Αλλάζουμε τα πανιά, όχι τον προορισμό #μένουμεσπίτι (Οδηγός θετικής διάθεσης)

Είναι τώρα η 5η ημέρα, που είμαι κλεισμένη στο σπίτι λόγω κορωνοϊού (νομίζω 8η για το παιδί).

Ο καλός μου λόγω της εργασίας του πρέπει κάποιες ημέρες, να βγαίνει για κάποια ώρα, οπότε ο εγκλεισμός του δεν είναι διαρκείας.

Όλοι όσοι πιεζόμαστε από δουλειά και υποχρεώσεις, που  μας αναγκάζουν….εχμ….συγγνώμη…μας ανάγκαζαν, να τρέχουμε όλη την ημέρα στους δρόμους, αρκετές φορές ευχόμασταν “να μέναμε κάποιες ημέρες στο σπίτι και να μην πάμε πουθενά”.

Θα έλεγε κανείς, “Να, η ευκαιρία, λοιπόν!” και η αλήθεια είναι, πως πραγματικά είναι.

Όμως, επειδή ο λόγος, που #μένουμεσπίτι είναι κάποιος κίνδυνος, η ψυχολογική διάθεση δεν είναι η ίδια.
Ο άλλος λόγος που επιβαρύνει την κατάσταση είναι επειδή #μένουμεσπίτι , γιατί έχει επιβληθεί.
Ναι, ναι, δεν είναι κανένας στρατιωτικός νόμος και υπάρχει η ελευθερία στη βούληση, αλλά η ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς, πρέπει να το αναγάγει στο μυαλό μας σε νόμο, που πρέπει να τηρήσουμε.
Αυτοί οι λόγοι και άλλοι που ίσως δεν σκέφτομαι αυτή τη στιγμή ή δεν είναι της παρούσης, είναι πολύ εύκολο να μας οδηγήσουν σε εκνευρισμό και εντάσεις και σε κατάθλιψη.

Μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και έμμεσα έτσι και τους άλλους, που συμβιώνουν μαζί μας.

Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και μαζί θα το ξεπεράσουμε, αλλά πρέπει ο κάθε ένας από εμάς να συμβάλει όσο το δυνατόν καλύτερα, για να περάσουν αυτές οι ημέρες όσο γίνεται πιο ήρεμα και πιο ανώδυνα για όλους.
Αρχικά να πω, ότι ξέρω πάρα πολύ καλά, ότι υπάρχουν σπίτια που προ κορωνοϊού (π.κ. θα το λέω)  έχουν διάφορα προβλήματα.
Δεν χρειάζεται να τα αναλύσω.
Αναφέρομαι σε προβλήματα κυρίως σχέσεων, διαφωνίες και θέματα, που δεν είναι θέματα επιβίωσης ή άλλου σοβαρού τύπου.
Και τέτοια προβλήματα δεν υπάρχουν μόνο μεταξύ ενός ζευγαριού. Εντάσεις δημιουργούνται π.χ.και μεταξύ γονέων και παιδιών.
Στην παρούσα φάση είμαστε αναγκασμένοι όλοι, να είμαστε συνέχεια σε έναν χώρο.
Είναι σημαντικό, να προσπαθήσουμε όσο γίνεται,  να μην εντείνουμε τα πράγματα ή ιδανικά να τα αφήσουμε στην άκρη για ένα διάστημα.
Υπάρχουν οικογένειες, που δυσκολεύονται και  ίσως δεν έχουν την πολυτέλεια να έχει ο κάθε ένας το δικό του χώρο, για να απομονωθεί για λίγη ώρα και να συγκεντρώσει το μυαλό του.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο και θέλει υπομονή και πολλές βαθιές ανάσες (όχι πάνω από αντισηπτικά, ναι; :p).

Αυτή τη στιγμή, όμως, θα ήθελα να κάνω focus στην ατομική μας κατάσταση.

Πριν πάμε στο τί κάνουμε μαζί, πρέπει να κοιτάξουμε τί κάνουμε εμείς  για τον εαυτό μας.
Αν είναι η δική μας διάθεση ήρεμη και καλή, αρχικά μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πιο ψύχραιμα ό,τι συμβαίνει.
Επίσης αυτό που εκπέμπουμε, είτε ως εικόνα είτε ως διάθεση, μπορεί να παρασύρει και τους άλλους.
Αν αντίστοιχα η εικόνα μας είναι εικόνα παραίτησης και εκνευρισμού, μπορείτε να καταλάβετε ότι μόνο καλή επιρροή δεν θα είμαστε.

Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά είμαι μεσήλιξ πια :p, οπότε έχω μία εμπειρία και μπορώ να προτείνω κάποια μικρά πραγματάκια,  που λειτουργούν σε εμένα και νομίζω, ότι μπορούν να βοηθήσουν και τη δική σας ατομική διάθεση, που αλυσιδωτά θα περάσει στους άλλους.

Δεν θα σας πω θεωρίες.
Θα σας πω, τί κάνω εγώ κάθε ημέρα και μέχρι στιγμής, νομίζω ότι δουλεύει καλά.

* Από την 1η ημέρα τήρησα το ωρολόγιο πρόγραμμά μου.
Ξυπνάω και κοιμάμαι την ίδια ώρα, που ξυπνούσα και κοιμόμουν πριν την “καραντίνα”.
Άρα, δεν έχω ταράξει το βιολογικό μου ρολόι.

* Κάνω όλη την προετοιμασία που έκανα και όταν πήγαινα στη δουλειά μου.
Κάνω μπάνιο και τρώω το πρωινό μου.

* Επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να βγω για τρέξιμο και δεν έχω διάδρομο στο σπίτι, το πρωί έχω βάλει τη γυμναστική στο πρόγραμμά μου.
Όση ώρα θα έκανα να πάω στη δουλειά μου με το τρένο, γυμνάζομαι.
Αυτό πέρα από τη διάθεσή μου (οι ενδορφίνες είναι η μεγαλύτερη ντόπα :p – οι ορμόνες της ευτυχίας), με βοηθάει να μην επιβαρύνω τη μέση μου, αφού κάθομαι αρκετές ώρες και δουλεύω στον υπολογιστή, για να μην πούμε το βασικότερο λόγο, ότι η άσκηση είναι υγεία.

Κάποιος που δεν ξέρει πώς να γυμναστεί μόνος του, να πω,  ότι η τεχνολογία και σε αυτό είναι με το μέρος μας.
Πολλοί γυμναστές κάνουν online ζωντανά προγράμματα γυμναστικής (π.χ. μέσω skype), ενώ κάποιοι άλλοι έχουν ανεβάσει video στο youtube ή σε άλλα social media.

* Θα έλεγε κάποιος, ότι με τη γυμναστική θα κάψουμε και αυτά που τρώμε.
Αυτό είναι σίγουρο, αλλά θέλω να σας πω, ότι στην οικογένεια διατηρώ-ούμε το πρόγραμμα διατροφής που είχαμε και πριν κλειστούμε στο σπίτι.
Τρώμε ό,τι τρώγαμε και τις φορές, που τρώγαμε.
Έχουμε πάρει κι εμείς τα σχετικά “μπινελίκια” να μασουλήσουμε, αλλά αυτό δεν γίνεται σε καθημερινή βάση.

* Mετά το πρωινό, το μπάνιο και τη γυμναστική, κάνω ελαφρύ μακιγιάζ και αλλάζω ρούχα.
Δεν μένω με τις πυτζάμες. Δεν φοράω τα ρούχα που θα φορούσα, εάν πήγαινα στο γραφείο, αλλά δεν μένω με τις πυτζάμες.
Εξάλλου είναι μια υπέροχη ευκαιρία να κάνω αυτό που λαχταράω.
Να πηγαίνω στο γραφείο μου με τη φόρμα.
Και έτσι κάθομαι στον υπολογιστή μου να δουλέψω.
Η εικόνα μου βοηθάει εμένα, αλλά και την οικογένειά μου, που με βλέπει ενεργή και όχι σε παραίτηση.
Είναι ένας τρόπος να τους πω, είμαι καλά! Είμαστε καλά!

* Ακολουθώ κανονικά το ωράριο εργασίας μου.
Δουλεύω κανονικά τις ώρες που θα δούλευα, εάν πήγαινα στην εταιρία.
Δεν σηκώνομαι παρά μόνο για πι-πί (ή μήπως “πιπί”; ) , για να φάω και για να μιλήσω στο τηλέφωνο.
Κάποιες ώρες δουλεύω από το μπαλκόνι και όταν μιλάω στο τηλέφωνο, κάθομαι στον ήλιο.
Ο ήλιος βοηθάει σε πολλά. Και στη διάθεση και στη βιταμίνη D και είναι ένα μέσο “αποστείρωσης”.

* Επικοινωνώ με τους συνεργάτες μου και νομίζω, είμαι ευχάριστη.
Και νιώθω έτσι, αλλά και πρέπει να είμαι, γιατί εάν δεν έχω θετική διάθεση, δεν θα φέρω το αποτελέσμα στη δουλειά μου και δεν θα βοηθήσω τους ανθρώπους με τους οποίους έρχομαι σε επαφή.

