Oυδέν κακό, αμιγές καλού έλεγε, λέει και θα λέει ο κόσμος κι έρχομαι να συμφωνήσω για το συγκεκριμένο περιστατικό (όχι γενικά-δεν το δέχομαι γενικά).
Ξεκινάμε με τη μαμά μου και τη μικρή, για να παρακολουθήσουμε την παράσταση μπαλέτου “Λίμνη των Κύκνων” στο Badminton.
Στο θέατρο θα μας συναντούσε η νονά της μικράς και φίλη μου.
Η παράσταση ήταν sold out και από τη Μεσογείων έχει μπλοκάρει ο δρόμος.
Όλοι για το μπαλέτο!
Είναι ευχάριστο να βλέπεις τόσο κόσμο, να θέλει να παρακολουθήσει πολιτισμό!
Δημιουργεί ελπίδες! Ακόμη περισσότερες, όταν βλέπεις γονείς με τα παιδιά τους. 🙂
Eνώ έχουμε ξεκινήσει νωρίς, κολλήσαμε στην κίνηση που λέτε, αλλά και πάλι φτάσαμε “just” στην ώρα μας.
20:25 με τα εισιτήρια στο χέρι πάμε στην είσοδο και “Ι-ΑΑΑΑΑ”.
H οθόνη του ελεγκτή της εισόδου βγάζει “γαϊδουράκι”.
Χ
“Ξέρετε… πρέπει να απευθυνθείτε στον υπεύθυνο. Έχει γίνει κάποιο μπέρδεμα. Συγγνώμη, για την αναστάτωση!”
Εντάξει! Αναποδιές συμβαίνουν-είναι ανάδρομος κι ο Ερμής. :p
Η παράσταση είναι να ξεκινήσει κι εμείς περιμένουμε, να λυθεί το θέμα.
Δεν αγχωνόμαστε, οι άνθρωποι της παραγωγής εξυπηρετικότατοι, έσπευσαν αμέσως να βρουν τη λύση.
Η μικρή δεν πρόλαβε να δυσανασχετήσει, γιατί αρχίσαμε με τη νονά της, να λέμε τις γνωστές βλακαμάρες μας (δόκιμη έκφραση :p).
Ότι η νονά στο τέλος της παράστασης, θα φορέσει πούπουλα και θα ανέβει στη σκηνή, να κάνει την πάπια, γιατί μία λίμνη χωρίς πάπια δεν έχει αξία και τέτοια.
Μας βρίσκουν θέσεις, αλλά με την παράσταση sold out, oι θέσεις που βρέθηκαν ήταν σε 2 διαφορετικά σημεία κι έτσι έπρεπε να χωριστούμε.
Ρυθμιστής η μικρή, η οποία επέλεξε να καθίσει με τη νονά, οπότε εγώ με τη μαμά μου.
Θα συναντιόμασταν στο διάλειμμα.
Η πλατεία γεμάτη και δεν ακουγόταν “κιχ!”.
Η μουσική, η χορογραφία ήταν υπέροχα.
Οντέτ, Οντίλ και Ζιγκφριντ πάρα πολύ κάλοί.
Τα μέρη με τους κύκνους στη λίμνη υπέροχα, αν και θα σας εξομολογηθώ, ότι πάντα με κέρδιζε το χορευτικό κομμάτι του μαύρου κύκνου.
Δεν ξέρω, αν είναι το περισσότερο νεύρο στη χορογραφία ή το μαύρο κοστούμι, που μου αρέσει πολύ.
Θα ήθελα, βέβαια, ένα λίγο περισσότερο συγχρονισμό στις κινήσεις του μπαλέτου (βγαίνει ο Μπαρίζνικοφ από μέσα μου).
Αυτό που είναι τόσο ταυτόχρονα ίδια η κίνηση, που έχεις την εντύπωση, ότι οι μπαλαρίνες συνδέονται αόρατα μεταξύ τους με μία κλωστή.
Απολαμβάνω μετά από καιρό με ηρεμία παράσταση μπαλέτου χωρίς τις απορίες και σχόλια της μικρής. Τα είχε η νονά της αυτή τη φορά!
Κι αφήνω τη μουσική και την κίνηση, να με συνεπάρουν και να σκάψουν βαθιά μέσα μου.
Με ένα μαγικό τρόπο αναμοχλεύονται συναισθήματα, αναμνήσεις, ευχές και όλο αυτό γίνεται τροφή της ψυχής.
Από μόνο του. Αρκεί να βλέπεις και να ακούς με την καρδιά.
Και εδώ είναι το καλό της “αναποδιάς”, που συνέβη με τις θέσεις μας.
Είχα την πολυτέλεια στιγμές να παρακολουθήσω το πρόσωπο της μαμάς μου και τις αντιδράσεις της.
Απολάμβανε με ύφος γαλήνιο, σαν να ταξίδευε πάνω από τη λίμνη.
Και με πλημμύρισε χαρα, γιατί ήταν ευχαριστημένη.
Θυμάμαι πάντα τη μαμά μου, να λαχταράει, να παρακολουθήσει παραστάσεις και τον μπαμπά μου να βαριέται και επειδή είναι τόσο έντονο αυτό το “μαζί”, που ζουν σχεδόν 5 δεκαετίες, η μαμά δεν πήγαινε σε τέτοιες εκδηλώσεις χωρίς εκείνον παρά ελάχιστες φορές με τις φίλες της.
Ο μπαμπάς πάντα την παρακινούσε να πάει, όπου ήθελε. Ποτέ δεν την είπες να μην πάει κάπου, ούτε καν σε μορφή παράπονου, γιατί ήξερε ότι της άρεσε, αλλά είναι αυτό το απόλυτο, που θέλουν να κάνουν τα πάντα ως ζευγάρι, που επέλεγε η ίδια να μην ακολουθεί τις περισσότερες φορές τις παρέες της.
Δεν είναι θυσία. Ήταν πάντα η επιλογή της. Επέλεγε τις περισσότερες φορές να μείνουν μαζί και να περάσουν όμορφα με την παρέα τους, μια εκδρομή ή μια βόλτα.
Δεν μπορώ να πω, ότι και ο μπαμπάς δεν είχε κάνει φιλότιμες προσπάθειες να την ακολουθήσει (και συνεχίζει να το κάνει) σε παραστάσεις και διάφορες άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά ξέρετε…μετά από τόσα χρόνια αγάπης ο ένας για τον άλλον, όσο καλά κι αν το κρύβει ο μπαμπάς, η μαμά νιώθει ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο μπαμπάς σε μία θεατρική παράσταση είναι σαν να προσπαθεί να καταπιεί μια μπουκιά που δεν του αρέσει.
Κι έτσι με αυτές τις αμοιβαίες σιωπηρές υποχωρήσεις (αυτή είναι η κατάλληλη λέξη), πορεύονται αγαπημένοι.
Από τότε που μεγάλωσα (λίγο :p) προσπαθώ να κανονίζω, να πηγαίνουμε μαζί σε εκδηλώσεις, που ξέρω ότι θα της αρέσουν και που ξέρω ότι για εκείνη θα είναι μοναδική εμπειρία.
Χτες το βράδυ την έβλεπα κι ένιωθα όμορφα. Χαιρόμουν γιατί καταλάβαινα ότι της άρεσε αυτό που έβλεπα, όπως και ήξερα ότι χαιρόταν που ήμασταν εκεί όλες μαζί (έστω κι αν καθόμασταν χώρια). 🙂
Ερχόμενη στη μικρή, θα σας πω ότι το απόλαυσε με τη νονά με το δικό της κλασσικό τρόπο, κάνοντας σχόλια και παρατηρήσεις.
Ο διπλανός της κύριος έκανε το λάθος να ανοίξει μία σοκολάτα την ώρα της παράσταστης….
“Δεν επιτρέπεται αυτό που κάνει, νονά! Εγώ πώς κρατιέμαι να φάω τα nachos μου στο διάλειμμα;”
Σαφέστατα και κλου της βραδιάς για εκείνη ήταν, ότι η νονά θα της έπαιρνε το συγκεκριμένο snack στο διάλειμμα και αυτό περίμενε από την αρχή, αλλά στην επιστροφή μέσα από τη συζήτηση ακούς τη δική της κριτική, τις δικές της περιγραφές και καταλαβαίνεις, ότι όσο κι αν τα nachos κερδίζουν έδαφος, της μένουν εικόνες και ήχοι.
Από 2,5 χρονών την πηγαίνω σε παραστάσεις και συναυλίες.
Ήταν πάντα ήσυχη και καθόταν στη θέση της.
Κάποιες φορές ενθουσιάζεται, κάποιες φορές βαριέται.
Όλες τις φορές όμως κάτι παίρνει μαζί της. Και δεν εννοώ τα πατατάκια. :p
Όλες τις φορές κάτι της μένει και γι’αυτό ποτέ δεν με πτόησαν επιχειρήματα τύπου “θα νυστάξει”, “θα πεινάσει”, “δεν θα καταλάβει”, “δεν είναι για την ηλικία της” κλπ.
Δεν καλλιεργώ στο μυαλό της το “για να δούμε, πώς θα αντιδράσεις”, αλλά το “έλα, να απολαύσουμε μαζί κάτι μοναδικό, κάτι διαφορετικό μαζί”.
Κι ευχομαι μετά από χρόνια να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε μαζί σε παραστάσεις, που πότε θα επιλέγει εκεινη, πότε ο μπαμπάς της, πότε εγώ, πότε όλοι μαζί.
Και να παρακολουθούμε όμορφες παραστάσεις είτε όλη η οικογένεια μαζί, είτε οι δυό μας, όπως κάνω τώρα με τη μαμά μου, όταν ο δικός μας μπαμπάς βαριέται. (Να τα λέμε κι αυτά.)
Και να πηγαίνουμε παρέα και σε καμιά συναυλία στο εξωτερικό. Εμ….το τραβάω πολύ; Σιγά μην θέλει εμένα μαζί; (Εσείς, τώρα, με ποιόν είστε, δηλαδή; :p)
Kαι κλείνοντας θέλω να πω, ότι σε μία τέτοια παράσταση με ενοχλεί πολύ ό ήχος από τη σακούλα με τα πατατάκια και το “κρατς-κρουτς” του μασήματος και σε καμία περίπτωση δεν με εχνοχλεί η 4χρονη εκκολαπτόμενη μπαλαρίνα που καθόταν μπροστά μου και παρακολουθούσε την παράσταση λέγοντας συχνά-πυκνά στη μαμά της:
“Ω! Πωθ το έκανε αυτό; Δεν μπορώ να το κάνω εγώ, μαμά! Πώθ θα το κάνω;”
Eίμαι θίγουρη, ότι κάποια μέρα θα το κάνειθ, μικρή μου και θα θε παρακολουθούμε μαδί με την κόρη μου (λεθ και την εγγονή μου;)!
Mαμά Μαμαδοπούλου
No Comments