Αυτός ο δρόμος είναι μπροστά μου και η πινακίδα γράφει “One way”!
Ξέρω ότι αυτή την εποχή πολλοί είναι αυτοί, που βλέπουν προς άλλη κατεύθυνση.
Αυτό το σκοτεινό σοκάκι της απαισιοδοξίας…
Η ζωή έχει δυσκολεψει πολύ!
Η πλειοψηφία των ειδήσεων που φτάνουν στα αυτιά μας είναι δυσάρεστες.
Η είδηση ενός ανθρώπου που δίνει τέλος στη ζωή του με στεναχωρεί αφάνταστα!
Mε παγώνει, με πληγώνει και με ξαφνιάζει δυσάρεστα!
Δυστυχώς δεν με εκπλήσσει!…..
Αυτή είναι η μετάλλαξη.
Ελάχιστα πράγματα μας εκπλήσσουν πια!
Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι μεγαλώνουμε και έχουμε δει περισσότερα.
Έχει να κάνει με τη συνεχή ροή των γεγονότων, που φαινόντουσαν απροσδόκητα μέχρι σήμερα, αλλά πλέον είναι συχνά στην καθημερινότητά μας.
Έχει να κάνει με τους ανθρώπους, που έχουν σκληρύνει και προσπαθούν να επιβιώσουν!
Άνθρωποι διαμαρτύρονται στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο facebook, στο twitter, στη δουλειά, στο δρόμο, παντού!
Άνθρωποι που συσσωρεύουν πράγματα μέσα τους και μόλις γίνει κάτι δυσάρεστο, εμφανίζουν το φαινόμενο “ηφαίστειο” (όπως το λεώ), όπου βγάζουν- βγάζουν λάβα μέχρι να κοπάσουν οπότε και σταματούν τα “καυτά” λόγια.
Μέχρι την επόμενη φορά, που δυστυχώς πάντα υπάρχει!
Βουή!
Από παντού βουή!
Και κάποιες τέτοιες μέρες…εγώ σιωπή! Είναι το δικό μου δικαίωμα στη σιωπή!
Θέλω να ακούσω, να παρατηρήσω, να σκεφτώ, να μελαγχολήσω, ακόμη και να θρηνήσω εσωτερικά κάθε φορά για κάποιον άγνωστο άνθρωπο, που ακούω ότι “φεύγει”. Για κάθε άνθρωπο που είναι παιδί, γονιός, σύντροφος κάποιου…
Και την ίδια ώρα που η θλίψη βαραίνει το στήθος μου, νιώθω μία ευγνωμοσύνη που είμαι στα δύο πόδια μου όρθια!
Νιώθω κόντρα συναισθήματα!
Αισιοδοξία!
Νιώθω, ότι κάποια στιγμή όλα θα πάνε καλά!
Μία δύναμη εσωτερική δεν μου επιτρέπει να το βάλω κάτω.
Μπορεί να είναι η κατασκευή μου! Το ζώδιό μου, όπως λεει χαριτολογώντας μία φίλη μου!
Μπορεί να είναι τα αποθέματα που έχω στα μάτια μου από την χαμογελαστή, παρηγορητική και σίγουρη εικόνα της μητέρας μου, να μου λέει κάθε φορά που απογοητευόμουν όταν ήμουν μικρή, ότι όλα θα περάσουν και θα πάνε καλά!
Δεν ξέρω…
Δεν μου επιτρέπεται να κρίνω την οποιαδήποτε πράξη απελπισίας ενός ανθρώπου, γιατί δεν έχω νιώσει αυτό το συναίσθημα.
Δεν έχω βρεθεί εκεί. Δεν μπορώ να φανταστώ, πώς είναι να νιώθεις ότι δεν υπάρχει καμία χαραμάδα για να περάσει μία ελάχιστη αχτίδα φωτός.
Δεν γυρνώ το κεφάλι μου αλλού!
Όλα τα βλέπω.
Προσπαθώ να κρατώ το βλέμμα μου ψηλά για να ξέρω πού βρίσκομαι!
Να έχω καθαρό μυαλό και ανοιχτή καρδιά!
Για μένα (ναι, πρώτα για μένα), γιατί είμαι πολλά πράγματα, όπως όλοι!
Τα έχουμε ξαναπεί! Μαμα, κόρη, σύντροφος, αδερφή, φίλη…
Δεν δειλιάζω!
Δεν φοβάμαι!
Ίσως να είναι η άγνοια κινδύνου…;
Ούτε αυτό το ξέρω να το απαντήσω.
Δύσκολο να αυτοψυχαναλυθώ…
Ξέρω μόνο, ότι αυτή τη στιγμή είμαι εδώ και όλα όσα γίνονται με κάνουν, να θέλω να παλέψω για κάτι καλύτερο!
Και προσπαθώ το δυνατό περισσότερο και αυτό με κάνει αισιόδοξη!
Όσο υπάρχει στο τραπέζι αυτό το ποτήρι, μισοάδειο-μισογεμάτο-άδειο…δεν με απασχολεί…αρκεί που υπάρχει…νιώθω, ότι έχω λόγο να παλεύω για να το γεμίσω.