* Το μεγαλύτερο διάλειμμα στο 8ωρο της εργασίας είναι για το μεσημεριανό οικογενειακό γεύμα.
Είναι βάλσαμο και φοβερή ευκαιρία, μιας και αυτό το γεύμα το κάναμε όλοι μαζί μόνο το Σαββατοκύριακο π.κ..
Να μία ευκαιρία, που έφερε η κρίση.

* Όταν “σχολάσω”, κάνω κάποιες δουλειές του σπιτιού, μιλάω με φίλες και φίλους (τηλεφωνικά),  χαζολογάμε με τη μικρή και ασχολούμαι με κάτι.
Γράφω, κάνω ραπτική, φτιάχνω ντουλάπια, διορθώνω κάτι, ασχολούμαι με τις γλάστρες μου, φτιάχνουμε τα μαλλιά της κόρης, κάνω οτιδήποτε που δεν θα με κρατήσει στον καναπέ.
ΔΕΝ βλέπουμε σειρές και ταινίες ατελείωτες ώρες, αφού δεν το κάναμε ούτε πριν.
Για την ώρα παρακολουθούμε όλοι μαζί το MasterChef και μετά πάω για ύπνο.
Το Σαββατοκύριακο μπορεί να χαλαρώσω λίγο τους ρυθμούς, όπως ακριβώς θα έκανα και ένα οποιοδήποτε άλλο Σαββατοκύριακο.

Με λίγα λόγια, καθημερινά κάνω ακριβώς ό,τι έκανα με κάποιες διαφοροποιήσεις, αφού #μένουμε στο σπίτι.

Όπως λένε, ότι η ρουτίνα είναι απαραίτητη για τα παιδιά για να είναι ήρεμα, έτσι είναι και για τους μεγάλους.
Επειδή η κατάσταση δεν είναι διακοπές, δεν πρέπει να λειτουργούμε έτσι.

Ξέρω, ότι υπάρχουν κάποιοι που μένουν στο σπίτι, αλλά δεν δουλεύουν.
Έχει τη δυσκολία του αυτό από πολλές απόψεις και κατανοώ, ότι ίσως είναι και μεγαλύτερη.

Νομίζω, ότι το κλειδί στο να κρατήσετε τη διάθεσή σας σε ένα καλό επίπεδο, είναι να κρατάτε τον εαυτό σας απασχολημένο.

Ας κάνουμε ευκαιρία την κρίση.
Κάποιος που δεν μαγειρεύει, μπορεί να μάθει.
Ακόμη κι αν δεν έχει κάποιον δίπλα του να του δείξει, το διαδίκτυο ξεχειλίζει με άρθρα και video tutorial.
Το ίδιο μπορεί κάποιος να κάνει με επιδιορθώσεις ή κατασκευές ή οτιδήποτε άλλο.
Αρκεί να έχουμε διάθεση.

Κάποιος φίλος μου αποφάσισε να ξεκινήσει μαθήματα ξένης γλώσσας μέσω skype.
Έχει διάθεση, έχει και το χρόνο να μελετάει και είπε, why not?

Με λίγα λόγια, το μυστικό στο να έχουμε μία καλή διάθεση, που θα μας βοηθήσει να είμαστε δυνατοί, για να βγούμε νικητές από αυτή τη δύσκολη κατάσταση είναι, να καταλάβουμε, ότι δεν είμαστε σε διακοπές.
Δεν είναι κάποια επίσημη αργία.
Δεν ξέρουμε,  πότε θα τελειώσει.

Εάν όμως έχουμε φως μέσα μας, θα μπορέσουμε να βρούμε τρόπο για να ενισχύσουμε την προσπάθεια του παγκόσμιου συστήματος, για να πάνε ολα καλά.
Και ξέρετε, το παγκόσμιο σύστημα, ξεκινά από το μικρό τοσοδούλικο πρόγραμμα, που έχουμε στο σπίτι μας, την οικογένειά μας κι εμείς ατομικά είμαστε μέρος του.

Ας είμαστε όσο γίνεται αισιόδοξοι και ας ζούμε την κάθε ημέρα, όπως ήταν.
Με μικρές προσαρμογές.

Οι καλοί καπετάνιοι στην αλλαγή των ανέμων, δεν αλλάζουν την πορεία, ρυθμίζουν αλλιώς τα πανιά. 🙂 
Κι όλα θα πάνε καλά!

Μαμά Μαμαδοπούλου