ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ (ΟΧΙ) ΣΤΟ ΤΑΤΟΪ! ΕΠΕΡΑΣΑΜ’ΟΜΟΡΦΑ, ΟΜΟΡΦΑ, ΟΜΟΡΦΑ! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! :D

Η παρέα : Οικογένειες παιδικών φίλων του μπαμπά μας (σταθερή αξία ετών).
Χωρίς να έχουμε απαρτία, είμαστε 12 ενήλικες και 12 πιτσιρίκια.
Σε πλήρη απαρτία…χάνω το μέτρημα! Αφήστε το!

Η πρόταση έσκασε μία εβδομάδα πριν : “Nα πάμε Πρωτομαγιά στο Τατόι!”
“Ωραία ιδέα”, είπα εγώ!
“Θα γίνεται της τρελλής”, είπε ο μπαμπάς μας!

Ας πάμε! Θα είναι ωραία και για τα παιδιά και για εμάς (που όποτε συναντιόμαστε, γινόμαστε πιο παιδιά από τα παιδιά κάποιες φορές :p)!

Συμφωνούμε οι φιλενάδες-μαμάδες να φτιάξουμε snack και φαγητά, που να τρώγονται κρύα.

Φτάνει η παραμονή της Πρωτομαγιάς και επικοινωνεί ο μπαμπάς με τους φίλους, για να κανονίσουν ώρα και σημείο συνάντησης.
Στις 10:00 στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης.

“Είναι αργά για να ξεκινήσουμε”, μου λέει ο μπαμπάς!
“Ό,τι συμφωνήσατε”, λέω εγώ!

Ετοιμάζω φαγητά και μόλις τελειώνω τις προετοιμασίες, “χτυπάω” 3 επεισόδια Grey’s Anatomy (είναι σε κρίσιμο σημείο-ένα επεισόδιο μόνο, τί να χορτάσεις;).  Η ώρα 01:30 και αποφασίζω, ότι πρέπει να κοιμηθώ (δε νύσταζα).

Αφήνω το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 06:45, όπως και τις υπόλοιπες ημέρες.

Με κέφι σηκώνομαι στις 07:00 (ελάααατεεε….λίγο snooze σήμερα δεν θα πειράξει κανένα) και ξυπνά και το πιτσιρίκιο:
“Θα πάμε για πικ νιιιιικ!”, πανηγυρίζει!
Και πέφτει η ερώτηση: “Μαμά, πού είναι το καλάθι;”

“Ποιό καλάθι;”, ρωτώ!
“Μα…θα πάμε για πικ νικ χωρίς καλάθι; Θα πάμε για πικ νικ ΧΩ-ΡΙΣ ΚΑ-ΛΑ-ΘΙ;;;”, ξαναλέει σοκαρισμένη!
“Δεν έχω καλάθι. Έχω κάτι σάκους, όπου χωρούν τα τάπερ με την αγαπημένη σου πίτσα!”, είπα και με το που ακούστηκε η ύπαρξη της πίτσας, ξεχάσαμε την αναγκαιότητα του καλαθιού.

Είμαστε έτοιμοι και φυσικά Μπαμπάς-Μαμά με τον καφέ στο χέρι (δεν φεύγουμε ποτέ εκδρομή χωρίς καφέ!Ποτέ!).
Φεύγουμε κανονικά από το σπίτι και φτάνουμε στο σημείο συνάντησης στις 09:50.

Πανικός!!

Ο “Μπακάκος” της Βαρυμπόμπης!

Όλοι όσοι πήγαιναν εκδρομή προς τα εκεί, είχαν δώσει ραντεβού στη Γέφυρα της Βαρυμπόμπης.

Μαζευόμαστε σιγά-σιγά και ξεκινάμε κονβόι 10:40 για το Τατόι. Oι φίλοι  Θ. και Α.  θα ερχόντουσαν αργότερα να μας βρουν.
“Αργήσαμε, θα βρούμε κίνηση”, λέει ο μπαμπάς.
“Μην γρινιάζεις-ακόμη δεν ξεκινήσαμε”, λέω εγώ.

Κινούμαστε για 2 χιλιόμετρα και μετά….σημειωτόοοοον.
“Τα’λεγα”, λέει ο μπαμπάς!
“Το ξέρω. Δεν πειράζει, Πάμε εκδρομή!”, λέω εγώ!

Μετά από 2 χιλιόμετρα και πριν ακόμη φτάσουμε στα “Βασιλικά”, η παρέα ανάβει alarm και σταματαμε δεξιά. Υστερα από μία σύντομη συζήτηση αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε το  project  “Τατόι” για την υπόλοιπη Ελλάδα, που είχε την ίδια ιδέα με εμάς και να κάνουμε το πικ νικ εκεί που είχαμε σταματήσει!

Είχε από όλα! Δέντρα, λουλούδια, χώματα και πλατώματα για να απλωθούμε να παίξουν τα παιδιά (και να φάμε)!

Σε εκείνο το σημείο η φίλη Α., είπε “Εγώ θέλω ένα Freddo” και αυτόματα γελάσαμε όλοι! Στο πουθενά Freddo…
Ένιωσα τον πόνο της, γιατί αν δεν έχεις ευχαριστηθεί τον καφέ, που λαχταράς, στην αρχή της ημέρας, μπορεί να σε πάει και με πονοκέφαλο στη συνέχεια. Όμως εκεί που ήμασταν Freddo;
Φορτωνόμαστε με τις τσάντες, σάκους, ψυγεία κλπ και ξεκινάμε να βρούμε μέρος που θα απλώσουμε τα πράγματα.
Αφού καταλήξαμε στο σημείο, απλώσαμε τα φαγιά και περιέργως 12:10 μάλλον πεινούσαμε, γιατί αρχίσαμε το πικ νικ! Μικροί-μεγάλοι!
Μετά το φαγητό  τα πιτσιρίκια ξελύσσσαξαν στο παιχνίδι (και πολύ το ευχαριστήθηκα) και η υπόλοιπη παρέα των μεγάλων συνεχίσαμε την ευχάριστη και χιουμοριστική συζήτηση (καλαμπούρι, θα το έλεγε η γιαγιά μου:p)!

Κάποια στιγμή οι μαμάδες μαζί με τα πιτσιρίκια (οι μπαμπάδες είχαν σοβαρή μπυροσυζήτηση :p) ξεκινήσαμε για ένα περίπατο, για να μαζέψουμε λουλούδια και να φτιάξουμε ένα στεφάνι για το καλό.
Αφού μαζέψαμε μπουκέτα αγριολούλουδα και συναντήσαμε σκυλιά και ένα φίδι, γυρίσαμε να φτιάξουμε το στεφάνι(είδατε πόσο άνετη ήμουν με την αναφορά στο φίδι..).  Η φίλη Ν. έφτιαξε ένα πολύ ωραίο στεφάνι, το οποίο επειδή ήταν φτιαγμένο από ευαίσθητα αγριολούλουδα και το δοκίμασαν στο κεφάλι τους τα παιδιά, κατέληξε μόνο με τη “βάση” από το πεύκο! Πειράζει; Δεν πειράζει! Και πάλι όμορφο ήταν! Λιτό!

Αποφασίζουν οι μπαμπάδες να πάνε περίπατο. Από ό,τι φάνηκε όμως μάλλον έψαχναν αφορμή για να παίξουν, γιατί όταν γύρισαν πείραζαν (κλασσικά) ο ένας τον άλλον (ποιός κέρδισε ποιόν κλπ κλπ).
Εκείνη τη στιγμή και μετά από 3 ώρες κάνουν τη μεγάλη εμφάνιση οι φίλοι  Θ. και Α.μαζί με φαγητά ΚΑΙ ένα ψυγείο γεμάτο μπύρες και παγωμένο νερό. Η συγκίνηση μεγάλη…Και που τους  είδαμε και για το γεμάτο ψυγείο που έφεραν μαζί τους! 😛

Ξαπλώσαμε στα τραπεζομαντηλα-ψάθες-κουβέρτες και κουβεντιάζαμε επί παντός επιστητού με τον μοναδικό τρόπο που έχει πάντα αυτή η παρέα. Με χιούμορ!
Εκείνη την ώρα απόλαυσα και κάτι που έκανα, όταν ήμουν μικρή και πηγαίναμε τακτικά για πικ νικ με τους γονείς μου και τον αδερφό μου.

Όπως ήμουν ξαπλωμένη, χάζευα τον ουρανό που δεν είχε ούτε ένα τόσο δα συννεφάκι και  τις κορυφές των δέντρων.
Είναι η ώρα που συνειδητοποιείς, ότι τελικά ίσως να μην χρειάζεσαι κάτι περισσότερο για να νιώθεις πλήρης και χαρούμενος.

Εκεί…σε μία τοποθεσία που δεν γνωρίζεις, ούτε πώς τη λένε.

Οι φωνές των παιδιών, δεν σταμάτησαν όσες ώρες ήμασταν εκεί.

12 πιτσιρίκια με ένα εύρος ηλικιών από 5 μέχρι 12 είχαν γίνει μία πολύ ωραία ομάδα και έπαιζαν χωρίς διακοπή, παρά μόνο για νερό και κανένα μπισκότο!

Kάποια στιγμή έπρεπε να μαζευτούμε για να γυρίσουμε (να προλάβουμε και τη μεγάλη επιστροφή όλων αυτών που είχαμε συναντήσει το πρωί).

Η κόρη μας μαζί με κάποια  από τα παιδιά είχαν παίξει τόσο πολύ με το χώμα,  που έμοιαζαν λες και τα είχες “αλευρώσει” με αυτό! Ήταν γεμάτα χώματα και τα πρόσωπά τους. Πώς το κατάφεραν, μην ρωτάτε!

Μαζωχτήκαμε, χαιρετηθήκαμε, φιληθήκαμε και ξεκίνησαμε για να να επιστρέψουμε.

Η επιστροφή δεν είχε τόση κίνηση.

Τη μικρή την πήρε ο ύπνος στη διαδρομή αμέσως και το ραδιόφωνο έπαιζε τραγούδια.
Κι εκεί σκέφτεσαι…
Τί κι αν δεν πήγαμε στο Τατόι!
Δεν μας ενόχλησε καθόλου!

Μην σας πω, ότι μπορεί να ήταν και καλύτερα, γιατί εκεί ήμασταν σε ησυχία!

Φύση – Όμορφη Παρέα – Γέλια παιδιών (και καλό φαγητό! :p)!

Τί άλλο να ζητήσεις; …Α! Ένα Freddo! :p

Ήταν μία υπέροχη Πρωτομαγιά!

Kαλό Μήνα!  🙂
Και του Χρόνου (όχι)στο Τατόι! :p