Ήταν πριν λίγες ημέρες, που έκλεισε τα 14 χρόνια της ζωής της.
Φέτος το πρόγραμμά μας ήταν αρκετά περίεργο την ημέρα των γενεθλίων της, οπότε δεν ετοιμάσαμε κάποιο πάρτυ.
Μαμά και κόρη όμως ετοιμάσαμε μαζί μία τούρτα, για να κεράσουμε τους 3-4 κολλητούς φίλους από το σχολείο και τον παππού και τη γιαγιά, που ήθελαν να της ευχηθούν από κοντά.
Ομολογουμένως 14 χρόνια έχουν περάσει πάρα πολύ γρήγορα.
Εδώ όμως, θα μου πεις, έχουν περάσει άλλα τόσα 34 πριν έρθει εκείνη (+14 της δικής της = κάντε τη σούμα :p ) και δεν το έχω καταλάβει.
Ακόμη νιώθω, ότι είμαι …συνομήλικη με την κόρη μου. Εντάξει..περίπου. :p #hello_εφηβεία
Την χάζευα που ήταν αραχτή στον καναπέ και …“Χριθτούλη μου! Έχω εγώ τόσο μεγάλο παιδί;”.
Ξέρετε….Αυτά τα γνωστά που παθαίνουμε όλοι οι γονείς, όταν συνειδητοποιούμε ότι τα καμάρια μας μεγαλώνουν.
Όπως την κοιτούσα, έκανα τους πρόχειρους υπολογισμούς μου και σκέφτηκα, ότι σε 4 χρόνια θα τελειώνει το σχολείο και θα προετοιμάζεται για την ενήλικη ζωή της.
Κι εκείνη τη στιγμή, την άσχετη στιγμή, με εκείνη να κάθεται στον καναπέ χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο, συγκέντρωσα όλη τη δύναμη της ψυχής μου και ευχήθηκα να είναι γερή και να είναι ευτυχισμένη.
Με ό,τι θα γίνεται ευτυχισμένη εκείνη.
Είναι περίεργο, γιατί εκείνη τη στιγμή, την άσχετη στιγμή, συνειδητοποίησα, ότι ποτέ δεν έχω κάνει όνειρα για εκείνη.
Δεν την έχω φανταστεί φοιτήτρια, δεν την έχω φανταστεί επιτυχημένη επαγγελματία, δεν την έχω φανταστεί σε μία ευτυχισμένη σχέση, δεν την έχω φανταστεί μαμά… Δεν δημιουργώ εικόνες του μέλλοντός της. Απλά εύχομαι.
Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, να είναι γερή στα πόδια της και να έχει την τύχη, που θα την κάνουν να διεκδικήσει το δικό της κομμάτι ευτυχίας σε αυτόν τον κόσμο.
Χρόνια πολλά, κοριτσάκι! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments