ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ;

Κανένα σέβας στη μάνα πια!

Εντάξει, ποτέ δεν συμφωνούσε σε όλα, αλλά τώρα πια αντιδρά με επιχειρήματα.

Στη μανούλα;

Να “κολλάμε στον τοίχο” τη μανούλα;

Που κάνει τόσα για να το μεγαλώσει και το φροντίζει και νοιάζεται;

Τη μανούλα; :p

Οι συζητήσεις μας πάντα είχαν μια άλλη βαρύτητα, αφού ποτέ δεν την αντιμετώπισα ως μωρό, ακόμη και τότε που ήταν.

Απολάμβανα την επικοινωνία μαζί της από την πρώτη μέρα που κάναμε ουσιαστικό eye contact και λατρεύω τις ώρες, που κάνουμε συζητήσεις και πλέον όταν φορές με “κολλάει στον τοίχο”, μ’αρέσει γιατί το κάνει με επιχειρήματα, με άποψη και με καυστική κριτική σκέψη.

Η αλήθεια είναι, ότι πάντα την προκαλούσα και την προκαλώ και έχουμε πολύ “μπίρι-μπίρι” στην καθημερινότητά μας.

Θεωρώ, πολύ σημαντικό το να τα εκπαιδεύουμε στο διάλογο και ακόμη πιο σημαντικό στο να τα μάθουμε να σκέφτονται και να προβληματίζονται.

Αυτό μπορεί να ξεκινήσει από απλά πράγματα, απλές ερωτήσεις και απλές ή πιο σύνθετες καταστάσεις.

 

Μ’αρέσει που έχει το θάρρος της γνώμης της και μ’αρέσει που κάνει το δικό της χιούμορ.

(Ξέρω…μέχρι να φτάσει στην εφηβεία.  :P)

Όπως σήμερα, που επιστρέφοντας από το κυριακάτικο τραπέζι στη γιαγιά περπατούσαμε στο δρόμο και μιλούσαμε.

Είχε υπέροχη μέρα και ουσιαστικά κάναμε έναν περίπατο.

Κρατούσε 3 τριαντάφυλλα που της είχε δώσει η μητέρα μου από τον κήπο της και τα καμάρωνε.

Άρχισε, λοιπόν να λέει πως όταν μεγαλώσει θα φροντίσει να γεμίσει το μπαλκόνι μας με πάρα πολλά λουλούδια, περισσότερα από όσα έχουμε τώρα.

“Και όταν μεγαλώσω, μαμά, και έχω τη δική μου δουλειά, θα αγοράζω μόνη μου ρούχα;”

Είπα από μέσα μου “Αααααμήν”!” και το επιβεβαίωσα.

Με ρώτησε πώς ήταν για μένα όταν άρχισα να εργάζομαι στα 18 μου  και είχα δικό μου εισόδημα.

Άρχισα να της διηγούμαι για τη μεγάλη ικανοποίηση, που νιώθεις όταν έχεις τα δικά σου χρήματα από τη δουλειά σου.

Φούσκωσε με μια διάθεση ανυπομονησίας και μου λέει

“Μαμά, θα σου άγοράζω εγώ ρούχα τότε. Θα σε γεμίζω δώρα.”

Αφού κάναμε τις απαραίτητες αγκαλίτσες, φιλάκια κλπ.

Μου λέει, “Άντε, καιρός είναι γιατί δεν αγοράζεις τίποτα για σένα! Πόσο καιρό έχεις να αγοράσεις ρούχα;”

Kι εσύ, τέκνον Βρούτε;

Και συνεχίζει..

“Λέω, να πάμε σπίτι να πάρουμε όλο το χαρτζηλίκι μου, τα 16 ευρώ μου και τα 50 λεπτά και να πάμε σήμερα κιόλας να σου πάρω κάποιο καινούριο ρούχο.”

“Σήμερα είναι Κυριακή. Και τα μαγαζιά είναι κλειστά. Να πάμε αύριο.”, της είπα για να την πειράξω.

“Ε…. λυπάμαι, μαμά! Η ευκαιρία ήταν για σήμερα! Τώρα… θα σου πω πότε θα έχω πάλι κλήρωση στο τζακ ποτ!”

Κι άρχισε να χασκογελάει.

Να κοροϊδεύει τη μανούλα;

Ωραία πράματα! Ήθελα να’ξερα ποιός της τα μαθαίνει αυτά τα πράγματα! :p

 

 Μαμά Μαμαδοπούλου