Στους παιδικούς αγώνες (πρέπει να) είναι όλοι νικητές

Βασικά…και στους αγώνες ενηλίκων θα έπρεπε να είναι/θεωρούνται όλοι νικητές, αλλά εμείς οι μεγάλοι έχουμε ένα μοναδικό τρόπο, να χαλάμε τη μαγεία και τα αυτονόητα.

Σαν παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να χαίρεται τη διαδικασία των αγώνων/παιχνιδιών είτε στο σχολείο, είτε στη γειτονιά.
Η ανάμνηση που έχω, είναι ανάμνηση χαράς και νοσταλγώ, έως -τολμώ να πω-ζηλεύω τον εαυτό μου εκείνων των χρόνων.
Λαχταρούσα την ώρα, που θα βρεθώ μέσα σε ένα γήπεδο βόλλεϊ και θα παίξω με τους φίλους μου.
Δεν χόρταινα να ζω εκείνες τις στιγμές.

Ειλικρινά σας μιλάω, δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση θλίψης, κι ας χάναμε αρκετά συχνά.
Η μόνη μελαγχολία, που κουβαλάω μέχρι σήμερα, είναι το παράπονο της αδυναμίας να εξελίξω το όποιο ταλέντο μπορεί να είχα σε αυτό το άθλημα, που αγαπώ. Σε ένα μικρό χωριό της δεκαετίας του ’80, οι προπονήσεις βόλλεϊ δεν ήταν πολυτέλεια. Ήταν ουτοπία.

Έρχομαι στο σήμερα, να είμαι μαμά στην πόλη, με την κόρη μου να έχει την τύχη να ασχοληθεί με όποιο άθλημα ήθελε.
Σίγουρα επηρέασα άθελά μου με τη δική μου αγάπη και αυτή τη στιγμή μετρά 8 χρόνια σε μία ομάδα βόλλεϊ της περιοχής μας.
Όλα αυτά τα χρόνια μιλάμε για την εμπειρία της και την παρακολουθώ να απολαμβάνει τις προπονήσεις της κι εγώ την εξέλιξή της.
Τα τελευταία χρόνια η ομάδα της πλέον έχει αρχίσει να συμμετέχει σε αγώνες φιλικούς, αλλά και πρωταθλήματος των μικρών κατηγοριών.

Τις πρώτες φορές η αγωνία της ήταν τεράστια.
Ειδικά την πρώτη φορά μπήκε στο γήπεδο και από το άγχος της για αρκετή ώρα δεν ήξερε, πώς να χρησιμοποιήσει τα χέρια της.
Τόσο ο προπονητής της, όσο και εμείς της είχαμε πει, ότι σε αυτή τη φάση δεν έχει σημασία η νίκη. Έχει (πάντα έχει, για να έχεις κι ένα  σκοπό), αλλά το βασικό ζητούμενο είναι, να περάσουν καλά και να καταλάβουν, ότι αυτές οι συμμετοχές είναι ένας τρόπος να μάθουν και να γίνουν καλύτερες.

Όσο περνούσε ο καιρός τα παιδιά ένιωσαν πιο άνετα και η κόρη μου άρχισε να απολαμβάνει τον αγώνα, ακόμη και όταν έχαναν.
Οι προπονήσεις που έκανε από την Α’Δημοτικού (και που κάποιες φορές της φαινόντουσαν βαρετές), άρχισαν να έχουν νόημα.
Ήταν πρόκληση να μάθει συμπεριφορές, να μην διστάσει να προσπαθήσει κάτι κι ας πάει στραβά και βέβαια, να νιώσει άνετα μέσα στο γήπεδο.
Ο προπονητής την έκανε να θέλει να προσπαθεί να γίνει καλύτερη και φορά με τη φορά άρχισε να αποκτά αυτοπεποίθηση, που αυτό της δίνει ώθηση να εξελίσσεται περισσότερο.
Η δική μας ενθάρρυνση είχε να κάνει με την επιβράβευση της προσπάθειάς της, ασχέτως αποτελέσματος και την υπενθύμιση ότι πρέπει να επιμένει και να περιμένει.
Η συνεργασία, που έχουμε με τον προπονητή, μας βοήθησε να έχουμε ένα παιδί που χαίρεται να πηγαίνει σε προπονήσεις και ανυπομονεί να πάει σε αγώνες. Η αγωνία της είναι μια δημιουργική, θα έλεγα, αγωνία και μια γλυκειά ανυπομονησία.
Δεν χάνει τον ύπνο της. Ονειρεύεται τον αγώνα.
Όταν κερδίζουν, πετάει από τη χαρά της και όταν χάνουν, λέει, “Δεν πειράζει. Προσπαθήσαμε.”
Στεναχωριέται, αλλά δεν απογοητεύεται.
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας, ότι “Ο σκοπός είναι ένας : Να περνάει καλά!”.

