Όπου, βέβαια, η γιαγιά είναι και μαμά, η μαμά είναι και κόρη και η εγγονή είναι και κόρη…
Πωωωωωω!!! Θα πω “Τρία κορίτσια είδαν την ταινία “Jojo Rabbit”.
Θα θυμάστε που με τη μαμά μου είχαμε δει την ταινία “Ευτυχία” και με την κόρη μου την “1917”.
Ε, ήγκηκεν η ώρα, που συντονιστήκαμε και πήγαμε και οι τρεις μαζί κινηματογράφο.
Η επιλογή και αυτή τη φορά ήταν της κόρης. #hello_εφηβεία
Jojo Rabbit, λοιπόν!
Νομίζω, ότι πριν σας πω οτιδήποτε και για να πάρετε μία γεύση της υπόθεσης, θα πρότεινα να δείτε πρώτα το trailer της ταινίας.
Ένα 10χρονο αγόρι στη ναζιστική Γερμανία, λοιπόν, ζει με τη μητέρα του κι έχει φανταστικό φίλο τον Χίτλερ. O πατέρας του απουσιάζει εξαιτίας του πολέμου και έτσι η οικογένειά τους ουσιαστικά είναι μονογονεϊκή.
Αν και πιτσιρίκος, ακολουθεί όλη εκείνη την στρατιωτική εκπαίδευση του συστήματος, που θέλει να τον κάνει ένα στρατευμένο παθιασμένο οπαδό του παρανοϊκού δικτάτορα.
Ο μικρός παρακολουθεί όλα εκείνα τα σκοταδιστικά μαθήματα ρατσισμού και μίσους των ναζί και προσπαθεί ενταχθεί στην ομάδα και να δεχτεί ότι όλα διδάσκεται είναι σωστά.
Την ίδια ώρα όμως, όλα τα ακούει με μία κρυφή απορία και δεν είναι λίγες οι στιγμές, που σοκάρεται.
Παρ’όλα αυτά, προσπαθεί να ακολουθήσει το σύστημα, αν και με κάποιο ζόρι ομολογουμένως.
Μετά από ένα ατύχημα που προκύπτει σε μία από αυτές τις εκπαιδεύσεις, αλλάζει η καθημερινότητά του, γίνεται θύμα bulling, αλλά έχει δίπλα του την υπέροχη και δυναμική μητέρα του (που την ενσαρκώνει η υπεροχότατη Scarlet Johanson).
Προς μεγάλη του έκπληξη ο Jojo ανακαλύπτει, ότι η μητέρα του έχει κρύψει στο σπίτι τους μία Εβραιοπούλα.
Βέβαια, η μητέρα του κρύβει κι άλλα μυστικά, που δεν θα σας αποκαλύψω, γιατί θα σας το χαλάσω, εάν πω κι άλλα.
Πρόκειται για ένα συγκινητικό έργο, που με πολύ χιούμορ και μέσα από αυθορμητισμό των παιδιών τονίζει τη φαιδρότητα του φασισμού διακωμωδώντας το Χιτλερ και όλο το παρανοϊκό σύστημα μίσους, που είχε δημιουργήσει.
Το Jojo Rabbit θυμίζει κάτι από το La Vita e’ Bella και λίγο από το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ.
Θα έλεγα, ότι είναι μια γλυκόπικρη ταινία, που αποτυπώνει τη φρίκη, το φόβο του πολέμου και την παράνοια των ναζί μέσα από τα αθώα μάτια των παιδιών.
Ο Jojo μέσα από τη γνωριμία του με την εβραιοπούλα, την Elsa, αποδομεί σιγά-σιγά όλα όσα πίστευε, ενώ ένα σοκαριστικό γεγονός (που δεν θα σας αποκαλύψω, αλλά μάτωσε η καρδιά μου) φέρνει τη μεγάλη ανατροπή στα πάντα.
Σε όλη την ταινία υπήρχε εναλλαγή γέλιου και συγκίνησης. Στιγμές βουρκώσαμε (η μικρά έκλαψε κιόλας), αλλά άλλες στιγμές γελάσαμε πολύ με τη γελοιοποίηση του Χίτλερ στο πρόσωπο του φανταστικού χαρακτήρα του Jojo. Λάτρεψα τον ίδιο το Jojo, αλλά και το φίλο του, τον Yorki, που τον βλέπεις και είναι είναι για ζούπηγμα. Θα πω αυθαίρετα, για να καταλάβετε, ότι οι συναντήσεις των δύο φίλων πιτσιρικιών μου θύμισαν λίγο από τις συναντήσεις – διαλόγων ηρώων στο Snoopy, π.χ. του Charlie Brown και του Linus.
Για τα δικά μου μάτια, οι όλες ερμηνείες είναι εξαιρετικές και είναι το μεγάλο ατού της ταινίας.
Για ποιόν να σας μιλήσω; Για την Scarlet Johanson; Για τον Taika Waititi- που είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας- στο ρόλο του φανταστικού φίλου Χίτλερ; Την Thomasin McKenzie, τον Sam Rockwell, αλλά και το μεγάλο πρωταγωνιστή πιτσιρικά Roman Griffin Davis μαζί με τον κολλητό του Archie Yates; Όλοι ήταν υπέροχοι.
Δεν θα σας πω ψέμματα, ότι η Jojo Rabbit με συγκλόνισε.
Είναι μια ωραία ταινία, που με συγκίνησε, με έκανε και γέλασα, με στεναχώρησε, αλλά με άφησε και με ένα αίσθημα αισιοδοξίας.
Να διευκρινήσουμε κάτι εδώ.
Δεν είναι μία παιδική ταινία.
Είναι μία ταινία, που μπορεί να παρακολουθήσει ένα 12χρονο, αλλά αυτό είναι κάτι που θα κρίνει ο κάθε γονιός με βάση την ωριμότητα του παιδιού του.
Αυτό το σημειώνω, γιατί και κάποιες σκληρές σκηνές έχει (αλλά ο φασισμός και ο πόλεμος δεν έχει “στρογγυλές” εικόνες) και κάποιες λίγες “εκφράσεις για μεγαλύτερους” (δεν θα έλεγα, ότι είναι χυδαίες, όμως).
Ήταν μια πολύ όμορφη girly έξοδος (ναι, girly! Και η μαμά μου κορίτσι είναι) και μια υπέροχη αφορμή για να βρεθούμε οι τρεις μας.
Ακόμη πιο υπέροχη ήταν η επιστροφή στο σπίτι, όπου μέσα στο αυτοκίνητο ανταλλάξαμε εντυπώσεις και απόψεις για την ταινία.
Όσο η κοράκλα εξέθετε τις απόψεις της, με την άκρη του ματιού μου παρακολουθούσα τη μαμά μου, που την άκουγε καμαρώνοντας.
Και καμάρωνα κι εγώ και χαιρόμουν για αυτές τις στιγμές.
Να βγάζετε βόλτες τις μαμάδες σας.
Και αν δεν μπορείτε να πάτε κινηματογράφο ή θέατρο, δεν πειράζει.
Νομίζω, ότι δεν έχει τόσο σημασία γι’αυτές, πού θα τις πάτε.
Μπορεί να είναι για μία πάστα (που έλεγε η δική μου γιαγιά), για έναν καφέ ή και απλά ένας περίπατος σε ένα πάρκο.
Σημασία έχει η σκέψη και ο χρόνος μαζί.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments