Καλοκαίρι του 2007: Δύο γονείς που έχουν ένα μονάκριβο κοριτσάκι που δεν έχει κλείσει ακόμη τα 2, ψάχνουν να βρουν παιδικό σταθμό για την επόμενη χρονιά (…ΟΛΑ τα ερευνούμε νωρίτερα).
Απρίλιος του 2008: Μετά από 9μηνη έρευνα αγοράς (μόνο σε εταιρία ερευνών δεν το αναθέσαμε…:p), οι δύο γονείς πηγαίνουν για πρώτη φορά το 2,5 χρονών κοριτσάκι, που φοράει ακόμη πάνες στον παιδικό σταθμό-νηπιαγωγείο της Μάρης Ρεντζέπη. Μέσα στην αγωνία!… Πώς θα είναι;…Θα κλαίει;… Θα τρώει;… Θα το προσέχουν;… Θα είναι ευτυχισμένο;
Πρώτη δασκάλα: Η κυρία Στέλλα. Η μικρή χαρούμενη δεν θέλει να φεύγει. Θέλει να μένει στο σχολείο και να παίζει.
Προνήπιο Α και δασκάλα η κυρία Μαρία. Η μικρή χαρούμενη. Δεν θέλει να φεύγει. Νιώθει ασφαλής, παίζει, μαθαίνει πράγματα, μεγαλώνει…
Προνήπιο Β: Δασκάλα η κυρία Ιωάννα. Η μικρή χαρούμενη. Η προσωπικότητα αρχίζει να ξεδιπλώνεται. Tην προσέχουν, παρατηρούν κάθε της αλλαγή, κάνει στίβο, μαθαίνει computer…
Νήπειο: Δασκάλα η κυρία Μαριλένα. Η μικρή χαρούμενη. Έχει αυτοπεποίθηση. Έχει μάθει να γράφει τα πρώτα της γράμματα. Αριθμούς. Ιστορία. Γεωγραφία, κάνει εργασίες …. τόσα άλλα.
3 χρόνια πήραν μέρος σε παραστάσεις, γυμναστικές επιδείξεις, πήγαν σχολικές επιμορφωτικές εκδρομές (σε ελαιοτριβείο, οινοποιείο, αλευρόμυλο κλπ), έμαθαν για την ανακύκλωση, έκαναν αγγλικά, μουσική και πόσα άλλα.
Διακριτικότατοι συνεργάτες η παιδοψυχολόγος, ο παιδοψυχίατρος, η εργοθεραπεύτρια, παιδίατρος, παιδοδοντίατρος…ήταν δίπλα στα παιδιά και στους γονείς για ό,τι χρειαζόταν.
Ιούνιος 2011 : Στην σκηνή που εκτυλίσσεται η παράσταση “Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων” δεν υπάρχουν μωρά με πάνες που χαζεύουν τους θεατές, αλλά οι γονείς-θεατές χαζεύουν παιδάκια χαμογελαστά με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Είναι χαρούμενα! Φορούν καπέλλο αποφοίτησης (..από αυτά που πετούν στον αέρα στα κολλέγια) και παίρνουν το απολυτήριο νηπιαγωγείου και δακρύζουν όλοι εκτός από τα παιδιά που παίζουν και γελούν πάνω στην σκηνή.
Τα μωρά έγιναν παιδάκια. Έτοιμα για δημοτικό. Δεν ξέρουν ότι τα περισσότερα δεν θα συνεχίσουν στο ίδιο σχολείο. Δεν φαντάζονται ότι μπορεί να μην συναντηθούν ποτέ.
Είμαι σίγουρη όμως ότι όλα θα θυμούνται το ένα το άλλο, την υπέροχη αυλή, τις χαμογελαστές δασκάλες, τα παιδικά party γενεθλείων και το πόσο τα φρόντισαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί.
Για όλα αυτά, ένα μεγάλο ευχαριστώ!! 🙂
Και όποτε θα ακούω αυτή τη μελωδία, θα έχω πλέον στο μυαλό μου την εικόνα εκείνη,
που τα παιδιά χαιρέτισαν τα μωρά και η συγκίνηση θα είναι πάντα ίδια…:)
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments