Δεν είναι, ότι δεν νιώθω γλυκά τα Σαββατοκύριακα που καθόμαστε όλοι μαζί στο μεσημεριανό τραπέζι.
Δεν είναι, ότι δεν χαίρομαι τα πρωινά που καθόμαστε αγκαλιά και οι τρεις στον καναπέ, κάνοντας οικογενειακά ζουλήγματα.
Ούτε ότι δεν απολαμβάνω την Παρασκευή το βράδυ που μόλις κοιμηθεί η μικρή εμείς βλέπουμε ταινία και χαλαρώνουμε.
Είναι που τις μέρες που οι ρυθμοί είναι γρήγοροι, με τα γρανάζια να τρέχουν και εμένα να κάνω μεγάλες δρασκελιές γιατί θέλω να τα προλάβω όλα (και βέβαια δεν τα προλαβαίνω)κι εσύ προσπαθείς όπως και όσο μπορείς να ανοίξεις χώρο για τον εαυτό μου….
Είναι αυτές οι στιγμές που θα κάνεις ό,τι μπορείς για να πάρεις από τους ώμους μου το βάρος των υποχρεώσεων, θα μου ανοίξεις την πόρτα και θα μου πεις,
“Αναλαμβάνω εγώ. Πάρε λίγο χρόνο για τον εαυτό σου.”
Κι αυτός ο χρόνος που μπορεί να μην είναι απεριόριστος σε διάρκεια, είναι τόσο πολύτιμος και τόσο χαλαρωτικός.
Γιατί είναι ο χρόνος που πέφτουν οι ταχύτητες, είναι ο χρόνος που οι ανάσες γίνονται βαθιές, γεμίζει οξυγόνο το μυαλό και απολαμβάνεις το πράσινο, την ομορφιά στην εξοχή.
Γιατί εκεί μεταφέρομαι.
Μπροστά σ’αυτή την εικόνα νιώθω ζωντανή.
Νιώθω υγιής.
Νιώθω πλήρης.
Κι αυτές τις στιγμές, που απρόσμενα μου δίνεις χρόνο κάνοντας ό,τι μπορείς γι’αυτό, γιατί ξέρεις την ανάγκη μου, να πάω στο γυμναστήριο, να περπατήσω, να πάω σε μια συναυλία με την κολλητή μου, να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, αυτές τις στιγμές σε αγαπώ πιότερο.
No Comments