Κάνω καλή δουλειά σαν γονιός;

Ξέρω, ότι δεν είναι και η πιο δόκιμη έκφραση, γιατί δεν είναι “δουλειά” το να είσαι γονιός, αλλά…είναι με κάποιο τρόπο/στην ουσία -βάση του θέματος.
Μια αμφιβολία – απορία – ανησυχία-whatever, την έχεις συνέχεια και νομίζω ότι δεν θα σταματήσει να αιωρείται πάνω από το κεφάλι σου, ασχέτως ηλικίας του παιδιού.
Απλά νομίζω, πως όσο εκείνο μεγαλώνει, αυτή η αμφιβολία-απορία-ανησυχία-whatever πού και πού αποκτά και μία γεύση αμφισβήτησης.

“Κάνω καλή δουλειά σαν γονιός;”

Όταν είσαι πρωτάρης γονιός με το παιδί σε μικρή ηλικία και την καθημερινή φροντίδα να έχει αυξημένες απαιτήσεις, σε στιγμές μεγάλης κούρασης είσαι σχεδόν σίγουρος, ότι δεν κάνεις τίποτα σωστά.
Όλη την ημέρα (Και τις 24 ώρες! Κοιμάσαι και το υποσυνείδητο δουλεύει!) η έννοια σου είναι να φάει, να είναι υγιές, ασφαλές, να έχει όλα τα βασικά απαραίτητα και να είναι χαρούμενο!
Αυτό το τελευταίο φαντάζει εύκολο, αλλά θέλει αρκετό κόπο.
Καμιά φορά θέλει περισσότερο κόπο από τις άλλες ανάγκες.
Η Χαρά για να φουντώσει και να ανθίσει, θέλει φροντίδα και ποιοτικό ουσιαστικό χρόνο, που θα αφιερώσεις εσύ στη σχέση σου με το παιδί.
Θα  δοκιμάσεις πράγματα, που άλλοτε θα πετύχουν κι άλλοτε θα αποτύχουν παταγωδώς.
Κάτι που εσύ θεωρείς, ότι θα φέρει χαρά στο νήπιο, μπορεί να περάσει παντελώς αδιάφορο, ενώ κάποια άλλη στιγμή  κάτι πολύ απλό, θα το κάνει να ξεκαρδίζεται.
Η “προσφορά της χαράς” (χμ…δεν ξέρω, αν ακούγεται σωστά) αρκετές φορές σημαίνει θυσίες- τουλάχιστον πολύτιμου χρόνου (γιατί, είπαμε,  δεν προλαβαίνεις)- και κάποιες άλλες περισσότερες φορές σημαίνει και  κούραση.
Και πιέζεσαι και τρέχεις και δουλεύεις ασταμάτητα και κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου για τα λάθη που κάνεις ή νομίζεις πως κάνεις και αναρωτιέσαι,

“Κάνω καλή δουλειά σαν γονιός;”

Και τελικά ποιά είναι αυτή η “καλή δουλειά”;
Πότε ξέρεις, ότι έχεις κάνει καλή δουλειά;

Προσπαθείς να καταλάβεις και κάνεις συνέχεια την αυτοκριτική σου, σημάδι – λένε-πως σε κάνει να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος γονιός.
Kι όσο αυστηρός κι αν είσαι με τον εαυτό σου, τελικά υπάρχει εκείνη η στιγμή, που νιώθεις την ικανοποίηση, αυτό το αίσθημα πληρότητας, εκπλήρωσης ενός μεγάλου κατορθώματος, όπως όταν βλέπεις να ανθίζει το μπουμπούκι στην καλοφροντισμένη γλάστρα στο μπαλκόνι σου.

Εκείνη τη στιγμή,  που βλέπεις το παιδί σου να χαμογελάει ευτυχισμένο,
Αυτή είναι η καλή δουλειά!

Τότε ξέρεις, πως κάτι ελάχιστο, τόσο δα, κάπου, κάποια στιγμή το έχεις κάνει κάπως καλά.

Μαμά Μαμαδοπούλου

Για εκείνο το απόγευμα της Κυριακής, που γέμισαν τα μάτια μου και η ψυχή μου, παρακολουθώντας σε, να είσαι πραγματικά ευτυχισμένη απολαμβάνοντας  τη συμμετοχή σου στον αγώνα βόλεϊ της ομάδας σου.
Κι εγώ καμάρωνα.
Την ευτυχία σου!