“Ο παππούς της Κατερίνας μένει στον τελευταίο όροφο μιας ΜΕΓΑΛΗΣ πολυκατοικίας με κλειδωμένες πόρτες, κλειστά παράθυρα και φαρδιά μπαλκόνια, πάντα έρημα και βουβά. Μια μέρα όμως, η μπάλα της Κατερίνας πέφτει στο κάτω μπαλκόνι…
“Ποιός να μένει άραγε εκεί;” αναρωτήθηκε ο κύριος Αντρέας.
Καθώς η μπάλα της Κατερίνας πέφτει από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, παρασύροντας στην πορεία της ένα σωρό ακόμα αντικείμενα, η μικρή αρπάζει από το χέρι τον παππού της και μαζί τρέχουν για να την βρουν!
Από όροφο σε όροφο οι κλειστές πόρτες ανοίγουν, αποκαλύπτοντας τον κάθε ένοικο και το μαγικό μικρόκοσμό του. Όμως η Κατερίνα δεν είναι η μόνη που ψάχνει. Καθένας από τους ενοίκους έχει χάσει και κάτι. Κάπως έτσι, αναζητώντας όλοι μαζί τα πράγματά τους, αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι καταλήγουν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο και να συνειδητοποιήσουν, πόσο κρίμα ήταν που για τόσο καιρό ζούσαν τόσο κοντά, κι όμως τόσο μακριά.”
Θα αναρωτιόταν κανείς, ότι τώρα που στο #μένουμεσπίτι η κοινωνική απόσταση είναι το Νο 1 ζητούμενο, εγώ μιλάω για το “Φίλοι πάνω κάτω”, ένα βιβλίο που ουσιαστικά παρουσιάζει τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας να γνωρίζονται και στο τέλος να το γιορτάζουν σε ένα τραπέζι;
Κι όμως, σας πληροφορώ, ότι επέλεξα επί τούτου να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο, γιατί θεωρώ, ότι στην πραγματικότητα με τον τρόπο του κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι πολύ επίκαιρο.
Σε μία εποχή που έχουμε κλειστεί τα σπίτια μας, μέσα στις πολυκατοικίες κινούμαστε ώρες, που μέχρι πρότινος ήμασταν στις δουλειές μας.
Τώρα μέσα στην ημέρα θα κατέβουμε να πετάξουμε τα σκουπίδια, να πάμε πράγματα και φάρμακα στους παππούδες και τις γιαγιάδες, να κάνουμε αγορές.
Στην είσοδο συναντιόμαστε (από απόσταση) με τους περισσότερους γειτόνους και θα ανταλλάξουμε λίγα λόγια.
Ακούμε τους θορύβους της καθημερινότητας από τα άλλα διαμερίσματα, παρατηρούμε τους απέναντι γείτονες να πίνουν τον καφέ τους, να απλώνουν ρούχα και ξαφνικά…βλεπόμαστε.
Τα μπαλκόνια έχουν αποκτήσει ζωή.
Δεν είναι πια έρημα και βουβά.
Είναι οι σύγχρονες αυλές μας.
Σε κάποιες πολυκατοικίες είναι αρκετοί οι γείτονες που προσφέρονται να κάνουν αγορές, που χρειάζονται στους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας.
Στην πολυκατοικία των γονιών μας υπάρχουν γείτονές, που καθημερινά θα τους ρωτήσουν, εάν έχουν κάποια ανάγκη. Πέρα από το ενδιαφέρον που δείχνουν (που, πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό για εκείνους αυτή την περίοδο) είναι καθησυχαστικό και για εμάς, αφού γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν μία βοήθεια, εάν χρειαστεί.
Αν και ο καθένας στο σπίτι του, πιστεύω, ότι πλέον όλοι έχουμε γνωριστεί περισσότερο μεταξύ μας.
Η καθημερινότητά μας, που έτρεχε σε τρελούς ρυθμούς, δεν άφηνε χρόνο και χώρο για να δούμε, τί υπάρχει έξω από το σπίτι μας .
Σίγουρα δεν ανοίξαμε τις πόρτες, για να βρεθούμε και να κάνουμε παρέα, αλλά είμαι σίγουρη ότι όλοι λίγο ή πολύ εκτιμήσαμε την ανθρώπινη επαφή, που ξεκινά από μία “Καλημέρα”, που είμαι σίγουρη, ότι πλέον δεν βγαίνει αυτόματα/τυπικά από το στόμα μας.
Είμαι σίγουρη, ότι την λέμε και θα την λέμε χαμογελαστά!
Και θα έρθει και η ημέρα, που θα ανταμωθούμε στα μπαλκόνια σε μεγάλες παρέες.
Και γι’αυτό το λόγο θεωρώ, ότι με αφορμή αυτό το βιβλίο, “Φίλοι πάνω κάτω” του καταπληκτικού δίδυμου Άγγελου Αγγέλου και της Έμης Σίνη είναι η ευκαιρία να μιλήσουμε στα παιδιά για την αποξένωση των μεγαλουπόλεων, τους ανθρώπους που ζουν δίπλα μας και που είναι τόσο διαφορετικοί αλλά τόσο ίδιοι όσο εμείς.
Η υπέροχη εικονογράφηση της Σοφίας Τουλιάτου αποτυπώνει ευφάνταστα το πάνω κάτω των ορόφων και της ιστορίας και κάνει τις σελίδες να μοιάζουν με σκηνές από θεατρική παράσταση.
Το βιβλίο “Φίλοι πάνω κάτω” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος και απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 4 ετών και άνω.
Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments