Είναι μια εποχή που οι συγκυρίες έχουν φέρει παντού γύρω μου μωρά.
Και δεν μιλάω μόνο για τα μωρά, που συναντάω σε καροτσάκια και μάρσιπους με καμαρωτούς γονείς στα πάρκα, στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ.
Μιλάω για το νεογέννητο μωρό, που ζει στο διπλανό διαμέρισμα και το ακούω να “νιαουρίζει” όταν πεινάει ή απλά νιώθω την παρουσία του ενώ ακούω τον παππού του να του μιλάει γλυκά για το ηλιοβασίλεμα στον ορίζοντα (και λιώνω).
Γι’αυτό το γλυκό μωράκι, που έχει αλλάξει τους ρυθμούς των γονιών του και ακούω τους θορύβους που μαρτυρούν, ότι τώρα πια ξυπνούν κι εκείνοι στις 06:00 που σηκώνομαι εγώ.
Που ακούω τη μαμά του να του μιλάει γλυκά και χαμογελαστά στο μπαλκόνι και χαίρεται, όταν επικοινωνεί μαζί της κάνοντας γελάκια.
Κάθομαι σιωπηλή και ξεκλέβω από τη γλύκα τους και θυμάμαι παρόμοιες στιγμές που έχω ζήσει στο δικό μας μπαλκόνι 11 χρόνια πριν.
Είναι και τα νέα μωρά των φίλων, που μέσα από τα μάτια τους θυμάμαι όλα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα αυτών των πρώτων ημερών που έχουν ανάμεικτη γεύση ανησυχίας, αμηχανίας, αγωνίας και ενός νέου κόσμου που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι κομμάτι σου, που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έγινες γονιός.
Είναι οι φωτογραφίες από τα πατουσάκια, τα χεράκια που θα γίνουν λαχταριστά φρατζολάκια κι εκείνα τα ζαρωμένα προσωπάκια, που μέρα με τη μέρα θα γεμίζουν και θα γίνουν γλυκά μουτράκια μπαμπουσκάκια.
Είναι η μυρωδιά από τα ζιπουνάκια, που σε χτυπάει στη μύτη απλά και μόνο κοιτώντας τη φωτογραφία στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σου.
Και νιώθεις ευγνώμων, που το έζησες στη ζωή σου.
Και σκέφτεσαι πως αν το ξαναζούσες, πλέον θα ήξερες με τί να ανησυχήσεις και τί να απολαύσεις περισσότερο.
Γιατί η αλήθεια είναι πως σαν γονιός πρωτάρης το άγχος και η αγωνία δεν σε απελευθερώνουν, ώστε να ρουφήξεις τη μοναδικότητα των στιγμών.
Νιώθεις, ότι έχεις στα χέρια σου κάτι τόσο εύθραυστο και πρωταρχική σου έννοια είναι να το προστατεύσεις και δεν αφήνεσαι εντελώς στο θαύμα, που έχεις μπροστά σου.
Ξέρω, πως κάποιοι θα σκεφτείτε ότι μπορώ ακόμη να το ζήσω για δεύτερη φορά.
Ε, εντάξει. Όχι.
Έχω φανταστεί τη συνέχεια της ζωής μου κάπως αλλιώς τώρα πια.
Ανυπομονώ να ζήσω την εφηβεία της μονάκριβης, να την παρακολουθώ να ανθίζει και να ζήσω άλλες πρωτόγνωρες εμπειρίες (να γίνω γιαγιά..Σνιφ!).
Δεν θα σας πω ψέμματα, ότι κάποιες στιγμές δεν στεναχωριέμαι που δεν υπήρξε δεύτερο μωρό, αλλά μεγαλώνοντας εκτιμώ ό,τι έχω και με αυτό πορεύομαι.
Και νιώθω ευτυχισμένη.
Αφήστε που πιστεύω, ότι και δεύτερο μωρό να είχαμε, όταν μεγάλωνε πάλι θα ζήλευα αυτές τις στιγμές που μυρίζουν μωρό.
Ίσως γιατί είναι από τις μοναδικές στιγμές στον κόσμο, που σημαίνουν νέα ζωή, όνειρα και ελπίδα.
Μωρά παντού και είναι υπέροχα! 🙂
Να ζήσουν γερά και ευτυχισμένα!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments