Πριν από λίγες ημέρες μαμά και κόρη αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο κέντρο για να δούμε “τον περίπατο της Αθήνας”.
Μετά από την σύντομη περιήγηση καταλήξαμε στο δροσερό χώρο του Public cafe στο Σύνταγμα με την υπέροχη θέα και τις πολλές λιχουδιές
Πεινούσαμε λίγο, οπότε αποφασίσαμε να παραγγείλουμε ένα χορταστικό brunch και μασουλώντας, να μιλάμε.
Οι λιχουδιές λύνουν τη γλώσσα, οπότε η μελλοντική μαθήτρια Λυκείου άρχισε να μιλάει για τα πρώτα σχέδια των ονείρων της.
Έχει επιλέξει κατεύθυνση, καθώς επίσης και αντικείμενο, με το οποίο θέλει να ασχοληθεί.
Έχοντας περάσει κι εγώ από αυτή τη θέση και βέβαια, γνωρίζω πολύ καλά, πως όλα αυτά που έχει στο μυαλό της, είναι ρευστά και μπορεί να αλλάξουν από τη μία ημέρα στην άλλη.
Έτσι όπως ήταν χαλαρή και μασουλώντας κρουασανάκια, κεκάκια κι άλλα νόστιμα, άρχισε να μου λέει, για το πόσο αποφασισμένη είναι “να σοβαρευτεί από εδώ και στο εξής” (έτσι το είπε) και να στρωθεί στο διάβασμα από τη νέα σχολική χρονιά. #hello_εφηβεία
Την κοιτούσα να μιλάει και χαμογελούσα.
Δεν χαμογελούσα από εκείνη την ικανοποίηση του γονέα, που βλέπει το παιδί να έχει διάθεση να μελετήσει, αλλά του γονέα που χαίρεται που το παιδί του εμπνέεται από τα ίδια τα όνειρά του και οραματίζεται το μέλλον του.
Το επικείμενο διάβασμα, δεν είναι πλέον απλά “διάβασμα για το σχολείο”, αλλά προετοιμασία για τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Ναι, μεσολαβεί το όχι τόσο ιδανικό σύστημα εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, αλλά δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά απαιτητικά και πιεστικά.
Για να μπορέσει να μην χάσει το ενδιαφέρον και την όρεξή της, πρέπει να έχει το βλέμμα της στραμμένο στον προορισμό της.
Να βλέπει, πού θέλει να φτάσει, τί θέλει να ζήσει, γιατί έτσι η προσπάθειά της θα αποκτήσει δυναμική και θα την βοηθήσει να επιμείνει, να πεισμώσει και, όπως λέμε, να βάλει τα δυνατά της, για να πετύχει αυτό που στοχεύει.
Είναι αυτό το μεταίχμιο, που αρχίζει να ξεκαθαρίζει στο μυαλό της, αυτό που της λέμε όλα τα χρόνια, πως όλες οι προσπάθειές, που κάνει, είναι για εκείνη και μόνο για εκείνη.
Έχουμε μπροστά μας τρία χρόνια, που θέλουν επιμονή από την ίδια και υπομονή από όλους μας.
Τρία χρόνια, που νομίζω, ότι χρειάζεται τη στήριξή μας όσο ποτέ.
Θα έχει ανάγκη να νιώσει σταθερό το έδαφος που πατάει.
Εμείς θα είμαστε δίπλα της με την αδιαπραγμάτευτη αγάπη μας, για να της προσφέρουμε ό,τι χρειαστεί, να ελαφρύνουμε την πίεση, όσο γίνεται και να την ενθαρρύνουμε.
Όμως τώρα, πρέπει να ξεκουραστεί.
Να γεμίσει όμορφες καλοκαιρινές εικόνες, που θα την ζεσταίνουν τις ημέρες του Χειμώνα.
Να είναι καλά, ήρεμη και τα όνειρα είναι δικά της.
Το δικό μας μοναδικό όνειρο για εκείνη, να είναι γερή και ευτυχισμένη!
Μαμά Μαμαδοπούλου
Διαβάστε ακόμη :“Μαμά, πώς θα ήθελες να με καμαρώσεις;”
No Comments