Δεν ξέρω, εάν στην πορεία εξελιχθεί σε “αστέρι” και ακολουθήσει και αυτό το δρόμο του πρωταθλητισμού, αλλά αυτή τη στιγμή ένα κορίτσι 13,5 χρονών παίζει για τη δική της χαρά και τη φυσική της κατάσταση.
Σε κάθε αγώνα θα χειροκροτήσω κάθε προσπάθεια της ίδια και των συμπαικτριών της, αλλά και κάθε καλή προσπάθεια των αντιπάλων της.
Στο τέλος θα χειροκροτήσω δυνατά και τις δύο ομάδες.
Χαίρομαι, όταν βλέπω ομάδες παιδιών να αγωνίζονται έτσι και σε αυτό το πρώτο επίπεδο, όπου δεν υπάρχουν “συμφέροντα”.
Το μόνο συμφέρον είναι ένα: Η χαρά των παιδιών και η μάθηση μέσα από αυτές τις προσπάθειες.

Νιώθω, μια έντονη αισιοδοξία, να έχω μπροστά μου παιδιά, που παθιάζονται με αθλητικούς αγώνες και χαμογελούν, είτε είναι στην ομάδα της κόρης μου, είτε στην αντίπαλη ομάδα.
Δεν είναι όμορφη εικόνα, να βλέπεις παιδιά που γυμνάζονται και περνούν την ώρα τους μέσα σε ένα γήπεδο με αθλητικές δραστηριότητες με καλή φυσική κατάσταση, από το να είναι μέσα σε ένα διαμέρισμα μπροστά σε μία οθόνη; Όχι, πείτε μου. Έχει σημασία, εάν κερδίζουν ή εάν χάνουν;
Απολαμβάνουν το παιχνίδι και φτιάχνουν χαρακτήρα.

Όμως προφανώς δεν βλέπουν τα πράγματα όλοι οι γονείς το ίδιο.
Ευτυχώς είναι λίγοι αυτοί, που έχουν διαφορετική αντιμετώπιση.

Θέλω, λοιπόν, να πω τη γνώμη μου ως μαμά σε εσένα, μαμά και σε εσένα, μπαμπά, που κάθεσαι στην κερκίδα δίπλα ή απέναντί μου.

Μην κάνεις κριτική στο παιδί σου!

Μάλλον, ας το πάρω αλλιώς.

Πρώτα από όλα, κάθισε ήσυχα και θυμήσου, γιατί πήγες το παιδί σου στην αθλητική δραστηριότητα.
Είχες από την αρχή βλέψεις να γίνει πρωταθλητής;
Μήπως το ξεκίνησες για δικό του καλό;
Για να μάθει να γυμνάζεται, να προσέχει το σώμα του και να θωρακίζει τον οργανισμό του;
“Νους υγιής εν σώματι υγιεί.” Θυμάσαι;
Μήπως το πήγες, για να του προσφέρεις αυτές τις στιγμές ευεξίας, που προσφέρει το παιχνίδι, που δεν μπορεί να έχει μέσα στους 4 τοίχους του διαμερίσματος;
Μήπως αυτό ήταν το πρώτο ζητούμενό σου;

