Στο κεφάλαιο #hello_εφηβεία, καλωσορίζουμε το (τεράστιο) κεφάλαιο “παρέες”.
Παρέες που ξέρεις και παρέες που δεν ξέρεις.
Γύρισε λίγο πίσω στο Δημοτικό και πες μου, εάν θυμάσαι να είχε φίλη ή φίλο, που δεν γνώριζες.
Χμ…..Nope! Τους ήξερα όλους.
Φυσικά! (Μόνη μου ρωτάω – μόνη μου απαντάω).
Όταν το παιδί είναι μικρό, οι παρέες είναι ελεγχόμενες.
Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός, ότι μπορεί σε ένα ποσοστό είναι προεπιλεγμένες από τους γονείς.
Όπως και να’χει, είναι ελεγχόμενες.
Ακόμη κι αν οι φίλοι δεν ανήκουν στον κύκλο των συγγενών ή οικογενειακών φίλων, ελέγχονται.
Κάνει τις πρώτες του παρέες στον Παιδικό Σταθμό, το Νηπιαγωγείο ή το Δημοτικό και σε χρόνο ρεκόρ μαθαίνεις για τις οικογένειες και τις γνωρίζεις.
Εννοείται πως μέχρι να νιώσεις ασφαλής, 9 στις 10 φορές είσαι παρούσα, γι’αυτό και κανονίζονται πολλά playdate, οπότε και πίνεις καφέδες και αναπτύσσεις κοινωνικές σχέσεις και με γονείς που δεν ταιριάζεται απόλυτα (ή καθόλου).
Όταν περνάς στην εφηβεία (το παιδί, δηλαδή), τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ανάποδα.
Οι παρέες είναι 100% επιλογές του έφηβου.
Ακόμη κι αυτές που έχει από οικογενειακές παρέες, μην παραμυθιάζεσαι – τις αποδέχεται γιατί του ταιριάζουν.
Είναι τεράστια τύχη, το να συμπίπτουν οι παρέες των γονιών με τις παρέες των παιδιών των φίλων των γονιών.
Αυτή είναι η περίπτωση που είναι βολική και εύκολη περίπτωση.
Στο Γυμνάσιο όμως, όλα είναι ένας άλλος κόσμος.
Νέα παιδιά, νέες γνωριμίες, νέες παρέες.
Εδώ τα πράγματα είναι κάπως (ΕΝΤΕΛΩΣ, δηλαδή) διαφορετικά.
Πρώτα από όλα υπάρχει το κεφάλαιο μυστικότητα, όπου μπορεί να υπάρχει μια ένα φίλη ή ένας νέος φίλος και εσύ να μην το γνωρίζεις.
Δεν είναι υποχρεωμένος ο έφηβος, να σε ενημερώσει γι’αυτό.
Ευτυχώς στην δική μας περίπτωση αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη (….ή έχει συμβεί και δεν το γνωρίζουμε….).
Θεωρώ, ότι η σχέση μας με την έφηβη κόρη μας είναι αρκετά καλή.
Συζητάμε πολύ, μοιραζόμαστε στιγμές από την ημέρα μας και γενικά ζούμε μαζί σαν ανοιχτά βιβλία.
Παρόλα ταύτα, υπάρχουν πλέον πράγματα, για τα οποία η μικρά έφηβη κρατά μυστικότητα.
Συνήθως αυτό διαρκεί λίγο καιρό μέχρι να έρθει εκείνη η ημέρα, που θα κάνει την προσέγγισή της για να μου “ανοιχτεί”.
Η μυστικότητα δεν έχει να κάνει με σοβαρά θέματα πάντα.
Μπορεί να είναι κάτι πολύ απλό και ανόητο, το οποίο όμως θέλει να μοιραστεί μόνο με τις φίλες της.
Αυτό γίνεται και γιατί στη φάση που βρίσκεται εκείνες είναι οι “δικοί της άνθρωποι” (πράγμα φυσιολογικό και αναγκαίο να υπάρχει στην εφηβεία), αλλά και γιατί αφού το μοιράστηκε μαζί τους βαριέται να τα ξαναλέει. [Στην εφηβεία η βαρεμάρα “χτυπάει κόκκινα”.]
Είναι σημαντικό να το αποδεχτούμε και να δώσουμε χώρο και χρόνο.
Την ώρα που θα νιώθει έτοιμη(ή δεν θα βαριέται), θα έρθει και σε εμάς.
Όπως σας έλεγα και παραπάνω, στην εφηβεία που ζούμε όλοι μαζί στο σπίτι, ναι μεν, είμαστε τυχεροί γιατί η κοράκλα μιλάει πολύ και ανοίγεται, αλλά το ότι οι φίλες και οι φίλοι της είναι οι άνθρωποι που την καταλαβαίνουν απόλυτα (ιδιαίτερα όταν “δεν την καταλαβαίνουμε” εμείς) είναι δεδομένο. Και λογικό.
Οι συνομήλικοι φίλοι της είναι αυτοί που περνούν και νιώθουν τα ίδια και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες συμπεριφορές.
Αυτό σημαίνει ότι πλέον, είτε μας αρέσει είτε όχι, δημιουργούνται 2 “στρατόπεδα”.
Από τη μία οι γονείς, από την άλλη οι έφηβοι και οι φίλοι.
Δεν σημαίναι πάντα, ότι αυτά τα δύο είναι σε σύγκρουση.
