Πριν από ακριβώς 11 χρόνια, στις 12 Σεπτεμβρίου 2011, η κόρη μας πήγε στον αγιασμό της Α’Δημοτικού!!!
Ήταν λίγους μήνες νωρίτερα, που είχα αποφασίσει να ξεκινήσω το blog και χαίρομαι, γιατί έχω αποτύπωση αυτών των αναμνήσεων, αλλά και αυτών των συναισθημάτων (διαβάστε τι έγραφα τότε ->“This is Spartaaaa….Ε…Δημοτικό”). Πόσο άλλαξαν όλα!!!
Back to school για τελευταία χρονιά!!!
Κι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου αύριο ξεκινά και επίσημα η μάχη των μαχών!
Αρχικά καταλαβαίνετε, ότι αναφέρομαι στη σχολική ζωή της κόρης.
Φυσικά και άλλα πράγματα είναι σημαντικότερα (υγεία, κλπ), αλλά κακά τα ψέματα, παιδιά, αυτή τη στιγμή όλο το ενδιαφέρον είναι σε αυτή την προετοιμασία. Στην προετοιμασία για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις!
Γράφω “επίσημα”, γιατί ανεπίσημα έχει ξεκινήσει με τα μαθήματα στο φροντιστήριο εδώ και καιρό.
Μόλις χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου, τα παιδιά μας αρχίζουν την αδίστακτη προπόνηση.
Δεν μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ αυτή η διαδικασία.
Είναι αγχωτική, δύσκολη, ψυχοφθόρα και άδικη (ειδικά για αυτή την τρυφερή ηλικία).
Αφού η έφηβη έκανε 1 μήνα off από όλα και απόλαυσε το χρόνο της, όπως ήθελε, ξεκινήσαμε τις απαραίτητες προετοιμασίες.
Πρώτα απ’όλα, εμείς, οι γονείς συζητήσαμε και συμφωνήσαμε, ότι ειδικά αυτή τη χρονιά θα χαλαρώσουμε. Ναι!
Πρέπει να είμαστε χαλαροί.
Το παιδί συνειδητά, αλλά και υποσυνείδητα, βασικά… όλο το “είναι” του βρίσκεται σε μία αδιάκοπη αγωνία και ένα άγχος, που έχει αρχίσει να σιγοβράζει.
Ε, γι’αυτό και εμείς δεν πρέπει να το εντείνουμε και να το τσιτώνουμε περισσότερο.
Της έχουμε εμπιστοσύνη.
Ακόμη κι αν αγωνιούμε λίγο περισσότερο κάποιες φορές, πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη.
Πρέπει να την στηρίζουμε για να κάνει τη δική της προσπάθεια, το δικό της αγώνα.
Και νομίζω, ότι αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας.
Είναι ο δικός της αγώνας, η δική της προσπάθεια.
Η συμμετοχή της υπόλοιπης οικογένειας πρέπει να είναι ένας αθόρυβος συμπαραστάτης με απεριόριστη κατανόηση και συνεχή τροφοδοσία αγάπης.
Ε, και μια φροντίδα παραπάνω.
Αυτή τη χρονιά θα προσπαθήσω να είμαι περισσότερες ώρες διαθέσιμη για εκείνη.
Ναι, ναι, θα φροντίζω τα γεύματά της να είναι πλούσια σε θρεπτικά στοιχεία, αλλά να έχω και λιχουδιές και όλες εκείνες τις φορές που η υπογλυκαιμία “χτυπάει κόκκινο” από την κούραση της μελέτης, θα αναλάβω να τακτοποιώ το δωμάτιό της τις ημέρες που είναι πολύ πιεσμένο το πρόγραμμά της (με την άδειά της πάντα) και βέβαια, όποτε χρειαστεί να κρατήσω βιβλίο, για να μου πει θεωρία κλπ, να κανονίσω να είμαι εκεί. Νομίζω, ότι κάποιες φορές θα είναι αρκετό για εκείνη, να ξέρει ότι απλά είμαι εκεί, στο δίπλα δωμάτιο.
Κάποιος θα έλεγε, ότι ίσως πρέπει να συνεχίσουμε την καθημερινότητά μας, σαν μην έχει αλλάξει κάτι, αλλά εγώ δεν νιώθω έτσι.
Νιώθω, ότι είναι η χρονιά που ο δικός μας ρόλος, του μπαμπά και της μαμάς, της φροντίδας, της ενδυνάμωσης, της κατανόησης και της ενθάρρυνσης, είναι ακόμη σημαντικότερος.
Και ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο, να προβάλουμε λανθασμένα τη δική μας αγωνία και να επιβαρύνουμε την ψυχολογία των παιδιών.
Και επειδή τα παιδιά είναι ευαίσθητα και τα αντιλαμβάνονται όλα, να πω και αυτό.
Σίγουρα μία τέτοια χρονιά ο οικονομικός προϋπολογισμός επιβαρύνεται, αλλά τα χρήματα που διαθέτει η οικογένεια για τη μόρφωση του παιδιού τους, δεν είναι “επένδυση” των γονιών. Δεν παίζουμε στοιχηματικά παιχνίδια, που φέρνουν αποδόσεις. Τα παιδιά κάνουν την προσπάθειά τους και εμείς, τα στηρίζουμε παρέχοντας όση περισσότερη βοήθεια μπορούμε, έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμα για το δικό τους αγώνα.
Μπορώ να μιλάω ώρες, γιατί, ναι, έχω κι εγώ αγωνία και νιώθω, όπως η κόρη μου, που θέλει να κοιμηθεί σήμερα και να ξυπνήσει εκείνη την ημέρα, που θα έχει ολοκληρώσει τη διαδικασία των εξετάσεων.
Φίλοι μου, μαζί θα την περάσουμε και αυτή τη χρονιά.
Θα μιλάμε, για να πέρνουμε δύναμη και όλα καλά, θα πάνε.
Και που και που, θα τα ξαναδιαβάζω, για να μου θυμίζω το ρόλο μου.
Καλή Αρχή σε όλα τα παιδιά!
Καλή δύναμη!
Και γονείς…Αγάπη και Ψυχραιμία! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments