Ημέρα καραντίνας 12η (για την κόρη μου)
Ημέρα καραντίνας 7η (για μένα)
Ο μπαμπάς τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό, αναγκάζεται να βγαίνει έξω λόγω δουλειάς.
Επειδή δουλεύω στο σπίτι, οι ημέρες μου είναι γεμάτες, μην σας πω, ότι είναι ακόμη πιο γεμάτες τώρα.
Ευτυχώς πάντα βρίσκω πολλά πράγματα, να κάνω και είμαι πάντα απασχολημένη με κάτι.
Όπως σας είπα και σε προηγούμενο άρθρο μου, έχω βρει την ισορροπία και τον τρόπο να διατηρώ το ηθικό μου ακμαίο.
Διαβάστε το άρθρο εδώ, που είναι ένας οδηγός θετικής διάθεσης: Αλλάζουμε τα πανιά, όχι τον προορισμό
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι το ίδιο για την έφηβη.
Είναι σε εκείνη την ηλικία, που οι φίλοι της είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή της και δεν μπορεί να τους έχει κοντά.
Υπάρχουν κάποιες ώρες, που ζορίζεται πολύ.
Πέρα από τον εγκλεισμό, η απόσταση την πιέζει πολύ, ακόμη κι αν με τους φίλους της μιλά συνέχεια με το κινητό.
Δεν είναι το ίδιο.
Έχει επίγνωση, όμως, της σημασίας της κατάστασης και κάνει υπομονή.
Προσπαθούμε κι εμείς να την βοηθήσουμε, όσο περισσότερο μπορούμε.
Ευτυχώς έχει πολλές διεξόδους : χορεύει, ζωγραφίζει, διαβάζει, βλέπει σειρές και ταινίες και γράφει.
Σας έχω πει, ότι της αρέσει να μου διαβάζει αυτά που γράφει.
Προχτές μου έφερε ένα γράμμα, που το απευθύνει σε όλο τον κόσμο που ζορίζεται αυτές τις ημέρες.
Δεν στρογγυλεύει τα πράγματα, αλλά έχει ένα πείσμα και μια βαθιά πίστη στην ελπίδα.
Θαύμασα τη σκέψη και την έκφρασή της (χάρηκα κιόλας) και με την άδειά της, το δημοσιεύω με την ευχή, ότι ίσως το μήνυμά της ακουστεί δυνατά.
“Η δυστυχία σε σκοτώνει αργά και βασανιστικά.
Νιώθεις σαν ένα παγιδευμένο ζώο μέσα σε ένα κλουβί. Χωρίς ελευθερία. Χωρίς χαρά. Χωρίς τίποτα.
Αρχίζεις να αναθεωρείς πράγματα με αποτέλεσμα να τοποθετείς και άλλο βάρος στις ήδη ταλαιπωρημένες πλάτες σου με αμφιβολίες.
Στο κλουβί αυτό είσαι παγιδευμένος με την αμφιβολία σου. Τίποτε άλλο. Σε καταστρέφει.
Η ζωή σου γίνεται σκοτεινή χωρίς νόημα…
Κενό…
Ωραία! Τώρα άκου με προσεκτικά, φίλε μου!
Έχω βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση.
Είναι δύσκολο το να το ξεπεράσεις, δεν θα σου πω ψέματα.
Μα, θέλω να θυμάσαι αυτό που θα σου πω.
Είσαι ζωντανός!
Αυτό σημαίνει, ότι ακόμη δεν έχει τελειώσει τίποτα.
Θέλω να κοιταχτείς στον καθρέφτη και δες τον εαυτό σου.
Είσαι ζωντανός με οστά και δέρμα.
Όσο ακόμα η καρδιά σου χτυπάει, κάθε φορά που οξυγόνο μπαίνει στους πνεύμονές σου και το αίμα κυλάει στις φλέβες σου.
Είσαι πολεμιστής!
Το ότι ζεις, το δείχνει.
Αυτό σημαίνει, ότι αντιστέκεσαι.
Όλη αυτή η δυστυχία είναι ένα τοξικό αέριο μέσα στο μυαλό σου, που σε κρατάει στο κέντρο αιχμάλωτο.
Θέλω να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να θυμηθείς, ποιός είσαι.
Έτσι θα το καταπολεμήσεις.
Ξέρω, είναι δύσκολο, που πρέπει να μείνεις μέσα, μα, θέλω να σκεφτείς πόσες ζωές μπορείς να σώσεις, αν το κάνεις.
Είσαι ήρωας. Όλοι είμαστε.
Γι’αυτό κρατάμε το κέφάλι ψηλά και θυμόμαστε, ότι…. αν μείνουμε θετικοί , μπορεί να τα καταφέρουμε.”
Από την κόρη μου 🙂
Mαμά Μαμαδοπούλου
No Comments