Kι ας μου πάνε κόντρα..
Είναι δικό μου και για κάποιο λόγο βρίσκεται εκεί…
(photo by catchke2pro)
2 Σχόλια
Ημουν πάντα αισιόδοξη….Και λέω ήμουν γιατί δεν είμαι πια.
Δε βλέπω τίποτα που να με κάνει να πιαστώ για να αλλάξει η κατάσταση. Εχω σταματήσει να κάνω όνειρα. Ποτέ δεν έκανε υπερβολές στο θέμα των χρημάτων. Δυο μήνες μετα την ορκωμοσία μου ξεκίνησα να δουλεύω και δεν ζήτησα ποτέ ούτε ένα ευρώ απο τους γονείς μου….
Αποφάσισα εκεί γύρω στα 28 μου να αγοράσω ένα σπίτι. Δουλειά μόνιμη είχα, βοήθεια απο γονείς και παππού υπήρχε ( έχουμε κήπο με ολα τα καλουδια , κουνελάκια, αυγουλάκια, κότες κτλ και δεν αγοράζω τίποτα απο ολα αυτά) επαιρνα 1300 ευρω οπότε μια χαρά ήμουν. Εδινα 700 στο δάνειο μου έμεναν 600 ευρώ και είχα σπίτι δικό μου.
Δε πήγα ποτέ να πάρω δάνειο για να πάω διακοπές ή για να πάρω το σούπερ ουάουυυυυυ τάδε πράγμα. Ενα σπίτι και αγόρασα και το έχω τόσο μα τόσο πολύ μετανιώσει…
Δε το αγαπάω πλέον αυτό το σπίτι, το θεωρώ τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου που θα την πληρώνω μια ζωή ( το κυριολεκτικά το ήξερα, τώρα ομως και μεταφορικά)
Ο μισθός μου πήγε στα 850 και για καποιους μήνες θα παίρνω 650. Η δόση είναι 740 και η τράπεζα λέει κάνει ρυθμίσεις μόνο σε άνεργους.Χωρια ολα τα χαράτσια κτλ
Περνάω πολλές φάσεις. Εχω ανθρώπους που με στηρίζουν, την οικογένεια μου, τον αδερφό μου, τον άνθρωπο μου….Προς το παρόν τρώω αυτα που είχα στην άκρη ( ακόμα και φοιτήτρια έκανα αποταμίευση). Μετά;;;
Νιώθω τόσο άσχημα που θα χρειαστεί να ζητήσω χρήματα απο τους γονείς μου…
Μετά απο τόσα χρόνια θα αρχίσουν ξανά να με φροντίζουν….Ε δε το αντέχω. Ηθελα εγω να τους βοηθάω.
Ουφ 🙁
Κάθε μέρα ακους για αυτοκτονίες…Στην πόλη μου σε ένα μήνα έφυγαν δυο άνθρωποι. Ουτε εγω μπορώ να κρίνω την πράξη τους….Φυσικά και δεν είναι η λύση.
Το άλλο που με θυμώνει είναι πως δε μπορούμε να κάνουμε όνειρα. Κάποια στιγμή θα παντρευτούμε και απο μέσα μου σκέφτομαι “και πως θα κάνουμε παιδι;
Αχ κατεβατό σου έγραψα, μια χαρά ψυχοθεραπεία….
Σήμερα ας σκεφτώ τις διακοπές που έρχονται.
Δεν τα βλέπω πάντα μαύρα όλα. Εχω τη δουλειά μου , τους μαθητές μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου…Αυτα έχουν και μεγαλύτερη αξία.
Απλά νιώθω και μίσος…Πολύ μίσος. Και ειναι πρώτη φορά που νιώθω έτσι και δε μου αρέσει η νέα πτυχή του χαρακτήρα μου.
Καλες διακοπές στο πρωτάκι σου!!!!
Και σε εσαας φυσικά
🙂
Δυστυχώς όλοι ζούμε παρόμοιες δυσκολίες με αυτές που αναφέρεις,γιατί όλοι είχαμε “στρώσει” τη ζωή μας με βάση τα δεδομένα της τότε εποχής! ‘Ενα δάνειο, μία αναποδιά, δύο αναποδιες και όλα φαντάζουν αποπνικτικά! Δεν έχεις άδικο! Δεν μπορείς να ορίσεις εύκολα τί αισθάνεσαι…Ούτε είναι εύκολο για όλους τους ανθρώπους. Καταθέτω το δικό μου πετραδάκι σε μία εποχή που ζω πολλές δυσκολίες και άσχημες καταστάσεις, γιατί πιστεύω ότι αν δούμε τί έχουμε και ακουμπήσουμε σε αυτά, μπορούμε να παλέψουμε για ό,τι δεν έχουμε! Toυλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει!
Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου!
Να είσαι καλά και να περάσεις υπέροχο Πάσχα!
Καλές Διακοπές! 🙂