Πριν μοιραστώ μαζί σας τις Δευτεριάτικες σκέψεις μου και μας πιάσει ομαδική κατάθλιψη…:p, να πούμε κάτι άλλο.
Εντάξει…δεν θα χορέψουμε κιόλας, αλλα είναι χαρουμενίστικό!
Κάπου εκεί μία μέρα πριν αφήσουμε τη μικρή για το δεύτερο μέρος των διακοπών της στους παππούδες της, πηγαίνουμε στο μεγαλύτερο μαγαζί για παιχνίδια της πόλης για να διαλέξει να πάρει κάτι να παίζει.
Είναι το «η μαμά και ο μπαμπάς νιώθουν λίγο τύψεις κι ενοχές που σε αφήνουν μόνη σου για ένα μήνα, oπότε θα σου αγοράσουν παιχνίδι» (που σκέφεστε εσείς) και το «ευκαιρία είναι να το εκμεταλλευτώ κι εγώ ως παιδί και να πάρω κάτι» (που σκέφτεται εκείνη).
Μπαίνουμε στο κατάστημα και αρχίζει να περιφέρεται η δεσποινίς θέλοντας τα πάντα και τίποτα. Θέλει να πάρει τα πάντα, χωρίς όμως κανένα πραγματικό ενθουσιασμό για κανένα από όλα αυτά.
Το γνωστό «Θέλω να πάρω για να πάρω»!
Εγώ πάλι «δεν πρόκειται να σου πάρω κάτι, γιατί απλά θέλεις να πάρεις για να πάρεις»!
Και γυρίζουμε γύρω γύρω στους διαδρόμους και το χεράκι περνάει πάνω από όλα τα παιχνίδια, πατά όλα τα κουμπιά, αλλά…..ενδιαφέρον μηδέν.
Και όσο βλέπω ενδιαφέρον μηδέν, δεν αγοράζω.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα, που είναι ΚΑΙ αυτά.
Δεν είναι λίγες οι φορές στο παρελθόν, όπου είχαμε αγοράσει παιχνίδια, για τα οποία ο πατέρας της κι εγώ είχαμε αισθανθεί περισσότερο ενθουσιασμό από την ίδια.
Εδώ και λίγα χρόνια, όταν πρόκειται να αγοράσουμε κάτι, θέλουμε να είμαστε όσο μπορούμε περισσότερο σίγουροι ότι θα παίξει με το παιχνίδι που θα επιλέξει-επιλέξουμε.
Έτσι και αυτή τη φορά κάναμε βόλτες και δεν με είχε πείσει για κάποιο από αυτά.
Το μάτι της έπεφτε στα πιο εντυπωσιακά σε εμφάνιση και όγκο, τα οποία ήταν και πιο ακριβά, αλλά δεν με έπειθε ότι θα ήταν κάτι με το οποίο θα μπορούσε πραγματικά να ασχοληθεί και να περάσει την ώρα της.
Άρχισα, λοιπόν, να της προτείνω εγώ.
Πήραμε πράγματα με τα οποία είμαι σίγουρη, ότι η ώρα της θα είναι και δημιουργική και διασκεδαστική.
Διάλεξε ένα μεγάλο μπλόκ ζωγραφικής, ένα set με ξυλομπογιές που είχε μέσα και σχέδια από τις Πριγκίπισσες της Disney, ένα τετράδιο με εξώφυλλο Monster High (μπλιέχ και ξαναμπλιέχ!!), ένα τετράδιο με εξώφυλλο την Barbie Mariposa και μία μεγάλη φουσκωτή μπάλα «τόινγκ-τόινγκ»! Ε, δεν ξέρω πώς την λένε!
Ξέρω ότι με ελάχιστα χρήματα η μικρή το διασκέδασε απίστευτα!
Δεν μιλάω μόνο για τα της ζωγραφικής, που αγαπά, μιλώ για την μπάλα.
Ξεκαρδίζεται στα γέλια, όποτε κάνει!
Όσο χοροπηδούσε-Τόινγκ! Τόινγκ! Τόινγκ!-τόσο ξελιγωνόταν!
Kαι τόσο χαιρόμουν το θέαμα! (Κλου: τα κοτσίδια που χοροπηδούν στον αέρα!)
Η μπάλα αυτή, αγαπημένοι και αγαπημένες, είχε μόλις 5 ευρώ!
Νομίζω ότι είναι από τα ελάχιστα παιχνίδια που έχει απολαύσει τόσο.
Παλαιότερα είχαμε αγοράσει πανάκριβα παιχνίδια, τα οποία βγήκαν από το κουτί και ο ενθουσιασμός της πετάχτηκε στα σκουπίδια μαζί με το περιτύλιγμα του δώρου.
Το καλοκαίρι πριν από 3 χρόνια μία μέρα τακτοποιούσα το δωμάτιό της και υπολόγισα, ότι τα παιχνίδια που της είχαμε αγοράσει εμείς μαζί με τους παππούδες, γιαγιάδες, τη νονά και τους θείους της μέσα σε ένα 6μηνο ξεπερνουσαν τα 500 ευρώ!!!! Και με τα οποία δεν έπαιζε. Απλά υπήρχαν κάπου αφημένα!
Είχα γίνει έξαλλη!!!! Με εμάς! Έκανα ένα σεμινάριο στους άμεσα ενδιαφερόμενους και από τότε προσπαθούμε (γιατί με τους παππούδες-γιαγιάδες δεν μπορείς να είσαι πάντα σίγουρος…) οι επιλογές να είναι καλά μελετημένες!
Πάντως αυτή τη φορά νιώθω, ότι κάναμε μία από τις καλύτερες επιλογές.
Και …να σας το πω;….E;….
Nα…..προσπάθησα να κάνω κι εγώ λίγο τόινγκ-τόινγκ-τόινγκ με την μπάλα!
Τόινγκ! Τόινγκ! Τόινγκ! :p
5 Comments
Στην πραγματικοτητα δεν αγοραζουμε αυτο που χρειαζεται το παιδι αλλα αυτα που εμεις ονειρευομαστε.φιλια.
Αυτό προσπαθούμε να ελέγξουμε μπαμπάς και μαμά… Δίκιο έχεις! 🙂
Τη λένε μπάλα HIP HOP!!!!
Aαααααα! Εντάξει!! Ευχαριστώ! 🙂
Είχα και εγώ μια ίδια που μου την είχαν φέρει οι γονείς μου όταν ήμουν 6 χρονών απο Αθήνα. Εγώ την είχα βαφτίσει παπί…Δε ξέρω και γιατί εχώ παπί την έλεγα και μη σου πω πως την λέω ακόμα