ΩΧ! ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΤΗ ΜΑΜΑ! ΧΙΧΙΧΙΧΙΧΙΧΙ!

 

Κόρη και μαμά είμαστε στο αυτοκίνητο.

 

Σταματώ σε μία διασταύρωση.

Ένας μοτοσυκλετιστής από δεξιά, μου κάνει σήμα και μου δίνει προτεραιότητα, αλλά ξέρετε με το κλείσιμο του ματιού τύπου:

 

“Έλα, πέρασε, που είμαι ωραίος τύπος και άνετος και επειδή είσαι γυναίκα σε αφήνω να περάσεις για να σε γοητεύσω κιόλας, άμα λάχει, ναούμε!”

Θα μπορούσα να έκανα “Νιαααααρ”, αλλά δεν τα μπορώ αυτά, οπότε τον ευχαρίστησα με ένα χαιρετισμό χεριού και πέρασα.

Δεν έδωσα σημασία.

Ακούω από το πίσω κάθισμα:

– Mαμά, αυτός ο κύριος σου έκλεισες το μάτι! Χιχιχιχιχι!! Θα το πω στις φίλες μου! Χιχιχιχι!

Μαμά, δηλαδή του άρεσες! Χιχιχιχιχι!!

-Δεν μου έκλεισε το μάτι, γιατί του άρεσα. Απλά, μου έκανε σήμα να περάσω και το έκανε με το δικό του στυλ.

-Ναι, αλλά το δικό του στυλ είναι, ότι του άρεσες.

Και συνέχισε με το “Χιχιχιχιχι!”

Προς στιγμής νόμισα, ότι το “Χιχιχιχιχι!” έκρυβε λίγο “Πώς είναι δυνατόν, να του άρεσες;” (δεν θα μου κλονίσει την αυτοπεποίθηση ετούτο :p), αλλά ήταν πιο πονηρό.

Λίγο της “σκανταλίας”, που μπορεί να περιέχει ένα φλερτ.

– Γιατί, βρε σκα…λικο (ε, ναι, καμιά φορά, ξεφεύγει κανένα τέτοιο :p) γελάς; Ακόμη κι αν του άρεσα, είναι κακό;

– Xιχιχιχιχι! Όχι, αλλά είναι περίεργο. Θα το πω και στον μπαμπά!

Ξεχάστηκε  λίγες μέρες (ε, δεν ήταν δα και κάτι που συγκλόνισε τον κόσμο της) και προχτές εκεί που καθόταν ήσυχη στον καναπέ, λέει στον πατέρα της:

– Καλά, μπαμπά, έχω να σου πω κάτι για τη μαμάαααα! Άσε!

Πριν λίγες μέρες ένας κύριος στο δρόμο της έκλεισε το μάτι.

Και να, πώς αρχίζει η παραπληροφόρηση.

Γελά ο καλός μου και με κοιτά περίεργα (λίγο με απορία του τί εννοεί, αλλά και λίγο “για λεεεέγε-για λεεεεέγε”).

Να, μπαμπά, περιμέναμε με το αυτοκίνητο και της έκλεισε το μάτι, για να περάσει το δρόμο.

-Ε, Και; Tί έγινε; της λέει ο μπαμπάς της.

– Δεν σε πείραξε; του λέει η μικρή διαβολίνα (γι’αυτό σας λέω, ότι δεν χρειαζόταν την αποκριάτικη στολή-που ευτυχώς που ντύθηκε “αγγελάκι της αγάπης” :p) που προσπαθεί να σπείρει τη διχόνοια :p.

-Όχι, βέβαια. Είναι ωραίο, που μπορεί να αρέσει η μαμά σου.

-Ε, ναι! Γιατί να σε πειράζει; Aφού εσένα αγαπάει.

– Έτσι ακριβώς! της είπε.

– Εμένα δεν με ρωτήσατε όμως, τους είπα για να τους πειράξω και έβγαλα τη γλώσσα (τί τρόποι!).

– Έλα, πονηροooooύυυυλα, λέει η μικρή διαβολίνα και κάναμε μία “Οικογενειακή αγκαλίτσα”, όπως τη λέμε. 🙂

 

Είναι ακόμη κι αυτές οι χιουμοριστικές στιγμές, που βλέπεις πόσο μεγάλη ανάγκη είναι για το παιδί, να νιώθει τους γονείς μαζί και καλά!

Να τους βλέπει, να αγκαλιάζονται, να νιώθει, ότι είναι εκεί και οι δύο!

Και το εκεί είναι η καρδιά του παιδιού.

Ξέρω, ότι κάποιοι γονείς, που θα διαβάσουν το άρθρο μπορεί να μην είναι μαζί.

Όμως ξέρετε….μπορεί να μην είναι μαζί ως σύζυγοι, οι συμβίοι, αλλά πρέπει να είναι πάντα μαζί ως γονείς, ακόμη και όταν ζουν χώρια!

Αυτό που έχει σημασία, είναι να βλέπει το παιδί και τους δύο γονείς, να είναι καλά!

Να νιώθουν πραγματικά καλά με τον εαυτό τους και να το εκπέμπουν, είτε είναι μαζί, είτε ζουν χωριστά!

Έχω φίλους και φίλες, που είναι χωρισμένοι γονείς και τα παιδιά είναι πιο ευτυχισμένα από την εποχή που οι δύο γονείς ήταν στο ίδιο σπίτι.

Γιατί  κάποιες φορές μπορεί να χάσεις την ισορροπία σου μέσα σε μία συμβίωση και να την βρεις μαζί με την ευτυχία, όταν είσαι μόνος.

Ίσως χρειαστεί καιρός, ίσως και όχι.

Τα παιδιά πάντα θα θέλουν να βλέπουν τους δύο γονείς μαζί.

Αυτό που κατά βάθος όμως έχουν ανάγκη είναι, να τους νιώθουν μαζί και να τους βλέπουν ευτυχισμένους.

Και βέβαια πρωτίστως όλων, ότι τα αγαπούν! 🙂

Κι όσο για την κόρη μου….

Ήθελα να της πω :

– Καρφί! 

Αλλά προτίμησα, να τη ζουζουνίσω! 😉

 

Μαμά Μαμαδοπούλου 

 

(image via thejbird)