Κάθομαι πολλή ώρα μπροστά στον υπολογιστή και δεν μου είναι εύκολο, να ξεκινήσω να γράφω.
Κάνω ακόμη μία ανάγνωση στο graphic novel “Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου” και μετά στο “Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς”.
Δυσκολεύομαι πολύ, γιατί έχω μια βαθιά συγκίνηση.
Μια πολύ βαθιά συγκίνηση, γιατί διάβασα τον επίλογο μιας ιστορίας που στην πραγματικότητα δεν έχει τέλος, όπως δεν θα έχει τέλος το έργο αυτής της μεγάλης δημιουργού, της Άλκης Ζέη.
Μάλιστα, πιστεύω πως όσο περνούν τα χρόνια, αυτό το έργο και η αξία του θα γίνονται ακόμη μεγαλύτερα.
Είχα την ευτυχία να συναντήσω την Άλκη Ζέη (όλο μου βγαίνει να πω “κυρία Ζέη” κι ας ξέρω ότι δεν είναι δόκιμη προσφώνηση για κάποια που έχει φύγει από τη ζωή).
Ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία να την έχω συναντήσει με την κόρη μου.
Όταν την προηγούμενη χρονιά μάθαμε ότι έφυγε πλήρης ημερών (αλήθεια, πότε ο άνθρωπος νιώθει πλήρης ημερών;…) τσάκισε η καρδιά μας.
Είναι όμως, σαν να μην έχει φύγει.
Τα βιβλία της και οι κυκλοφορίες τους υποστηρίζουν αυτή τη δύναμη.
Έτσι έγινε και όταν έλαβα το graphic novel “Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου” και το “Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς”.
“Ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου” είναι το graphic novel που ετοίμασαν η Αγγελική Δαρλάση και ο Δημήτρης Μαστώρος μεταφέροντας το γνωστό διήγημα της Άλκης Ζέη.
Μία υπέροχη έκδοση, που απευθύνεται σε μικρούς αλλά και σε μεγάλους και κρύβει όλη τη μελαγχολία εκείνης της εποχής.
Ασπρόμαυρες εικόνες, που όπως διάβασα στο σημείωμα των δημιουργών ήταν η μόνη επιθυμία της συγγραφέα, η οποία είδε αποσπάσματα του έργου, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο.
Ας θυμηθούμε σύντομα λίγο την ιστορία από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος γιατί πέθανε το τριζόνι του. Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να λέει : “Σήκω…έγινε πόλεμος. Δεν ακούς τις σειρήνες;”.
Όταν οι Ιταλοί έφτασαν στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας ένα μεγάλο περίπατο – μια βόλτα στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών, αλλά και της Αντίστασης στους κατακτητές.
Το εμβληματικό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη επαναδημιουργούν ως graphic novel οι δύο δημιουργοί, σεβόμενοι την ατμόσφαιρα και το πνεύμα του πρωτοτύπου.
Ένα graphic novel – φόρος τιμής από τους δημιουργούς νεότερων γενιών σ’ένα αγαπημένο κλασικό βιβλίο της ελληνικής λογοτεχνίας.
Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ
Και μετά ήρθε “Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς”, που έφερε μία χαρμολύπη, μια γλυκόπικρη γεύση, μιας και μιλά τόσο όμορφα για το κλείσιμο του κύκλου της ζωής. Θα έλεγε κανείς, ότι έχει ένα προφητικό χαρακτήρα, αφού κυκλοφόρησε μετά το θάνατό της Άλκης Ζέη ως το τελευταίο βιβλίο της , με την ιστορία να μιλά για μία γιαγιά 90 και κάτι (όσο ήταν και εκείνη) που ζούσε στις Βρυξέλλες, εκεί που ήταν το παιδί και τα εγγόνια της, όπου και αυτό ήταν μια πραγματικότητα για την ίδια. Εκείνη μοίραζε τη ζωή της μεταξύ Ελλάδας και Βελγίου.
Με συγκίνησε πάρα πολύ.
Ξεφύλλιζα το βιβλίο και ένιωθα σαν να είχα στα χέρια μου το αποχαιρετιστήριο γράμμα της.
Σαν να ήξερε ότι με αυτό το έργο μας αποχαιρετούσε.
Με μία γλύκα, που προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο και της δικής της απώλειας, αλλά και εκείνης κάθε αγαπημένου ανθρώπου που φεύγει από κοντά μας.
Τα μάτια της γιαγιάς δεν φέγγουν πια.
Όμως μένει πίσω ό,τι έχει αφήσει.
Και η γιαγιά μεταξύ άλλων αφήνει πίσω της το αγαπημένο βιβλίο της και τον ήρωά του να στέκει μελαγχολικός.
Έτσι και η μεγάλη λατρεμένη μας συγγραφέας μας άφησε πίσω τα βιβλία της.
Η υπέροχη ζωντανή εικονογράφηση του Νικόλα Χατζησταμούλου έχει αυτή την γλυκειά ευαισθησία της εύθραυστης στιγμής, αφήνοντας μια ζεστασιά που μαλακώνει κάθε πόνο.
Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις σελίδες του βιβλίου εδώ
Και τα δύο βιβλία, όπως και όλα τα έργα της Άλκης Ζέη κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments