Η ΜΑΜΑ ΑΛΛΑΖΕΙ.

 

Πριν από λίγες μέρες έκανα βόλτες στο blog και διάβαζα παλαιότερα άρθρα.

Παρακολουθούσα  το γλυκό μεγάλωμα της κόρης μου, τη σταδιακή αλλαγή και την ωριμότητά της συνειδητοποιώντας παράλληλα πόσο διαφορετικά έγραφα 3 χρόνια πριν και πόσο έχω αλλάξει ως μαμα.

 

(Image by Volkan_83)

Σ’αυτό το “ξεφύλλισμα αναμνήσεων” φαίνεται η διαφορετική οπτική γωνία που είχα στα πράγματα, που όσο μεγαλώνει η μικρή (γκουχ…..και εγώ) αλλάζει.

Σαν να μετακινείται η θέση μου πάνω από διάφορα θέματα.

Και αυτό είναι πραγματικότητα.

Όσο νεώτερος γονιός, τόσο το άγνωστο μπροστά γεμίζει ανασφάλειες.

Όσο πιο εύθραυστο νιώθει το μωρό του, τόσο πιο πολύ φοβάται και γίνεται υπερπροστατευτικός.

Δεν αρκούν οι γνώσεις από τα βιβλία και τα άρθρα που θα διαβάσει κανείς.

Όσο δεν είναι ψύχραιμος, ήρεμος και ξεκούραστος (πόσα ξενύχτια…), τόσο πιο ευάλωτος σε λάθη και υποχωρήσεις.

Όσο αποκτάμε εμπειρία ως γονείς και γινόμαστε πιο δυνατοί, τόσο πιο διαφορετικά χειριζόμαστε τα πράγματα.

Ναι, δεν είναι καμιά φοβερή ανακάλυψη.

Αυτό έχει να κάνει γενικά με την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός ανθρώπου ακόμη και όταν δεν είναι γονιός.

Εγώ όμως θα το εστιάσω στο γονεϊκό.

Όσο μεγαλώνει το μωρό σταματάμε να βλέπουμε το δέντρο (όπου δέντρο =μωρό) και βλέπουμε το δάσος (όπου δάσος = άλλοι άνθρωποι και υπόλοιπο περιβάλλον).

Ακούμε, διαβάζουμε, δοκιμάζουμε, αλλάζουμε, ξαναλλάζουμε, μέχρι να κάνουμε τη σωστότερη επιλογή (κατά τη γνώμη μας) για εκείνο και για την οικογένειά μας.

Θα σας  πω ένα παράδειγμα συγκεκριμένο.

Ίσως σας φανεί περίεργο, αλλά αφορμή για να κάνω αυτές τις σκέψεις ήταν το άρθρο για το super market.

Διαβάζοντάς το, θυμήθηκα πόσο δύσκολο ήταν να  ψωνίσω στο super market με το μικρό παιδί και τί τακτική ακολουθούσα. Όμως 3,5 χρόνια μετά διαφωνώ με  αυτήν την τακτική.

Σαφέστατα και έθετα όρια και είχα μια πολύ καλή συνεργασία με τη μικρή.

Συνειδητοποίησα όμως  ότι με τον τρόπο που το χειριζόμουν ναι μεν εξασφάλιζα μια ήρεμη ροή των αγορών μου μέσα στο super market, αλλά ταυτόχρονα καλλιεργούσα την καταναλωτική μανία της και επίσης διαπραγματευόμουν μαζί της συνέχεια.

Τώρα, που έχω διαβάσει αρκετά, έχω συζητήσει πολύ, έχω σκεφτεί περισσότερο, έχω μάθει το παιδί μου και εμένα, ξέρω να πω ότι σε κάποια αρκετά πράγματα ένα νήπιο δεν θέλει και πολλή διαπραγμάτευση. Θέλει αρκετά “όχι”.

Άρα, π.χ. η συγκεκριμένη τακτική τότε μπορεί να με εξυπηρετούσε, να μου έκανε πιο εύκολη τη ζωή στη διαδικασία αγορών στο super market, όμως νομίζω ότι δεν έκανα καλό στην ίδια.

Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι αν ξαναδιαβάσω τα ίδια άρθρα κάποια χρόνια αργότερα, θα έχω μια περίεργη αίσθηση, όπως όταν διαβάζω γράμματα και ημερολόγια από την εφηβική μου ηλικία, που νιώθω λες και τα έγραφε κάποιος άλλος.

Όπως επίσης είμαι σίγουρη, ότι σχετικά με το άρθρο του super market θα συμφωνώ με όσα τώρα διαφωνώ, όταν γίνω γιαγιά :p

Όσο περνά ο καιρός, όλα αλλάζουν.

Ακόμη και η αγάπη.

Κι αυτή γίνεται μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική, πιο βαθιά.

Γιατί όσο αυτό το πλάσμα ξετυλίγει τα πέταλά του μπροστά στα μάτια μου και το βλέπω να μεγαλώνει, το καμαρώνω, θαυμάζω την προσωπικότητά του, το αγαπώ διαφορετικά και πιο πολύ.

Τελικά, αυτό το “ως το άπειρο” ισχύει. 🙂

 Μαμά Μαμαδοπούλου