slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΕΦΗΒΕΙΑ

“Μαμά, πώς θα ήθελες να με καμαρώσεις;” #hello_εφηβεία

9 Νοεμβρίου, 2019

“Ευτυχισμένη!”
Αυτό της απάντησα.

Συμπληρώνοντας,
“Να ξέρεις, όμως, πως σε καμαρώνω ήδη!”
Και σε εκείνο το σημείο, άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
Κι ένα αχνό κρυφό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ήταν μία από αυτές τις οικογενειακές συζητήσεις, που ξεκινούν με θεματαλογία περί ανέμων και υδάτων και καταλήγουν σε έρευνα πυρηνικής φυσικής.
Σε μία χαλαρή συζήτηση που αφορούσε το σχολείο, άρχισε να μας εκφράζει τον προβληματισμό της σχετικά με την ανάγκη επιλογής κατεύθυνσης στο Λύκειο.
Γενικά είναι μία καλή μαθήτρια με καλή απόδοση σε όλα τα βασικά μαθήματα.
Κουβέντα στην κουβέντα, νιώθαμε στο λόγο της την αγωνία και την ένταση να ανεβαίνει, μέχρι που κάποια στιγμή ξέσπασε σε κλάματα, γιατί σκέφτεται πως όταν θα έρθει η ώρα να δώσει Πανελλήνιες, θα μπλοκάρει, θα πάθει black out και δεν θα θυμάται τίποτα!
Σοκ!
Αφού την ηρεμήσαμε και της εξηγήσαμε, ότι πρώτα απ’όλα είναι πάρα πολύ νωρίς να αγχώνεται από τώρα για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε από πού προέκυψε όλο αυτό το ξέσπασμα.
Μάθαμε, λοιπόν, ότι έχουν γίνει κάποιες συζητήσεις στα σχολικά “πηγαδάκια” σχετικά με τα φροντιστήρια, που θα ξεκινήσουν κάποιοι συμμαθητές της την επόμενη χρονιά και την σκέψη, τον προβληματισμό που έχουν από τώρα, για το ποιά κατεύθυνση να διαλέξουν.
Αρχικά με στεναχώρησε αφάνταστα, ότι όσο περνούν τα χρόνια, η ηλικία προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες “κατεβαίνει”.
Και δεν μιλάω για τη συνέπεια στη γνωστική διαδικασία του σχολείου, στην γενική κατάρτιση που πρέπει να προσφέρει, αλλά για τη “φάμπρικα” της προετοιμασίας των εξετάσεων, που κάνουν τα παιδιά να έχουν focus μόνο αυτές.
Ο ανταγωνισμός έχει ξεκινήσει τα φροντιστήρια προετοιμασίας από την Α’Λυκείου.
Αυτά τα φροντιστήρια προετοιμασίας, που στη δική μας εποχή κρίνονταν  απαραίτητα στην Γ’Λυκείου.

Μα, γιατί να θεωρείται, πια δεδομένο ότι τα φροντιστήρια αρχίζουν από την Α’Λυκείου;

Αν ξεκινήσουμε από το θέμα της απόδοσης, υπάρχουν παιδιά έχουν έφεση κι αγάπη σε κάποια μαθήματα.
Δέχομαι, ότι ίσως σε αυτές τις περιπτώσεις, να είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα στην κατεύθυνση που θέλουν να επιλέξουν.
Ένα παιδί που δεν είναι τόσο καλό στα Μαθηματικά και δεν τα θέλει, ίσως επιλέξει τη θεωρητική κατεύθυνση κι έτσι στην πορεία μέχρι την Γ’Λυκείου, μπορέσει να ξεδιαλύνει τη σχολή, που θα ήθελε να φοιτήσει.

Επίσης υπάρχουν παιδιά που έχουν ένα συγκεκριμένο όνειρο για το επάγγλεμα που τους αρέσει να κάνουν, οπότε επίσης ο στόχος τους είναι ξεκάθαρος από νωρίς.
Τί γίνεται όμως με εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν αποφασίσει στην ηλικία των 14 ετών (λογικό), τί επάγγελμα θέλουν να κάνουν ή έχουν την ίδια καλή ή μέτρια απόδοση σε όλα τα βασικά μαθήματα κατευθύνσεων;
Γιατί να πρέπει να φορτίζονται τόσο πολύ από αυτή την ηλικία;
Γιατί να γεμίζουν επιπλέον άγχος και πίεση από αυτή την τόσο εύθραυστη ηλικία της εφηβείας;
Ένας λάθος χειρισμός είναι αρκετός, για να δημιουργηθούν πολλά προβλήματα. Προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε λάθος επιλογές.