Τώρα που το βλέπεις να εξελίσσεται και να προχωράει, γιατί θέλεις να το αγχώσεις;
Γιατί να το κάνεις να έχει το άγχος και την αγωνία να ικανοποιήσει εσένα ή ακόμη χειρότερα, να φοβάται για τη δική σου αυστηρή κριτική, που θα το απογοητεύσει;
Γιατί του χαλάς τη χαρά του παιχνιδιού;
Ναι! Ναι! Γι’αυτό είναι ένα παιχνίδι.
Γιατί το αποθαρρύνεις κρίνοντάς το για τα λάθη, που κάνει;
Ο προπονητής του είναι εκεί, για να του μάθει ό,τι χρειάζεται.
Είναι παιδί και μαθαίνει.
Και θα κάνει λάθη.
Και θα χάνει μπαλιές.
Ποιό είναι το ζητούμενό σου;
Να πηγαίνεις στο σπίτι ένα αγχωμένο και απογοητευμένο πλάσμα (γιατί απογοήτευσε εσένα) ή ένα χαρούμενο πλάσμα, που απόλαυσε ένα παιχνίδι με άλλα παιδιά;
Κι αν έχασε, τί έγινε;
Κέρδισε εμπειρία και χαρά!
Αν έχεις οποιοδήποτε θέμα, μίλησε στον προπονητή του.
Από εκεί ξεκινά η δουλειά.
Α, και ξέχασα να σου πω!
Κι από εσένα!

Ενθάρρυνέ το!  Μάθε το να επιμένει και να θέλει να βελτιώνεται.
Εμψύχωσέ το, χαμογελώντας του και λέγοντας “Μπράβο!” για την προσπάθειά του.

Το παιδί, όταν βρίσκεται μέσα στο γήπεδο, εσένα αναζητάει στις κερκίδες και το χαμόγελό σου να το ενθαρρύνει.
Να του χαμογελάσεις ό,τι κι αν έχει κάνει.
Να δει το “Μπράβο!” σου και το “Δεν πειράζει!”.

Κι ερχόμαστε τώρα στο άαααλλο άκρο!
Δεν χρειάζεται σε παιδικούς αγώνες να έρχεσαι με κόρνες και ντουντούκες, φορ γκαντς σέικ!

Σε παιδικούς αγώνες έρχεσαι, δεν πηγαίνεις στον τελικό πρωταθλήματος των δύο αιωνίων αντιπάλων.
Δεν χρειάζεται να πανηγυρίζεις, τσιρίζοντας-υστεριάζοντας και φωνάζοντας με κασκόλ και σημαίες.
Είσαι σε αγώνα ΠΑΙΔΩΝ!

Γιατί πρέπει να αποθαρρύνεις τα παιδιά της αντίπαλης ομάδας;
Γιατί πρέπει να τα τρομάζεις;
Γιατί δεν χαίρεσαι αυτή τη γιορτή όλων των παιδιών;

Εγώ έχω μιλήσει στην κόρη μου και της έχω πει, ότι δεν πρέπει να δίνει σημασία σε σένα και να είναι προσηλωμένη στο στόχο της, που είναι το παιχνίδι.
Η κόρη μου κοιτάζει εμένα και το χαμόγελό μου της δίνει δύναμη εκείνη τη στιγμή.
Όμως, γιατί εσύ πρέπει να την αγχώσεις;
Γιατί πρέπει να χαλάσεις αυτή την ατμόσφαιρα της γιορτής;
Κι άντε, πες πως δεν σε νοιάζει το δικό μου παιδί, που σαν γονιός θα έπρεπε να σε νοιάζουν όλα τα παιδιά, γιατί να αγχώσεις το δικό σου παιδί;
Nαι, ναι! Είμαι σίγουρη, ότι το αγχώνεις.
Του έχεις μιλήσει ποτέ για τη χαρά του παιχνιδιού;
Του έχεις πει, ότι είναι χαρά σου να καμαρώνεις όλα τα παιδιά που παίζουν έναν καλό αγώνα;
Έχεις σκεφτεί, πως πρέπει να δώσεις το καλό παράδειγμα;
Δεν θα μπω σε περισσότερες αναλύσεις, αλλά νομίζω, ότι κατάλαβες.
(Ή δεν θα καταλάβεις ποτέ…)

Η δική μας η θέση είναι στις κερκίδες.
Να μας βλέπουν φίλαθλους, να τα καμαρώνουμε, να τα στηρίζουμε και να επικροτούμε ΚΑΘΕ προσπάθειά τους!
Γιατί αυτό έχει σημασία και αυτό κερδίζουν ουσιαστικά.
Δύναμη, θέληση, πείσμα, συνέπεια, επιμονή και πολλά πολλά άλλα!

Και κάποια στιγμή, σαν κερασάκι στην τούρτα, θα έρθει και η νίκη στο σκορ, για να στολίσει με ικανοποίηση όλη την ευχαρίστηση.
Καλούς και απολαυστικούς αγώνες να έχουμε!

Μαμά Μαμαδοπούλου