“Ευχαριστώ – Παρακαλώ – Καλημέρα! ” Σαβουάρ Βιβρ από 2 ετών! :)

Όχι, δεν είμαι υπερβολική!

Από την ηλικία αυτή ξεκίνησαν τα πρώτα ουσιαστικά μαθήματα καλής συμπεριφοράς.

Και νωρίτερα της λέγαμε “ευχαριστώ-παρακαλώ-καλημέρα-καλησπέρα”, αλλά από την ηλικία των 2 άρχισε να τα χρησιμοποιεί και η ίδια.

Το αποτέλεσμα είναι, τώρα στα 7, Ουαί και αλοίμονο, και ξεχάσουμε είτε εγώ είτε ο μπαμπάς να της πούμε “Ευχαριστώ” ή “Παρακαλώ”………Χεράκι στη μεσούλα και αρχίζει τις παρατηρήσεις “Μα, δεν είναι ευγενικό. Δεν μου είπες “ευχαριστώ” ή “παρακαλώ”. Είναι αγένεια!” και ηρεμεί, όταν πλέον της πούμε πρώτα  “Συγγνώμη” και μετά αυτό που πρέπει να ακούσει.

Αγαπώ την ευγενεια και τη λεπτότητα όχι μόνο στους χαιρετισμούς και τις ευχαριστίες. Την ευγένεια, τη διακριτικότητα στις συμπεριφορές και τους καλούς τρόπους. Όχι τους δήθεν! Την ευγένεια που πηγάζει από την παιδεία που παίρνεις από το σπίτι σου.

Δεν χρειάζεσαι πανεπιστημιακές γνώσεις, για να μάθεις στο παιδί σου να σέβεται τον ηλικιωμένο στο τρένο και να του παραχωρεί τη θέση. Ούτε μεταπτυχιακό σε κολλέγιο του εξωτερικου για να του μάθεις, ότι όταν συναντάς κάποιον γνωστό σου (ή και άγνωστο σε κάποιες περιπτώσεις) σε έναν χώρο του απευθύνεις χαιρετισμό.

Με ενδιαφέρει να σκέφτεται και να αντιδρά αυτόματα σε κάποια τέτοια βασικά θέματα.

Δεν έχει να κάνει με την εικόνα, που δείχνει.

Είναι το τελευταίο που με νοιάζει.

Έχει να κάνει με την ψυχή της, να κατανοήσει το σεβασμό του ανθρώπου και την εκτίμηση αξιών, σχέσεων, ηλικιών, αναγκών ξεκινώντας και  από αυτά τα μικρά, αλλά βασικά πράγματα.

Εμείς , οι γονείς, τους μαθαίνουμε να σέβονται και να τιμούν.

Από την πρώτη μέρα της ζωής της, προσπαθώ να της γνωρίσω τον κόσμο και να της μάθω πράγματα και γι’αυτό της μιλάω συνέχεια.

Τώρα που μεγάλωσε, βέβαια, ακούω και το “Ωχού, φτάνει μαμά!”, αλλά σε ανύποπτη στιγμή συνεχίζω.

Της μιλάω, αλλά προσπαθώ να της δώσω πρώτη το παράδειγμα με τις πράξεις μου.

Με παρατηρεί και πολλές φορές ζητά να της εξηγήσω κάποιες συμπεριφορές ή αντιδράσεις μου.

“Γιατί, μαμά, σηκώθηκες από τη θέση σου για να κάτσει αυτή η κυρία που είναι έγκυος;”

“Γιατί, μαμά, δεν πάρκαρες σε αυτή τη θέση (AMEA); Τόση ώρα ψαχνουμε γύρω γύρω γύρω;”

“Γιατί, μαμά, πρέπει να περιμένουμε στην ουρά τόση ώρα για να πληρώσουμε; ή Γιατί άφησες αυτή τη γιαγιά να περάσει πριν από εμάς;”

Και πόσα άλλα….

Εμείς, οι γονείς, είμαστε το παράδειγμα σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής, άρα και σε αυτό.

Ο τρόπος ζωής μας και η συμπεριφορά μας είναι αυτά, που καλλιεργούν τα πρώτα βασικά στοιχεία της προσωπικότητάς της.

Και όλα αυτά έχουν να κάνουν με το τί θα δώσει αργότερα η ίδια στο περιβάλλον της και βέβαια, τί θα πάρει.

Είναι όμορφο να ακούς μια “Καλημέρα” το πρωί.

“Καλημέρα! Είσαι καλά;”, σου λέει  ο γείτονας!

“Καλημέρα! Καλά, ευχαριστώ! Εσύ;”, απαντάς, αλλά μετά το “Καλημέρα!” σου έχει ήδη φύγει και δεν έχει ακούσει, ούτε την απάντηση σου, ούτε την ερώτησή σου.

Να την λες την “Καλημέρα” και να την ακούς!

Να της δίνεις ευγενικά τη σημασία που της πρέπει, γιατι ευγένεια είναι να δίνεις αξία στον άνθρωπο. 🙂

 

(Photo via manners-amp-essential-10-posters)