slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΕΦΗΒΕΙΑ

Η μεγάλη έκπληξή μας από την αντίδραση της κόρης μας στην αποκάλυψη του ταξιδιού στο Παρίσι

25 Σεπτεμβρίου, 2017

Πριν από λίγο καιρό είχα μοιραστεί μαζί σας τη χαρά μας για το ταξίδι μας στο Παρίσι, δίνοντας κάποια πρώτα βασικά tip που ακολουθήσαμε εμείς για την οργάνωση και την προετοιμασία αυτού του ονείρου.
Mπορείτε να το διαβάσετε εδώ:  Πώς ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα: Ταξίδι στο Παρίσι!

Όπως θα διαβάσατε, αυτό το ταξίδι είχε ως κύριο πρώτο λόγο διοργάνωσης την επίσκεψη στη Disneyland για τη μικρή.
Θέλαμε να της το κάνουμε έκπληξη.

Η έκπληξη που της ετοιμάζαμε όμως, επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη για εμάς.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Είναι Σεπτέμβρης του 2016 και έχουμε αποφασίσει με τον καλό μου, ότι θα αρχίσουμε να διοργανώνουμε το ταξίδι στο Παρίσι και την Disneyland.
Έχουμε αποφασίσει, ότι δεν θα το ανακοινώσουμε στην κόρη μας.
Αρχικά είπαμε να συγκρατηθούμε, για να μην την απογοητεύσουμε στην περίπτωση, που δεν θα μπορούσαμε να το υλοποιήσουμε τελικά.
Όταν προς το τέλος Δεκεμβρίου διαπιστώσαμε ότι δεν είναι απίθανο, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να το κρατάμε μυστικό και να το αποκαλύψουμε τελευταία στιγμή.

Διατηρούσαμε αυστηρή μυστικότητα.
Το γνώριζαν ελάχιστοι φίλοι και είχαμε αποκλείσει παππούδες-γιαγιάδες, για να μην τους ξεφύγει.
Προσπαθούσαμε να συγκεντρώνουμε πληροφορίες και να συζητάμε, όταν δεν ήταν η μικρή μπροστά,  εγώ διάβαζα ταξιδιωτικούς οδηγούς στα κρυφά, αναζητούσαμε ξενοδοχεία και αεροπορικά εισιτήρια, αφού πήγαινε για ύπνο κι άλλα τέτοια όμορφα.
Μια γλυκειά συνομωσία.

Από την αρχή της χρονιάς την είχα παρακινήσει να μαζεύει το χαρτζιλίκι της, για να μπορέσει (και καλά) να αγοράσει το κινητό που ήθελε.
Εμείς είχαμε ήδη αποφασίσει ότι το κινητό θα της το αγοράζαμε εμείς (τελικά της το χάρισε ο θείος της), αλλά έπρεπε με κάποιο τρόπο να τη βάλουμε σε διαδικασία να μην ξοδεύει το χαρτζιλίκι της, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να αγοράσει από την Disneyland ό,τι ήθελε.
Ομολογουμένως είχε παθιαστεί με το στόχο της αγοράς του κινητού, οπότε αυτό το κομμάτι πήγαινε καλά.

Γύρω στο Μάρτιο βρήκε στη βιβλιοθήκη έναν από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς για το Παρίσι, που είχα διαβάσει.
Έχω κι άλλους τέτοιους οδηγούς για μέρη, που δεν έχουμε επισκεφτεί, οπότε δεν αποτελεί στοιχείο που θα πρόδιδε το μυστικό μας.
Για έναν περίεργο λόγο τον είχε μαζί της για μέρες κι έκανε όνειρα για ένα ταξίδι εκεί, ξεφυλλίζοντάς τον.

Είχα αρχίσει να πιστεύω, ότι μας είχε πάρει είδηση.
Αλλά πώς μπορούσε να έχει συμβεί;

Στην πραγματικότητα δεν είχε καταλάβει τίποτα κι απλά ταξίδευε με το μυαλό σε ένα άπιαστο -όπως πίστευε η ίδια- ταξίδι.

Γύρω στο Μάιο και για κάποιες μέρες άρχισε πάλι να μου μιλάει για ταξίδια στον κόσμο και μου ζήτησε, να προσπαθήσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε ένα ταξίδι στη Disneyland.

Ήταν το σημείο που είπα, “Δεν μας δουλεύει απλά. Μας επεξεργάζεται”.

Κι όμως πάλι ήταν τυχαία συζήτηση.

Όσο πλησίαζαν οι μέρες και το συζητούσαμε με τους αγαπημένους φίλους, άρχισαν να μοιράζονται σκέψεις.

Εγώ φαντασιωνόμουν τη στιγμή της αποκάλυψης.
Να της το πούμε, όταν φτάσουμε στο αεροδρόμιο.
Θα της έχουμε πει, ότι θα πάμε αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη και τότε θα της δώσουμε τα εισιτήρια αποκαλύπτοντας την έκπληξη.

Σκεφτόμουν το χαρούμενο πρόσωπό της, το ότι θα άρχιζε να χοροπηδάει κι άλλα τέτοια όμορφα και ανυπομονούσα.

Ιούνιος μήνας, κλείνουν τα σχολεία και πλησιάζει ο καιρός που η κόρη μας θα πάει για παππουδιογιαγιοδιακοπές.

Λέει η  μία λατρεμένη φίλη,
“Κατανοείς ότι κάνοντας της αυτή την έκπληξη, δημιουργείτε προηγούμενο μεγάλων προσδοκιών, έτσι;
Μετά από χρόνια θα της λέει ο φίλος της ότι θα πάνε Σαββατοκύριακο στην Αίγινα κι εκείνη θα περιμένει, ότι θα βρεθεί στο Μονακό.”

Με προβληματίζει. Το συζητάω με τον καλό μου κι αποφασίζουμε, ότι έχει δίκιο η φίλη, οπότε δεν θα της πούμε ψεύτικο προορισμό, απλά θα της πούμε ότι το κρατάμε για έκπληξη.

Λίγες μέρες αργότερα έρχονται λόγια μιας άλλης λατρεμένης φίλης που λέει,
“Μωρέ, γιατί της στερείτε το κομμάτι της προσμονής ενός τέτοιου ταξιδιού.
Το κομμάτι της φαντασίωσης, την παραγωγική διεργασία της εφηβείας;”

Με προβληματίζει ακόμη περισσότερο. Το συζητάω με τον καλό μου και αποφασίζουμε, ότι πρέπει να της το πούμε.
Το έχουμε κρατήσει μυστικό 8 μήνες και ήρθε η ώρα να το αποκαλύψουμε.

Κι έτσι μια Κυριακή μεσημέρι που καθόμαστε και οι τρεις στο σαλόνι, ανοίγουμε κουβέντα για τις διακοπές.

– “Φέτος θα κάνουμε διαφορετικές διακοπές. Δεν θα πάμε στο εξοχικό.Έχουμε κανονίσει κάτι άλλο με τον μπαμπά.”
– “Τί άλλο; Δεν θα πάμε για μπάνιο;”
-“Θα πάμε και για μπάνιο κάποιες λίγες ημέρες, αλλά έχουμε κανονίσει κάτι άλλο. Θέλεις να δεις πού θα πάμε;”
– “Ναι!”

Της δίνω τα εισιτήρια της Disneyland, τα βλέπει και η απάντηση

-“Δεν θέλω να πάω!”
……………………

Ε;

…………………….

Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή έφυγε όλο το αίμα από το κεφάλι μου και ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω.

“Γιατί, αγάπη μου, δεν θέλεις να πας;”
– “Γιατί εκεί σκοτώνεται κόσμος.”

……………….

Τί είχε συμβεί;
Κάποια στιγμή διηγούνταν το άπιαστο όνειρό της για ένα ταξίδι στο Παρίσι σε κάποιο οικείο πρόσωπο, που δεν ήξερε ότι ετοιμάζαμε το ταξίδι και σύμφωνα με το δικό του μυαλό και για να την προσγειώσει, της είπε (ΦΑΟΥΛ!),
” Είναι ακριβό ταξίδι. Επίσης, πού να πηγαίνεις στο Παρίσι.
Δεν βλέπεις ότι εκεί σκοτώνεται κόσμος με τα τρομοκρατικά.”

Εκείνη το κράτησε ως άμυνα στο μυαλό της και ως ένα καλό λόγο που δεν πρέπει να κάνει αυτό το ταξίδι.

Όταν λοιπόν εμείς της το ανακοινώσαμε  ήταν πεπεισμένη, ότι είναι ένα επικίνδυνο ταξίδι.

