Από την ημέρα που γεννήθηκε, νομίζω ότι ο χρόνος τρέχει με απίστευτη ταχύτητα.
Πότε ήταν, που βγαίναμε από το μαιευτήριο και πότε μεθαύριο θα πάει στη Β’Γυμνασίου, seriously δεν το πήρα χαμπάρι.
Μέσα σε λίγους μήνες έχει αλλάξει παααάαααρα πολύ! Κι άλλο, ναι! Και θα αλλάζει κι άλλο συνέχεια.
Η ματιά της, το γέλιο της, το χιούμορ της, τα αστεία με τα οποία γελάει, η αγκαλιά της, που είναι πιο ζεστή και όταν έρχεται σημαίνει “Σ’αγαπώ”…
Έχει ακόμη αυτή την παιδικότητα στη σκέψη της, αλλά η ανάπτυξη αρχίζει να παίρνει χώρο στην έκφραση, στην αντίληψη, στην κίνηση, στη συμπεριφορά, στο μαλλί που πέφτει μοιραία για να κρύψει το ένα μάτι, γιατί έτσι είναι η εφηβεία – θέλει το ένα μάτι πίσω από την “κουρτίνα” του μαλλιού.
Έχει γίνει αγαπημένη παρέα, μπορούμε να συζητάμε σε απίστευτο βάθος και εύρος, να κάνουμε πλάκες, να πειράζουμε τον μπαμπά, να κάνουμε βόλτες και να βλέπουμε και σειρές μαζί και πολλά άλλα.
Πριν από 1-2 εβδομάδες ανακάλυψα, ότι στην ελληνική τηλεόραση προβάλλεται το Grey’s Anatomy.
Μια σειρά, που την παρακολουθούσα ανελλιπώς μέχρι πριν από λίγα χρόνια και μάλιστα σε ώρες που εκείνη κοιμόταν.
Ήταν η δική μου ώρα, που άδειαζε το κεφάλι μου και προσπαθούσα να ξεκουραστώ.
Τότε σκεφτόμουν ή μάλλον….ονειρευόμουν εκείνη τη στιγμή που το μωράκι που κοιμόταν στην κούνια, θα μεγαλώσει και θα παρακολουθούμε αυτή τη σειρά μαζί. Και το όνειρο βγήκε και ήταν αρκετό ένα βράδυ για την έφηβη, που θέλει να γίνει γιατρός, να καθίσει παρέα μου και να δει ένα επεισόδιο Grey’s Anatomy, για να κολλήσει και να θέλει να βλέπει τη σειρά μαζί μου.
Κόλλησε κι αυτή, λοιπόν, και έγινε συνήθεια των ημερών (μέχρι που άρχισε να τραβάει αργά η μετάδοση κι αποφασίσαμε να το βλέπουμε κάποια άλλη στιγμή και σε φυσιολογικές ώρες).
Και γιατί σας το αναφέρω;
Σκέφτεστε, τί σχέση μπορεί να έχει αυτό με τη νέα σχολική χρονιά και με το παιδί;
Έχει.
Αρχικά θα πω, ότι μάλλον της έχω μεταφέρει το μικρόβιο και γράφει.
Γράφει ιστορίες, σενάρια, σκέψεις, συναισθήματα, πολλά πράγματα.
Κάποια μου τα διαβάζει, κάποια όχι.
Εμένα μου αρκεί που γράφει και χαίρομαι γιατί εκφράζεται, γίνεται δημιουργική και αφήνει τη φαντασία της ελεύθερη.
Προχτές έγραψε ένα κείμενο για την αρχή της σχολικής χρονιάς και με συγκίνησε για την ωριμότητα της σκέψης της, αλλά και για το ότι από τη σειρά που παρακολουθούμε, κράτησε μια φράση που είναι πολύ βαθύτερη και τη χρησιμοποίησε με τρόπο, που διαβάζοντάς την μια έκρηξη έγινε μπροστά στα μάτια μου και μέσα στο μυαλό μου και την καρδιά μου.
Ζήτησα την άδειά της και μοιράζομαι μαζί σας αυτό το κομμάτι του κειμένου της.:
Είναι η εποχή που οι συγγενείς μου εύχονται καλή χρονιά και με ρωτάνε, πώς μου φαίνεται που θα πάω σε μια μεγαλύτερη τάξη.
Κάποιες φορές νιώθω περίεργα και κάποιες όχι.
Χαίρομαι γιατί θα δω τους φίλους μου και η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει λίγο να βαριέμαι , αλλά όταν το βράδυ πέφτω για ύπνο, σκέφτομαι ότι μεγαλώνουμε κι αυτό είναι…κάπως. Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε και καμιά φορά με φοβίζει, ότι μπορεί να αλλάξουμε και να ξεχάσουμε τους παιδικούς μας φίλους. Όμως από την άλλη, αν είμαστε φίλοι αυτό δεν θα συμβεί.
Εξάλλου η ζωή προχωράει και είναι σαν το καρουζέλ, όπως λέει η Μέρεντιθ στο Grey’s Anatomy.
Ένα καρουζέλ, που δεν σταματάει να γυρίζει και εμείς κάνουμε βόλτες με τους φίλους που είναι μαζί μας.
Ανατρίχιασα! Και μετά καμάρωσα σαν τρελή για τη σκέψη της και τον τρόπο, που την κατέγραψε.
Αχ, αλήθεια σας λέω, γι’αυτά καμαρώνω πιο πολύ!
Για την πρόοδο της σκέψης της και την έκφρασή της.
Με νοιάζει η πρόοδός της στο σχολείο, αλλά γίνομαι ευτυχισμένη με όσα αντιλαμβάνεται και μετουσιώνει μέσα της με την πρόοδο της ζωής της.
Και αυτό θέλω!
Κάθε νέα σχολική χρονιά προοδεύει σαν άνθρωπος!
Ευτυχισμένος άνθρωπος!
(Ε…και να διαβάζει και λίγο…)
Καλή χρονιά να έχεις, λατρεμένο μου πλάσμα!
Σε αγαπώ!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments