slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

Τα καλά της παύσης των 38 ημερών

25 Απριλίου, 2020

Πάντα σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις προσπαθώ, να βρω τα θετικά.
Προσπαθώ να δω, τί θα αφήσει πίσω του κάθε δύσκολο, επίπονο ή δυσάρεστο.
Είναι η δική μου ασπίδα προστασίας και αρκετές φορές ο λόγος που πεισμώνω, για να συνεχίσω τη ζωή κάνοντας σχέδια, κάνοντας όνειρα.

Είναι σίγουρο, ότι η επόμενη ημέρα θα μας βρει όλους διαφορετικούς.
Βασικά, θα είναι διαφορετικός όλος ο κόσμος μας.

Θα βγούμε από το σπίτι και η αλήθεια είναι, πως μετά την παύση, δεν θα έχει πατήσει κάποιος το play, αλλά το restart και δεν θα ξέρουμε τί εκκαθαρίσεις θα έχουν γίνει στο σκληρό δίσκο και τί προβλήματα θα προκύψουν.

Είμαι σαφέστατα προβληματισμένη για το άγνωστο και αβέβαιο μέλλον που μας περιμένει όλους, αλλά μετά από 38 ημέρες μπορώ να πω, ότι είμαι “παράξενα” ήρεμη. Δεν είμαι αδιάφορη, ούτε εκτός της πραγματικότητας.
Κάθε απόγευμα στις 18:00 αγωνιώ για την ενημέρωση του γλυκύτατου κου Τσίοδρα.
Και βέβαια, στεναχωριέμαι για τον πόνο που υπάρχει, για τους ανθρώπους που νοσούν, που υποφέρουν στα νοσοκομεία, σαφέστατα για τους θανάτους, αγωνιώ και συμπονώ όλους όσους είναι στην πρώτη γραμμή και μάχονται εναντίον αυτού το άγνωστου εχθρού.
Δεν έχω λυμένο το οικονομικό μου πρόβλημα και το δικό μας σπιτικό είναι στον ίδιο παρονομαστή, που είναι σχεδόν όλη η χώρα, αλλά αλήθεια, νιώθω ήρεμη.

Εδώ και αρκετές ημέρες αναλύω αυτή την περίεργη γαλήνη μέσα μου.
Πίστευα, ότι όσο περνούσαν οι ημέρες, με τον περιορισμό μέσα στο σπίτι θα τσιτωνόμασταν και από ένα σημείο και ύστερα ίσως σε κάποιες περιπτώσεις ανέβαιναν οι τόνοι και ξεκινούσαν οι γκρίνιες.
Κι όμως, αυτό δεν συνέβη.
Πέρα από 2-3 φορές που ανοησίες της καθημερινότητας, που όπως προέκυψαν, έτσι τις αφήσαμε να περάσουν, δεν έχει υπάρξει ημέρα, που να έχουμε θυμώσει – νευριάσει ή βαρεθεί μεταξύ μας. Μιλάω, βέβαια, για μένα, αλλά νιώθω ότι το ίδιο ισχύει και για τα άλλα δύο μέλη της οικογένειας.
Μάλιστα, χτες είπα στον καλό μου :
Σκέφτομαι, ότι είμαστε μέσα στο σπίτι συνέχεια όλοι μαζί πάνω από ένα μήνα και δεν έχουμε εντάσεις.
Και μου απάντησε : Μα, γιατί να έχουμε εντάσεις;

Έλα, ντε!
Θα έλεγε κανείς ότι οι τόσες συνεχόμενες ημέρες μέσα σε ένα σπίτι με την αγωνία της αβεβαιότητας να θεριεύει, ίσως τα πράγματα ήταν αλλιώς.
38 ημέρες μετά συνειδητοποιώ, ότι δεν συνέβη. Ο ένας σέβεται τον προσωπικό χρόνο και χώρο του άλλου μέσα στην ημέρα και εκείνες οι ώρες που είμαστε μαζί, είναι πραγματικής επικοινωνίας. Δεν θα μιλήσω για τον καλό μου και τη μικρή, που έχουν βρει το δικό τους ρυθμό, θα μιλήσω για μένα.