Με μία τέτοια αγχωμένη διάθεση ξεκίνησε η συζήτησή μας και καταλάβαμε, ότι το παιδί είχε μεγάλο βάρος.
Από μικρή έλεγε ότι ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά τώρα που μεγαλώνει έχει τα ερωτηματικά της, γιατί παράλληλα έχει πολλές αγάπες.
Της αρέσει η συγγραφή, της αρέσει το volley, σκέφτεται τη Φιλολογία,  λατρεύει τη χημεία, αλλά εξίσου και την Αγγλική γλώσσα.
Και  φέρνει τον εαυτό της στα 14 χρόνια της μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, στο οποίο πιστεύει ότι ΤΩΡΑ πρέπει να διαλέξει κατεύθυνση.

Οχι, αγάπη μου! Δεν θα τρελαθεί το παιδί μας.

Αρχικά της μιλήσαμε και της εξηγήσαμε πως το θέμα του άγχους της και όλη την ανασφάλεια και τη φοβία του black out την ώρα των εξετάσεων, θα την βοηθήσουμε να το διαχειριστεί. Έχουμε χρόνο! Εάν είναι κάτι που την κάνει να φοβάται και να νιώθει ανασφάλεια, μπορούμε από του χρόνου κιόλας να βρούμε τρόπους να αποφορτιστεί και να το δουλέψει με το μυαλό της και γιατί όχι, ναι, να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, που συμβουλευτικά θα την κάνει να δει τα πράγματα αλλιώς.
Την διαβεβαιώσαμε, ότι θα βρούμε μαζί λύση και αμέσως ηρέμησε.

Όσον αφορά το θέμα της κατεύθυνσης, της είπαμε, ότι γνώμη μας είναι πως δεν χρειάζεται από την Α’Λυκείου να επιλέξει κατεύθυνση για το σχολείο και αυτό έχει να κάνει σχετικά με την ενισχυτική διδασκαλία προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες.
Εάν βρεθεί την επόμενη χρονιά με συνειδητοποιημένη επιλογή και θεωρήσει ότι χρειάζεται βοήθεια, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να βοηθηθεί. Όμως κανείς δεν θα την υποχρεώσει σε κάτι τέτοιο.

Όπως και για την επιλογή επαγγέλματος είναι πολύ νωρίς.
Είναι σε μία φάση, που την εντυπωσιάζουν πολλές διαφορετικές επιλογές, οι οποίες μάλιστα δεν έχουν και καμία σχέση μεταξύ τους.
Ακόμη έχει καιρό μπροστά της.
Σε αυτό το σημείο ήταν που μας ρώτησε, τί θα θέλαμε να γίνει, “πώς θα θέλαμε να την καμαρώσουμε” και της απαντήσαμε “Ευτυχισμένη!”.
Της είπα μάλιστα αυτό που είχα μοιρστεί μαζί σας στα γενεθλιά της πριν λίγο καιρό(Διαβάστε το εδώ : “Δεν κάνω όνειρα για εκείνη. Αυτά τα όνειρα είναι δικά της! #HappyBirthday).

Δεν έχω σκεφτεί τίποτα τέτοιο.
Της εξήγησα, ότι την ονειρεύομαι/εύχομαι να κάνει αυτό που αρέσει στην ίδια, γιατί το πρώτο σημαντικότερο όλων είναι να αγαπάει η ίδια τη δουλειά της.
Να ξυπνάει χαρούμενη, να νιώθει γεμάτη και  δημιουργική, να έχει όρεξη!
Έτσι θα μπορεί να γίνει καλή στο αντικείμενό της και εμείς θα την καμαρώνουμε, ό,τι κι αν επιλέξει.
Το επάγγελμα πέρα από τη χαρά της παραγωγικότητας, της δημιουργίας, είναι το μέσο για να προσφέρουμε στον εαυτό μας και στην οικογένειά μας αγαθά και επιλογές. Είναι το μέσο, για να περάσουμε όμορφα.
Να εξελιχθούμε, να έχουμε ανέσεις, να κάνουμε ταξίδια, γενικά να έχουμε μία όμορφη ζωή.
Εφόσον έχει τις δυνατότητες είναι κρίμα να μην προσπαθήσει να έχει μία πανεπιστημιακή κατάρτιση, για όποιο αντικείμενο την ενδιαφέρει.
Οι γνώσεις θα είναι ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα της.
Δεν μας απασχολεί, τί θα επιλέξει.
Κι αν ακόμη για οποιοδήποτε λόγο δεν περάσει στο Πανεπιστήμιο (ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή), θα την καμαρώνω για την προσπάθεια και τον αγώνα στη δουλειά της. Μια επιτυχημένη ευτυχισμένη επαγγελματία, που θα είναι αποδοτική, ό,τι κι αν κάνει.

“Κι αν τελικά επιλέξω να κάνω κάτι, που δεν θα σας αρέσει;”

“Μα, η ζωή είναι δική σου, όχι δική μας. Θα  κάνεις αυτό, που αρέσει σε σένα.
Εμείς θα σου πούμε τη γνώμη μας και τους λόγους που κάτι δεν θα μας αρέσει, αλλά η τελική επιλογή είναι δική σου.”

Της έφερα το δικό μου παράδειγμα. Ο μπαμπάς μου ήταν αντίθετος με την επαγγελματική μου επιλογή.
Ήθελε να τελειώσω τη σχολή μου, τη Νομική και να γίνω δικηγόρος ή να μπω σε κάποια τράπεζα, για να εξασφαλίσω το μέλλον μου.
Η δική μου ψυχή όμως, από μικρή ήθελε άλλα πράγματα.
Όσο κι αν μου γκρίνιαξε ο πατέρας μου, όσο αντίθετος κι αν ήταν, με στήριξε στην επιλογή μου και εγώ έκανα αυτό που ήθελα.
Τελείωσα τη Νομική, την οποία αγαπούσα και με βοήθησε πάρα πολύ σαν γνωστικό αντικείμενο, καλλιέργεια της σκέψης μου και πολλά άλλα, αλλά δεν ασχολήθηκα με αυτό. Αντιθέτως συνέχισα σε αυτό που εγώ επέλεξα κι έκανα ένα μεταπτυχιακό στο αντικείμενο της δουλειάς μου πια.

Και μετά ο μπαμπάς μου καμάρωνε για την εξέλιξή μου και κυρίως γιατί με έβλεπε ευτυχισμένη. Αυτό έχει σημασία.

Και ο μόνος λόγος που εμείς ως γονείς της πλέον επιμένουμε να διαβάζει και να είναι συνεπής στα μαθήματά της είναι, για να έχει επιλογές.
Να μπορεί να διαλέξει όποια κατεύθυνση και όποιο αντικείμενο θέλει η καρδιά της. Όποιο κι αν είναι αυτό.
Να μην συμβιβαστεί. Θα είναι κρίμα να έχει τις δυνατότητες και να μην προσπαθήσει να τις εκμεταλλευτεί.

Ξαλάφρωσε, γλύκανε, ηρέμησε το παιδί.

Σήμερα την ώρα που έπινα τον καφέ μου, άρχισα να αναζητώ στο internet ενημέρωση σχετικά με τον Επαγγελματικό Προσανατολισμό.
Νομίζω, ότι  θα έπρεπε να υπάρχει ουσιαστικά στο σχολείο.
Θα έπρεπε να υπάρχει ως αντικείμενο, για να βοηθήσουμε όλα αυτά τα παιδιά, που μπλοκάρουν και αγχώνονται.
Σαν μαμά της θα το ψάξω και θα ενημερωθώ σχετικά, γιατί πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον χρειάζεται μία συμβουλευτική επαγγελματικού προσανατολισμού, για να την βοηθήσει να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της, να αξιολογήσει (πρώτα η ίδια και μετά ο ειδικός) δυνατότητες, ικανότητες και βεβαίως επιθυμίες.

Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την βοηθήσουμε, για να γίνει ευτυχισμένη.
Ό,τι κι αν θελήσει να γίνει.
Αρκεί να είναι αυτό που ποθεί η καρδιά της.
Αρκεί να διαλέξει μόνη της το δικό της δρόμο.
Το δρόμο της καρδιάς της.

Μαμά Μαμαδοπούλου

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!