Ζούμε όλοι μία πρωτόγνωρη κατάσταση.
Και σήμερα θύμωσα πολύ!
Στα social media και στην τηλεόραση είδα κόσμο να μην ακούει τις εκκλήσεις των φορέων, να μείνει στο σπίτι.
Για να κλείνουν οι οργανωμένες παραλίες με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος.
Αναρωτήθηκαν γιατί;
Το #μένουμεσπίτι υπάρχει παντού!
Αντί για “Καλημέρα!”, λέμε “Μένουμε Σπίτι” και παρόλα ταύτα, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που αγνοούν τις παρακλήσεις, το γενικότερο κοινό αίσθημα (γιατί αυτοί που δεν ακούν είναι η μειοψηφία και το πιστεύω ακράδαντα αυτό), την ανάγκη για το κοινό καλό και κάνουν του κεφαλιού τους. Προφανώς και είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν, τί σημαίνει “Ατομική Ευθύνη” ή έχουν άγνοια κινδύνου.
Κανείς δεν είπε, ότι ο τρόπος ζωής που καλούμαστε να ακολουθήσουμε είναι μία εύκολη κατάσταση, ούτε ότι δεν θα μας επηρεάσει.
Όλοι θα πιεστούμε.
Και μακάρι αυτή η πίεση, αυτό το ζόρι να είναι μόνο από την αυτοαπομόνωση στο σπίτι.
Στο μυαλό μας πρέπει να έχουμε τους ανθρώπους που κινδυνεύουν πρώτοι, τις ευπαθείς ομάδες.
Κάποιοι ίσως νομίζουν ότι δεν τους αφορά και γι’αυτό λειτουργούν απερίσκεπτα.
Όμως μας αφορά ΟΛΟΥΣ!
Ακόμη κι αν δεν σε ενδιαφέρει η προστασία των ευπαθών ομάδων(που δεν θέλω να το πιστεύω αυτό), κανείς δεν ξέρει πώς μπορεί να επηρεάσει ο ιός τον κάθε οργανισμό. Είναι κανείς σίγουρος; Όχι, βέβαια.
Τέλος πάντων!
Η σκέψη μου είναι σε όλους τους ανθρώπους, που κινδυνεύουν περισσότερο και πιο πολύ στους γονείς μας και σε φίλους μας που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.
Πραγματικά δεν ήταν εύκολο μέχρι να πείσουμε τους γονείς μας, ότι πρέπει να περιοριστούν 100% στο σπίτι.
Άνθρωποι δραστήριοι και κοινωνικοί ζορίστηκαν, αλλά κατάλαβαν, ότι αυτό πρέπει να γίνει για το δικό τους καλό.
Είναι θετικοί άνθρωποι και όλα θα πάνε καλά, αλλά η αλήθεια είναι, πως νιώθουν λίγο εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι.
Έχουν μάθει να κινούνται έξω από την αρχή της ημέρας και θέλουν να προσφέρουν.
Ανήκουν σε εκείνη τη γενιά, που η ζωή τους γεμίζει με τη φροντίδα των άλλων. Των παιδιών τους και των εγγονιών τους.
Τώρα, ξαφνικά μένουν μέσα στο σπίτι και ένα βασικό “αντικείμενο” της ημέρας τους δεν υπάρχει.
-“Να σας μαγειρέψω κάποιο φαγητό;”, ρωτάει η γιαγιά.
– “Δεν χρειάζεται, γιαγιά! Έχω φροντίσει για τα πάντα.”
Της το είπα και την ίδια ώρα συνειδητοποίησα, ότι της έκοψα τη χαρά να ασχοληθεί και με αυτό.
Όμως δεν πειράζει.
Σαφέστατα ο αυτοπεριορισμός για τους μεγάλους ανθρώπους είναι πολύ πιο δύσκολος.
Ο κοινωνικός κύκλος τους έχει μικρύνει (πολύ αγαπημένοι φίλοι τους και συγγενείς που έκαναν παρέα έχουν πεθάνει- άρα οι τηλεφωνικές επικοινωνίες είναι πιο λίγες), η τεχνολογία και τα social media δεν είναι το φόρτε τους και όπως και να το κάνεις, όταν μπει και ο παράγοντας “φόβος” το κλίμα βαραίνει.
Ο φόβος, βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να φυλάει τα έρμα….
Το να είσαι όλη την ημέρα μέσα σε έναν χώρο με περιορισμένες τις δραστηριότητές σου, κάνει το κλίμα πιο πιεστικό.
Όμως έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει. Και θα το ξεπεράσουμε.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς για τους μεγάλους ανθρώπους που μένουν μόνοι τους, είναι να τους δώσουμε νότες χαράς στην ημέρα τους και να επικοινωνούμε περισσότερο μαζί τους.
Θα το κάνουμε γιατί πρέπει να ενημερωνόμαστε για την υγεία τους και για να μαθαίνουμε εάν χρειάζονται κάτι.
Έχουμε ζητήσει από τους γονείς μας να μην βγαίνουν καθόλου από το σπίτι και για ό,τι αγορές έχουν ανάγκη, θα τις αναλάβουμε εμείς.
Πέραν όμως της επικοινωνίας για να μαθαίνουμε εάν χρειάζονται τροφοδοσία, πρέπει να μιλάμε μαζί τους για να γεμίζουμε λίγο περισσότερο την ημέρα τους.
Να τους κάνουμε παρέα τηλεφωνική.
Και όχι μόνο εμείς.
Να παρακινούμε τα παιδιά να επικοινωνούν και εκείνα μαζί τους.
Και μόνο που θα τα ακούν (ενώ δεν τα βλέπουν καθόλου και θα τα λαχταρούν), θα τους δίνει χαρά.
Να τους τροφοδοτούμε με ό,τι μπορεί να τους γεμίσει την ημέρα τους.
Να τους προτείνουμε βιβλία, να τους τροφοδοτούμε με υλικά για να ασχοληθούν με κάποια κατασκευή στο σπίτι.
(Τα αφήνουμε έξω από την πόρτα και τους ζητούμε να καθαρίσουν με μαντηλάκι τις συσκευασίες.)
Να δείχνουμε ότι τους σκεφτόμαστε και να τους κάνουμε παρέα (τηλεφωνική).
Η σκέψη μας να είναι για όλους εκείνους που είναι μόνοι.
Δεν σας κρύβω, ότι αυτές τις ημέρες είχα έννοια και τους φίλους μου, που είναι singles και μένουν μόνοι σε ένα διαμέρισμα.
Να μην νιώθουν μόνοι τους.
Γιατί δεν είναι!
Είμαστε όλοι μαζί! Αλλά ο καθένας σπίτι του. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
Φωτογραφία από Ioannis Ioannidis από το Pixabay
No Comments