Το γεγονός ότι είμαι στο σπίτι μου και δεν έχω το καθημερινό άγχος, να προλάβω τους χρόνους, να γυρίσω από τη δουλειά, για να πάω την έφηβη στα μαθήματα και τις δραστηριότητές της ή για να μαγειρέψω, να κάνω δουλειές, να σπάσω το κεφάλι μου, τί φαγητό να ετοιμάσω για την επόμενη ημέρα και πολλά άλλα τέτοια χρονικά “πρέπει”, είναι σίγουρα ο πρώτος λόγος που είμαι αποφορτισμένη. Νιώθω, ότι έχω κερδίσει χρόνο μέσα στην ημέρα μου (που, βέβαια, επειδή όλο και με κάτι καταπιάνομαι, δεν μου φτάνει).
Ανακάλυψα περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου και για τους αγαπημένους μου.

Επιπλέον, κατά βάθος είμαι σπιτόγατος. Μου αρέσει να ζω στο σπίτι μου και να ασχολούμαι με αυτό.
Όχι, δεν ασχολήθηκα με την κηπουρική και την εξονυχιστική καθαριότητα. Κάνω, ό,τι έκανα και πριν την καραντίνα, απλά σε πιο ήρεμους και όχι αγχωτικούς ρυθμούς και απολαμβάνω περισσότερο τις γωνιές του σπιτιού,που έχω φτιάξει για να ηρεμούμε.

Ίσως σημαντικότερο όλων, το ότι απολαμβάνω περισσότερο την οικογένειά μου.
Ζούμε περισσότερο ουσιαστικά μαζί. Η καθημερινότητα κάποιες φορές αυτοματοποιεί τις συμπεριφορές και ως συνέπεια κάποιες φορές και τις σχέσεις και καμιά φορά σε περιόδους μεγάλης χρονικής πίεσης υπάρχει αυτή η αίσθηση της συγκατοίκησης. Όμως αλλιώς είναι να ζούμε τη ζωή μαζί. Να παρατηρούμε τους αγαπημένους μας, όταν δουλεύουν, όταν χαλαρώνουν, όταν ακούν μουσική, όταν μιλούν με άλλους ανθρώπους. Πόσο ωραίο είναι να κάνουμε διάλειμμα και να τρώμε το μεσημεριανό μας καθημερινά μαζί ήρεμα, να καθόμαστε μαζί στον καναπέ για να χαζέψουμε κάποια σειρά, να μοιραστούμε σκέψεις και προβληματισμούς για το μέλλον και ο ένας να λειτουργεί καθησυχαστικά για τον άλλον.

Είναι σίγουρο, ότι στη δική μου περίπτωση οι ηλιόλουστες ημέρες έχουν βοηθήσει πολύ την ψυχολογία μου.
Σηκώνω τις τέντες, ανοίγω τα παράθυρα και γεμίζει το σπίτι φως. Σίγουρα μου λείπουν οι βόλτες μας, το τρέξιμο στο αγαπημένο μου πάρκο, αλλά μπορώ να περιμένω.
Μπορώ να περιμένω και να φορτίζω με ενέργεια και καλές σκέψεις για τη συνέχεια.
Για να μπορέσω να αντιμετωπίσω. ό,τι είναι να έρθει με δυνάμεις και καθαρή και ήρεμη ματιά.

Ένα επιπλέον θετικό, που έχει λειτουργήσει σαν πραγματικό βάλσαμο αυτές τις ημέρες είναι πως νιώθω, ότι οι άνθρωποι ήρθαμε κοντά.
Έχω επικοινωνήσει με τόσους φίλους μου όσο ποτέ. Μάλλον…. έχω επικοινωνήσει ουσιαστικά με τόσους ανθρώπους όσο ποτέ.
Ακόμη και οι επαγγελματικές επικοινωνίες έγιναν πιο ανθρώπινες. Σαν να ζέσταναν.
Αυτή η καθημερινή επικοινωνία με έκανε ακόμη μία φορά να νιώσω, ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Και ό,τι κι αν συμβεί, αν έχεις ανθρώπους δίπλα σου, να σε ακούν, να σε στηρίζουν, να μοιράζονται μαζί σου σκέψεις, φόβους και όνειρα, μπορείς να το αντιμετωπίσεις.
Αρκεί να έχουμε υγεία!

Μπορεί να χάσουμε αρκετά, αλλά ίσως αυτά που θα κερδίσουμε στο τέλος, να μας βοηθήσουν να γιατρέψουμε γρήγορα τις πληγές μας και να γίνουμε καλύτεροι.

Nα είμαστε μαχητές.
Και να κάνουμε όνειρα. Ακόμη και τώρα. Για μένα, πάντα!

Μαμά Μαμαδοπούλου

Υ.Γ. Όταν ξεκίνησα να γράψω τις σκέψεις μου, είχα στο μυαλό μου να καταγράψω πιο πρακτικά θετικά πράγματα, αλλά μου βγήκε πιο συναισθηματικό το κείμενο.
Παρόλα ταύτα, μιας και είχα καταγράψει μία λίστα πραγμάτων, τα παραθέτω:

* Πλύσιμο χεριών.
Προσπερνώντας το γεγονός, ότι αυτή η κατάσταση θα αφήσει πίσω της πολλούς ψυχαναγκαστικούς, θα έχουμε μάθει να πλένουμε τα χέρια μας και μάλιστα τραγουδιστά…..ε….σωστά.
* Βήχουμε και φτερνιζόμαστε με σεβασμό
Φτερνιζόμαστε ή βήχουμε σε χαρτομάντηλο ή στον αγκώνα μας.
* Θα #μένουμεσπίτι, αν είμαστε άρρωστοι.
Αν παρουσιάζουμε συμπτώματα γρίπης, νομίζω ότι θα μένουμε στο σπίτι μέχρι να γίνουμε καλά. Πιστεύω, ότι αρκετοί εργοδότες  θα αρχίσουν να ζητούν από τους εργαζόμενους να μένουν προληπτικά στο σπίτι.
* Προσέχουμε για την υγιεινή μας.
Δεν μπαίνουμε με τα παπούτσια μέσα στο σπίτι. Αλλάζουμε ρούχα, όταν επιστρέφουμε.
Τηρούμε κανόνες υγιεινής, όταν  πετάμε τα σκουπίδια.
Αυστηρότερη υγιεινή στη μαγειρική μας.
Κακά τα ψέματα, κάποιες φορές δοκιμάζαμε ένα φαγητό με την κουτάλα που το ανακατέβαμε.
Τώρα πια, θα λειτουργούμε όπως στο Masterchef. Θα δοκιμάζουμε με άλλο κουτάλι και θα το βάζουμε για πλύσιμο.
Δεν θα τσιμπάμε με τα χέρια.  Δεν θα τρώμε κατευθείαν από το μπωλ της σαλάτας ή από οποιοδήποτε άλλο πιάτο κοινού σερβιρίσματος.
Ο καθένας θα βάζει στο πιάτο του ό,τι θέλει και στην ποσότητα που θέλει. Πολλοί ίσως το κάνετε ήδη. Εμείς δεν το κάναμε για όλα τα κοινά πιάτα.
* Οικονομία 
Γενικότερα αρχίζουμε να προσέχουμε περισσότερο, να μην κάνουμε σπατάλη και για να μην πηγαίνουμε συχνά στο σούπερ μάρκετ, αλλά και γιατί οικονομικά πρέπει να είμαστε λίγο πιο μετρημένοι.
Προσπαθούμε να επισκευάσουμε κάτι που χάλασε, πριν το πετάξουμε, όχι μόνο για λόγους οικονομίας χρημάτων, αλλά και γιατί τα καταστήματα είναι κλειστά.
Γινόμαστε ευρυματικοί και δημιουργικοί, αφού προσπαθούμε να βρούμε λύσεις σε πολλά πράγματα μέσα στο χώρο του σπιτιού.

* Μείωση σκουπιδιών
Προσπαθούμε να μειώσουμε τον όγκο των σκουπιδιών. Σαφέστατα πρέπει να το κάνουμε για οικολογικούς λόγους. Τώρα προστέθηκε ένας ακόμη. Για να μην βγαίνουμε συχνά από το σπίτι και χρειάζεται να κάνουμε όλη αυτή τη διαδικασία πρόληψης για να μην κολλήσουμε.

*Μάθαμε τις online αγορές.
Αυτός είναι ένας τρόπος να κερδίζουμε χρόνο στην ημέρα μας, αλλά και να κάνουμε προγραμματισμό στις αγορές. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι μπαίνουμε στο σουπερ μάρκετ και αγοράζουμε αρκετά πράγματα εκτός λίστας, γιατί απλά τα βλέπουμε μπροστά μας και μας φωνάζουν “Αγόρασέ με”.

* Τέλος, θα τολμήσω να περιμένω, ότι μάθαμε να περιμένουμε στις ουρές. (Εύχομαι…)

Είναι σίγουρα κι άλλα, που δεν τα έχω παρατηρήσει ή μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Θα χαιρόμουν να συμπληρώσετε κι εσείς κάποια.
Έτσι, σαν μία άσκηση να ασχοληθούμε όλοι μόνο με τα θετικά.
Να κοιτάξουμε το φως και όχι το σκοτάδι.

Υπομονή, δύναμη και ψυχραιμία και θα τα καταφέρουμε.

 

 

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!