Μετά το πρώτο σοκ και αφού με συνέφεραν, ανοίξαμε μια τεράστια συζήτηση εξηγώντας της, ότι οι τρομοκράτες αυτό θέλουν.
Να φοβόμαστε να ζήσουμε τη ζωή μας, να τρέμουμε να μετακινηθούμε, να μην κάνουμε όνειρα.

Της εξηγήσαμε, ότι δεν είμαστε τρελοί, να θέλουμε  οι γονείς της να την πάμε κάπου που θα ήταν επικίνδυνα.
Επίσης για να το θέσουμε και λίγο πιο ψυχρά, δυστυχώς ο κόσμος σκοτώνεται παντού για πολλούς και διάφορους λόγους (και στην Ελλάδα).
Εμείς προσέχουμε στη ζωή μας το δυνατόν περισσότερο και δεν φοβόμαστε να την ζήσουμε.
Τόσα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε αυτή την πόλη και οι ρυθμοί της καθημερινότητάς τους συνεχίζονται φυσιολογικά.

Κουβέντα στην κουβέντα, άλλαξε η ψυχολογία της και άρχισε να ρωτάει για όλη τη διαδικασία, το πως είχαμε ετοιμάσει την έκπληξη για εκείνη και πως τα είχαμε oργανώσει όλα χωρίς να καταλάβει τίποτα και ήρθε το χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Από εκείνο το σημείο άρχισε να απολαμβάνει την ιδέα του ταξιδιού.

Δεν θα πω ψέμματα, πως όταν κανονίζαμε το ταξίδι δεν μας περάσαν σκέψεις επηρεασμένοι από όλα όσα γίνονται.
Όμως πραγματικά  δεν γίνεται να ζεις, εάν φοβάσαι συνέχεια.
Ο φόβος είναι αυτό, που θέλουν να έχουμε στην ψυχή μας.
Δεν γίνεται να ζεις με το φόβο όμως. Δεν είσαι ελεύθερος. Ποτέ δεν θα είσαι ελεύθερος έτσι.

Από την ώρα που της το ανακοινώσαμε και ύστερα, άρχισα να σκέφτομαι πόσο καλά κάναμε τελικά που το αποκαλύψαμε πριν το ταξίδι.
Σκεφτόμουν, ότι εάν το αφήναμε για την ώρα που θα ήμασταν στο αεροδρόμιο, υπήρχε πιθανότητα να στηλώσει τα πόδια κάτω και να μην μπορούμε να της αλλάξουμε γνώμη για το ταξίδι.

Οι εκπλήξεις πάντα κρύβουν την πιθανότητα της άσχημης ή αρνητικής αντίδρασης – πόσο δε όταν έχεις να κάνεις με τον τρόπο που σκέφτεται ένα παιδί, ένας έφηβος.

Στην εξέλιξη του ταξιδιού η μικρή έζησε τον αυστηρό έλεγχο που περνούσαμε, τις περιπολίες που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας των Παριζιάνων και  ένιωσε ασφαλής και άνετα, οπότε απόλαυσε την εμπειρία.

Η αντίδρασή μου, που ήταν κατάσταση σοκ απογοήτευσης, οφειλόταν στο γεγονός της δικής μου προσμονής έκφρασης της χαρούμενης έκπληξής της.

Τα παιδιά είναι το μέλλον.
Δυστυχώς μεγαλώνουν σε έναν κόσμο άδικο, σκληρό, που βομβαρδίζεται συνέχεια με τρόμο.
Όσο με τρομάζει, ότι αυτά τα γεγονότα γίνονται καθημερινά θέματα στο δελτίο ειδήσεων, άλλο τόσο με ανησυχεί η συρρίκνωση από το φόβο.
Η συρρίκνωση και εξαφάνιση των ονείρων, το χαμήλωμα της ματιάς από τον ορίζοντα, ο αυτοπεριορισμός είναι στοιχεία που δεν θα προχωρήσουν αυτόν τον κόσμο.

Μέσα από τα ταξίδια ανοίγουμε την ψυχή και το μυαλό μας, αισθανόμαστε πολίτες του κόσμου, ενός κόσμου που όσο κι αν είναι σκληρός, είναι υπέροχος και όσο τον ανακαλύπτουμε, νιώθουμε σε κάθε κύτταρό μας το ανώτερο νόημα της ύπαρξής μας.
Κι όσο περνάει από το δικό μας χέρι, θα δείχνουμε το δρόμο στο παιδί μας. 🙂

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!