“ΜΑΜΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!”

Μετά από μία έντονη, αλλά πολύ όμορφη μέρα η κούραση σε βαραίνει γλυκά.

Πέρασε όλη η Κυριακή με αγαπημένους συγγενείς στη βάφτιση της μικρότερής μου ανηψιάς.

Απολαύσαμε τη συντροφιά, φάγαμε παρέα, ήπιαμε παρέα, γελάσαμε και η μικρή έπαιξε, χόρεψε….το απόλαυσε!

Επιστρέφοντας σπίτι, θα ήθελα να κάνω ό,τι έκανα όταν γύριζα στο πατρικό μου σπίτι, μετά από τέτοιες μέρες.

Να μην κάνω τίποτα.

Για την ακρίβεια, θα ήθελα να κάνω ένα μπάνιο και μετά να μην κάνω τίποτα.

Οι ανάγκες όμως είναι διαφορετικές, γιατί….είμαι μαμά.

Είχα προγραμματίσει, αμέσως μόλις γυρίσουμε στο σπίτι, να ξεκινήσω να ετοιμάζω τα γεύματα των 2-3 πρώτων ημερών, κάτι που προσπαθώ να κάνω όλη τη χρονιά.

Ειδικά τώρα που ξεκίνησε το σχολείο, θέλω να έχω έτοιμο το φαγητό από την Κυριακή, έτσι ώστε να μπορώ να ασχοληθώ μόνο με το παιδί με την επιστροφή μου από το γραφείο (και το βράδυ, αφού κοιμηθεί, να γεμίζω μπαταρίες).

Ξεκίνησα, λοιπόν να μαγειρεύω και εκείνη την ώρα η μικρή άρχισε να εμφανίζει τα συμπτώματα της κούρασης από όλη την ημέρα. Λίγο γκρίνια, λίγο αταξία, λίγο άρνηση σε ό,τι ζητούσα, έρχεται η στιγμή που ανακοινώνω, ότι ήρθε η ώρα του ύπνου και κλείνει η τηλεόραση και ακούω μέσα στο παράπονο (έτρεμε το σαγονάκι, καλέ!),

“Μαμά, δεν έχεις καθόλου συναισθήματα!”

Είναι σκληρό να το ακούς από το παιδί σου, ακόμη και όταν δεν το εννοεί.

Ακόμη και όταν το λέει από αντίδραση και από παράπονο.

Είναι σκληρό, γιατί δεν θες να αισθάνεται ούτε στο απειροελάχιστο, ότι δεν νιώθεις κάτι για αυτό.

Αφού το λατρεύεις! Αφού δεν υπάρχει τέρμα στην αγάπη σου, αφού…

Δεν λες τίποτα.

Μετά το μετανιώνεις και λες “Εγώ σ’αγαπώ πέρα από το διάστημα. Αυτό σίγουρα το νιώθω και αυτό σίγουρα το ξέρεις ότι το νιώθω!”  και συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου.

Δεν περνούν δευτερόλεπτα κι έρχεται δίπλα μου, με παίρνει αγκαλιά και με ακόμη μεγαλύτερο παράπονο, μου λέει

“Μαμά, δεν το εννοούσα! Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Το είπα…δεν ξέρω, γιατί το είπα!”

Γιατί ήταν κουρασμένη, το είπε.

Και βέβαια την πήρα αγκαλιά και βέβαια αγαπηθήκαμε και μόλις την έβαλα στο κρεββάτι της κοιμήθηκε αμέσως.

Όσο σκληρά κι αν ακούστηκε η φράση, άλλο τόσο πιο γλυκό ήταν το συναίσθημα που ένιωσα μετά.

Όχι μόνο, γιατί  για άλλη μία φορά ξέρω, ότι νιώθει πραγματικά πόσο την αγαπώ, αλλά γιατί  όσο μεγαλώνει, αντιλαμβάνεται όλο και πιο καλά, πώς μπορεί να επηρεάσουν τα λόγια, που θα πει, πράγμα που ξέρω, ότι θα αρχίσει να το προσέχει ακόμη περισσότερο.

Και είναι σημαντικό, ότι ζητάει συγγνώμη.

Κι εγώ θα την αγαπώ πάντα, όπως ξέρω!

Απόλυτα! Αδιαπραγμάτευτα! Απεριόριστα!

Κι αν ποτέ τύχει και διαβάσει αυτό το ποστ, θέλω να ξέρει ότι για την ακρίβεια από τότε που ήρθε στον κόσμο με έκανε να έχω πολύ περισσότερα συναισθήματα.

Πιο όμορφα, πιο γλυκά και πιο έντονα.

Είναι αυτό που λέμε, νομίζω, ότι έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος.  🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου