Ακούς ένα τραγούδι και θυμάσαι μία ολόκληρη εποχή.
Εκείνη την εποχή, που ακόμη δεν έχεις την απόλυτη και πλήρη ελευθερία κινήσεων, γιατί δεν έχεις ενηλικιωθεί.
Υπάρχει “δακτύλιος” στον χώρο που κινείσαι (δεν μπορείς να πας στη Βάρκιζα για καφέ με την παρέα σου) και ωράριο (Kανόνας : “O μπαμπάς κλειδώνει τελευταίος την πόρτα – μέχρι τα μεσάνυχτα πρέπει να είσαι στο σπίτι, αλλιώς γίνεσαι κολοκύθα.” Βλ. Σταχτοπούτα).
Ενώ επαναστατούσα σε διάφορα άλλα (θα τα πούμε άλλη στιγμή), στο θέμα των εξόδων με όρους και προϋποθέσεις, αριθμό πρωτοκόλλου κλπ ήμουν συνεργάσιμη.
Είναι αρχές καλοκαιριού λίγο πριν το τέλος της Γ’Λυκείου και η φιλόλογος του φροντιστηρίου, έχει κανονίσει να βγούμε για φαγητό και χορό όλα τα κορίτσια του τμήματος. Βασικά…τώρα που το θυμάμαι, μόνο κορίτσια ήμασταν.
Έχει πάρει άδεια από όλους τους γονείς και η ώρα επιστροφής ήταν 2 μετά τα μεσάνυχτα.
Πηγαίνουμε σε μια ταβέρνα και μαζί με τη μάσα αρχίζουμε και το κουτσομπολιό.
Περνάει όμορφα η ώρα.
Είναι μεσάνυχτα και εκείνη την ώρα ετοιμαζόμαστε για το club.
Αρχίζουν να με “ζώνουν τα φίδια”.
“Τί ώρα θα φτάσουμε; Πόση ώρα θα καθίσουμε; Πότε θα προλάβουμε να γυρίσουμε πίσω;”
Ο πατέρας μου, όταν έλεγε 02:00 , εννοούσε 02:00 και όχι 2.30 ή 02:45.
Κινητά δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή, για να στείλω μήνυμα “Μπαμπά, θα αργήσουμε λίγο”. (Αν και ήξερα, ότι θα απαντούσε “Eρχομαι να σε πάρω”.)
Αρχίζουμε το χορό και περνάμε καταπληκτικά.
Κοιτάζω το ρολόι και βλέπω, ότι η ώρα είναι 01:50.
Σκέφτομαι την κίνηση, που θα έχει η Ποσειδώνος, αγχώνομαι γιατί δεν μπορούμε να διακτινιστούμε, το λέω στην καθηγήτριά μας και με καθησυχάζει λέγοντάς μου, ότι σε λίγο θα φύγουμε.
Οι άλλοι γονείς είναι σαφώς πιο χαλαροί.
Ο δικός μου όμως, “Ορέστης Μακρής” των ελληνικών ταινιών.
Αυστηρός και τσεκουράτος!
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται μία από τις επιτυχίες της εποχής “Back To Life” των Soul II Soul και οι φίλες-συμμαθήτριες αρχίζουν να χορεύουν. Με παρασύρουν κι αρχίζω να χορεύω κι εγώ.
Σκέφτομαι, ότι θα ανησυχούν οι γονείς, αλλά χορεύω, σκέφτομαι ότι θα “τα ακούσω”, αλλά χορεύω, σκέφτομαι ότι θέλω να χορέψω και να χαρώ το τραγούδι και για λίγα λεπτά τα ξεχνάω όλα.
Φτάνουμε κάτω από το σπίτι 02:40. (Γκλουπ!)
Ο “Ορέστης Μακρής” κάθεται στο τραπεζάκι του μπαλκονιού και καπνίζει το τσιγάρο του (κανάτια δεν είχαμε, για να πετάξει :p).
Η φιλόλογος του ζητάει συγγνώμη και του λέει, ότι εκείνη μας καθυστέρησε.
Φυσικά και της είπε, ότι ανησύχησε (δεν είχαμε κινητά τότε, λέμεεεε) και όταν μπήκα στο σπίτι,
απλά μου είπε με κάπως πιο αυστηρό ύφος “Πήγαινε για ύπνο τώρα. Είναι αργά.”
Τί έγινε, παιδιά; Δεν θα πει κάτι άλλο;
Είναι το σημείο, που αισθάνθηκα ότι ο μπαμπάς αρχίζει να χαλαρώνει λίγο.
Ξέρει, ότι μεγαλώνω.
Νιώθει, ότι μεγαλώνω.
Και στα 18α γενέθλιά μου απέδειξε πόσο καλά ξέρει το παιδί του. 🙂
(Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία εδώ : Ο αυστηρός μπαμπάς 🙂 )
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments