ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΤΑ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ! :)

Ο προορισμός για τις διακοπές της μικρής με τη γιαγιά και τον παππού είναι μακριά.

Το ταξίδι διαρκεί ώρες και συνήθως υπάρχει χρόνος για σκέψη, συζήτηση, ανάλυση, όνειρα και αναδρομή στο παρελθόν.

Το ραδιόφωνο παίζει ένα τραγούδι, που ήταν μεγάλη επιτυχία, όταν ήμουν έφηβη (βιολογικά ;p) και ξαφνικά γυρίζω πίσω σε εκείνη τη στιγμή, εκείνο το εφηβικό δωμάτιο, που η πόρτα του και ο τοίχος που έκρυβε ήταν γεμάτοι αφίσες από αγαπημένους καλλιτέχνες, με ένα τραπέζι που έπαιζε το ρόλο γραφείου και στο οποίο περνούσα ώρες ατελείωτες.

Όχι μόνο μελετώντας για το σχολείο μου.

Σε αυτό το τραπέζι ακουμπούσα τα επιμελώς διαλεγμένα τεράστια τετράδιά μου, στα οποία έγραφα.

Έγραφα, έγραφα! Κείμενα με ιστορίες φανταστικές, σκέψεις, συναισθήματα…

Ήταν ο χώρος εκτόνωσης.

Όνειρα εφικτά και ανέφικτα, έρωτες, θυμός, χαρά, απογοητεύσεις όλα έβρισκαν το χώρο τους.

Ναι, από τότε!

Σε αυτές τις σελίδες έγραφα ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό με μεγαλύτερα βαρύτητα στα όνειρα και σε  πράγματα που μου έλειπαν.

Και σε ένα παιδί στην εφηβεία που μεγαλώνει σε χωριό, του λείπουν οι διαφορετικές εικόνες, ακόμη και αυτές που συναντά κανείς στην κίνηση μιας μεγαλούπολης.

Θυμήθηκα, λοιπόν, ότι σε ένα από τα κείμενά μου έγραφα μία “ιδέα” για βόλτα που είχα.

Η οικογένειά μου επισκεπτόταν συχνά την πρωτεύουσα καθώς η οικογένεια της μαμάς μου ζούσε εδώ.

Όταν ήμουν έφηβη και ερχόμασταν στην τσιμεντούπολη, μου άρεσε να χαζεύω τα κτίρια, τους ανθρώπους που περπατούσαν βιαστικά στο δρόμο, τα ρούχα τους, το στυλ τους, τα περίπτερα, τη διαφορετικότητα των προαστίων …

Η κίνηση ακόμη και το μποτιλιάρισμα με τη φασαρία του μέσα στο καυσαέριο, εμένα μου φαινόταν βόλτα!

Δεν μου έλειπε το οξυγόνο, το πράσινο και η ηρεμία. Μου έλειπε η κίνηση, η δράση, το καινούριο και εντελώς διαφορετικό.

Η “ιδέα” που είχα, λοιπόν, εκεί γύρω στα 15 είχε να κάνει με μία τέτοια βόλτα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Μου φαινόταν πολύ ωραία ως ιδέα, το να επιβιβάζομαι σε ένα λεωφορειο στην αφετηρία του, να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο φορώντας τα ακουστικά του walkman μου και χαζεύοντας έξω.

Κάθε φορα κι άλλο λεωφορείο, άλλη βόλτα!

Μπορεί να ακούγεται περίεργο και απωθημένο ενός παιδιού που μεγάλωσε σε χωριό, αλλά σκεφτόμουν, ότι ακόμη και τώρα που μετράω σχεδόν 25 χρόνια μόνιμης διαμονής στην πρωτεύουσα, απολαμβάνω αυτές τις διαδρομές (αρκεί να μην βιάζομαι).

Αγαπώ την μετακίνηση με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς  όχι μόνο για λόγους οικολογίας και οικονομίας, αφού μετακινούμαι το δυνατόν λιγότερο με το αυτοκίνητο, αλλά και για αυτές τις ήρεμες ώρες, όπου φοράω τα ακουστικά του mp3 μου (πλέον) και χαζεύω έξω από το παράθυρο.

Μία κάρτα απεριορίστων διαδρομών και το ταξίδι στην πόλη αρχίζει!

Όπως και οι διακοπές της μικρής μακριά μας. 🙂

Mαμά Μαμαδοπούλου

 

(Image via pinterest.com)