“Μαμά, να σου διαβάσω κάτι που έγραψα;”
Όποτε το κάνει αυτό ξέρω, πως η ίδια έχει ενθουσιαστεί με τη σκέψη και την έκφρασή της και θέλει να το μοιραστεί.
Σας έχω ξαναπεί, ότι της αρέσει να γράφει ατελείωτα, ακατάπαυστα, συνέχεια, στα ελληνικά, στα αγγλικά, όπως μπορεί, όπου μπορεί. (Άραγε σε ποιόν να έμοιασε τούτο το παιδί; :p)
Δεν χρειάζεται να σας πω, ότι με χαρά περίμενα να ακούσω το κείμενο.
Μου εξήγησε, ότι θα μου διάβαζε απόσπασμα από μία εργασία, που είχε για το σχολείο.
Το θέμα ήταν ” Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του σήμερα” και μία δική τους σκέψη πάνω σε αυτό.
Και η έφηβή μου έγραψε σε ένα απόσπασμα και φυσικά ζήτησα την άδειά της να το μοιραστώ μαζί σας:
[…]Η Ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος.
Κάποιοι όμως, νιώθουν “πολιορκημένοι” από πράγματα που αρκετοί τα βρίσκουν ασήμαντα, αλλά δημιουργούν το αίσθημα της πολιορκίας.
Ένα από αυτά είναι οι προσωπικές ανασφάλειες.
Οι ανασφάλειες “πολιορκούν” την ψυχολογία του ανθρώπου και αργότερα, αφού αυτή έχει νικηθεί, σειρά έχει ο εγκέφαλος.
Η λογική, όπως ξέρουμε, δεν μπορεί να νικήσει πάντα εύκολα το φόβο και τις ανασφάλειες με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να νιώθει αδύναμος, “άοπλος” απέναντι σε αυτά τα προβλήματα, που προκαλεί ο ίδιος μας ο εαυτός.
Τότε είναι που ο άνθρωπος νιώθει, ότι δεν έχει προσωπική ελευθερία.
Οι ανασφάλειες, οι αμφιβολίες και οι φοβίες τον κρατούν πίσω.[…]
Ναι, εντάξει, καμαρώνω και ήθελα να σας το πω, γιατί είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω τόσο περήφανη για εκείνη, για το τί άνθρωπος γίνεται και πόσο όμορφα σκέφτεται. Χαίρομαι που προβληματίζεται.
Δεν με απασχολεί, εάν το συντακτικό είναι σωστό, ούτε εάν η έκφραση δεν είναι τόσο πλούσια.
Έχει χρόνο να τα δουλέψει και όσο έχει τέτοιες αναζητήσεις και διαβάζει, θα βελτιώσει την τεχνική στη γραφή.
Στέκομαι σε αυτό που σκέφτηκε και στο πόσο ξεκάθαρο το έκανε.
Στην περίοδο της εφηβείας ωριμάζει, βαθαίνει τη σκέψη της, μεγαλώνει κι εγώ στέκω έκθαμβη, να την κοιτάζω κάθε φορά, σαν να βλέπω έναν άνθρωπο που γνωρίζω κάθε μέρα και περισσότερο, σαν να βλέπω ένα νέο ανθό να ξεπετάγεται.
Ένα μπουμπούκι έτοιμο να σκάσει και να πλημμυρίσει τον κόσμο αρώματα και χρώματα.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments