slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΕΦΗΒΕΙΑ

Η πιο αγαπημένη μου συγγραφέας #hello_εφηβεία

7 Μαρτίου, 2020

Από το Δημοτικό ακόμη μου άρεσε να γράφω. Ιστορίες, σκέψεις, συναισθήματα.
Έγραφα, έγραφα, έγραφα ασταμάτητα.
Κάθε κείμενο για το οποίο ένιωθα περήφανη, το διάβαζα στη μητέρα μου.
Ήταν ο πρώτος και καλύτερος (υπονομετικός) αναγνώστης μου.
Επαινούσε τη σκέψη και την έκφρασή μου, ενώ όσο μεγάλωνα της έκαναν εντύπωση οι ανατρεπτικές μου τάσεις.

Δεν θυμάμαι, αν σας έχω ξαναπεί για εκείνη τη φορά, που προσπάθησα να της αποδείξω ότι η αγάπη της μάνας είναι ένα συναίσθημα καθαρά εγωιστικό. Ω, ναι!
Γιατί;
Μα, αφού τα παιδιά είναι κομμάτι της μάνας τους, τότε εκείνα είναι κομμάτι του εαυτού της, ΑΡΑ αγαπάει το παιδί της, γιατί αγαπά τον εαυτό της. Ναι…Μην νομίσετε ότι είχαμε τσακωθεί και της το είπα για να την “πικάρω”. Όχι, όχι. Καμία σχέση. Της το είπα ως αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και ψύχραιμου και λογικού προβληματισμού.  Ήταν μία δική μου συλλογιστική, που…(μεταξύ μας) δεν την λες και τελείως λάθος, έτσι;

Το γράψιμο, που λέτε,  ήταν η διέξοδός μου.
Ιδιαίτερα στην περίοδο της εφηβείας, όπου μεγάλωνα σε ένα χωριό και οι διέξοδοι ήταν περιορισμένοι, το να γράφω ήταν ένας τρόπος να εκφράζομαι, να εκτονώνομται και βέβαια να κάνω ένα είδος ψυχανάλυσης και να βάζω τις σκέψεις μου σε μία σειρά. Ήταν και είναι ένα είδος εξομολόγησης.
Αυτά τα κείμενά μου έμεναν στον συρτάρι.
Φυσικά και κάπου υπήρχε μια καλά κρυμμένη ματαιοδοξία, αλλά ήταν σε μικρό βαθμό.
Αυτά τα ελάχιστα ψήγματα ανάγκης επιβεβαίωσης, εκφράστηκαν όταν είχα τολμήσει να στείλω 2 φορές γράμμα υπογράφοντας με κάποιο ψευδώνυμο σε κάποιο επιτυχημένο περιοδικό  για teenagers εκείνης της εποχής εκφράζοντας την άποψή μου σε κάποια θέματα που είχαν θέση προς συζήτηση.  Η μεγάλη μου έκπληξη και χαρά ήρθαν όταν και τις δύο φορές τα κείμενά μου είχαν δημοσιευθεί.
Η δημοσίευση των απόψεών μου, είχε δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στη γραφή.
Σκεφτείτε ότι μιλάμε για μία εποχή, όπου δεν υπήρχε διαδίκτυο, ούτε social media, οπότε η δημοσίευση σε ένα περιοδικό πανελλαδικής κυκλοφορίας (ακόμη και εάν ήταν ανώνυμη) με έκανε να νιώσω,  ότι τα κείμενά μου έχουν κάποια αξία.
Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω.
Γέμιζα τετράδια, κόλλες Α4, ημερολόγια, έγραφα όπου έβρισκα.

Σας είχα δώσει μια εικόνα σχετικά σε αυτό μου το άρθρο : “Ταξίδι με μία κάρτα απεριορίστων διαδρομών”

Θα έλεγα, ότι σε σχέση με τη “συγγραφική” μου δραστηριότητα, στο blogging άργησα να μπω (πριν απο 9 χρόνια).
Από εκείνη την ευλογημένη ημέρα, που αποφάσισα να δημοσιεύσω το πρώτο κείμενό μου, λύθηκα ακόμη περισσότερο.
Ξαφνικά ο χώρος γραφής έγινε συγκεκριμένος και το ακόμη πιο ευτυχές είναι πως δεν χρειάζεται πια να τα διαβάζω στη μαμά μου. Τα μοιράζομαι μαζί σας.

Εξάλλου τώρα πια, κάποια άλλη διαβάζει αυτά που γράφει σε εμένα.
Ω, ναι! Αυτό το κοριτσάκι υποσυνείδητα ακολουθεί τα πατήματά μου από τότε που ήταν πιο μικρή.

Άρχισε να γράφει φανταστικές ιστορίες, τις οποίες παρότρυνα να μου διαβάζει.
Την επαινούσα για τον τρόπο που έπλεκε την υπόθεση, αλλά και για τις εκφράσεις και τις λέξεις που χρησιμοποιούσε.
Μεγαλώνοντας σιγά-σιγά ανακάλυψε μόνη της, ότι το να γράψεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε ένα χαρτί, μπορεί να είναι λυτρωτικό απλά και μόνο αποτυπώνοντάς τα.
Με την εφηβεία να έχει τους δικούς της προβληματισμούς και τις δικές της ανησυχίες, αυτή η συνήθεια της γραπτής έκφρρασης που άλλες φορές είναι ένα μανιφέστο και άλλες μία προσωπική εξομολόγηση – ημερολόγιο, εκτονώνονται εντάσεις ή ξεκαθαρίζουν απόψεις.

Η χαρά μου είναι μεγάλη, γιατί ξέρω πόσο πολύ βοηθάει αυτή η διαδικασία σε αυτή την περίοδο της ζωής της ( το έχω κάνει πράξη εγώ η ίδια), αλλά και γιατί μου αρέσει που διοχετεύει την έμπνευσή της σε κάτι τόσο δημιουργικό, που είμαι 1.000% σίγουρη, ότι την προοδεύει σαν άνθρωπο.
Δουλεύει με τον εαυτό της, αλλά και -σε πιο πρακτικά κομμάτια – δουλεύει τη δομή και την έκφρασή της, που τη βοηθάει και στο σχολείο.

Νιώθωντας όμορφα με αυτό που κάνει και ότι  εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες, το στυλό της έχει πάρει φωτιά.
Γράφει ασταμάτητα.
Θυμάστε που σας είχα πει εδώ , πόσο είχε ταυτιστεί με την πρωταγωνίστρια της ταινίας “Μικρές Κυρίες”.

Όταν είναι στο σπίτι και δεν χορεύει (αυτό έχει προτεραιότητα – να τα λέμε κι αυτά) ή δεν διαβάζει, γράφει, γράφει, γράφει!
Αυτοσχεδιάζει ιστορίες, αλλάζει σενάρια που τις αρέσουν, γράφει απόψεις για κοινωνικά θέματα που την ενοχλούν, έντονα συναισθήματα χαράς ή λύπης και κάθε φορά που αισθάνεται πως έχει γράψει κάτι ξεχωριστό, θέλει να μας το διαβάσει.
Πρώτα σε εμένα και μετά σε όλους τους υπόλοιπους: στον μπαμπά, στους παππούδες και τις γιαγιάδες.
Για την ώρα, δεν της αρέσει να εκτεθεί σε μεγαλύτερο κύκλο, οπότε θα κάνετε υπομονή. 🙂

Είναι αρκετές οι φορές, που καθόμαστε και οι τρεις μαζί στο σαλόνι και ενώ ο μπαμπάς της κι εγώ κάνουμε κάποια δουλειά, φοράει τα ακουστικά της, βάζει μουσική και γράφει είτε σε χαρτιά είτε στο λαπτοπάκι της.

Όπως προχτές, έκανε το μπάνιο της και μετά κάθισε στον καναπέ και μου είπε ότι γράφει μια ιστορία για την Τροία.
Ακόμη δεν ξέρω, περισσότερο.
Όταν θα μάθω τις επόμενες ημέρες, θα σας πω. 🙂

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!