Η εφηβεία έχει ανάγκη να νιώθει, πως υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, ακόμη κι αν δεν έχει καμία αντιπαλότητα επί της ουσίας, όπως γίνεται στο δικό μας σπίτι.
Στην ομάδα “οι φίλοι μου κι εγώ” δεν είναι πια εύκολο, να διερευνηθούν άμεσα όλες οι πληροφορίες.
Γνωρίζεις τη σύσταση της παρέας, ποια είναι τα παιδιά, αλλά δεν έχεις πια εύκολα στη διάθεσή σου όλα εκείνα τα στοιχεία, όπως όταν ήταν στο Δημοτικό. Π.χ. Μέχρι πριν λίγο καιρό, θα ζητούσα διακριτικά και ευγενικά να πιω έναν καφέ με τη μαμά της νέας φίλης της, για να γνωριστούμε.
Και τώρα δεν έχει αντίρρηση να γνωρίσω τους γονείς από την παρέα της, αλλά δεν τρελαίνεται κιόλας.
Είναι γιατί η εφηβεία ζητά την αυτονομία και ένα είδος ελευθερίας, οπότε αυτή η προσέγγιση των δύο γονέων έχει τη γεύση ελέγχου, που δεν αρέσει στον επαναστατικό χαρακτήρα της φάσης.
Η ηλικία της πρώτης εφηβείας έχει αρκετή δόση αγνότητας και αφέλειας από αυτή της μέχρι τώρα παιδικότητας, που οι λεπτομέρειες πολλών πληροφοριών θεωρούνται περιττές και σε μεγάλο βαθμό αδιάφορες. Στη βάση τους είναι. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο, πέρα από την παρέα τους.
Δηλαδή, σαφέστατα θα ξέρουν εάν οι φίλοι τους έχουν αδέρφια, που μένουν (περίπου), αλλά δεν ξέρουν με τί ασχολούνται οι γονείς τους (γιατί δεν τους ενδιαφέρει), πού είναι το εξοχικό τους κι άλλα τέτοια. Αν οι φίλοι τους δεν δηλώσουν την πληροφόρηση, δεν θα ρωτήσουν.
Η δική μας κόρη έχει και αυτό της ευγένειας, που δεν θέλει να γίνεται αδιάκριτη, με αποτέλεσμα, να μαθαίνω λιγότερα πράγματα.
Κι όμως, όλα μαθαίνονται με τρόπο.
Το πρώτο βασικό είναι ο γονιός να έχει χτίσει σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί του.
Το δεύτερο βασικό είναι να μην το πιέζεις και να σέβεσαι τους νέους κανόνες, που επιβάλει η εφηβεία.
Το τρίτο είναι να θέσεις (κι εσύ) κανόνες, γιατί έχεις το δικαίωμα.
Όπως για παράδειγμα, ότι για να πάει στο σπίτι μιας φίλης, της οποίας την οικογένεια δεν γνωρίζω, θα χρειαστώ (διακριτικά) πληροφορίες, σαφέστατα τηλέφωνο και διεύθυνση και αυτό που επιδιώκω, είναι να φροντίσω να έχω μία προηγούμενη επικοινωνία με τους γονείς (είτε να την πάω στο σπίτι τους, είτε να την γυρίσω στο δικό μας, είτε να μιλήσω με τη μητέρα της φίλης)και έτσι να έχω μία εικόνα και να είμαι πιο ήσυχη.
Βρίσκεται σε μία νέα φάση, που τα όρια πρέπει να αρχίσουν να χαλαρώνουν, κάποια πράγματα να χάνουν την αυστηρότητά τους και να δουλεύουμε πάνω στην εμπιστοσύνη της σχέσης μας, στην υπευθυνότητα που πρέπει να δείχνει σταδιακά το παιδί με τη δική μας προσοχή (όχι αστυνόμευση).
Κανείς δεν είπε, ότι είναι εύκολο και θέλει πολλή δουλειά και πολλή, μα πάρα πολλή κουβέντα.
Η εμπιστοσύνη κερδίζεται σιγά-σιγά και καλό είναι να θυμόμαστε, ότι δεν απαιτείται.
Ανοιχτά αυτιά και μάτια, λοιπόν, για να ακούμε πολύ και να παρατηρούμε (όχι να κατασκοπεύουμε) τη συμπεριφορά του παιδιού μας.
Σε αυτήν την περίοδο ηλικίας της κόρης μου, παράλληλα με τη μαιευτική μέθοδο, που εφαρμόζω διακριτικά από τότε που ήταν μωρό, εφαρμόζω ένα διαφοροποιημένο τρόπο επικοινωνίας.
Υπάρχουν φορές που θέτοντας ένας προβληματισμό της, αντιμετωπίζω κάτι πρωτόγνωρο. Την ακούω, συζητάμε, αλλά επανέρχομαι κάποια άλλη στιγμή, με παρόμοιο πρόσφορο έδαφος στη διάθεση και την ψυχολογία της.
Η νέα κατάσταση που βιώνει η μικρή έφηβη, είναι μία νέα κατάσταση και για εμάς.
Δεν ξέρω πάντα, τί πρέπει να πω.
Τότε είμαι ειλικρινής μαζί της και το λέω.
Δηλώνω όμως, ότι είμαι παρούσα και ότι θέλω λίγο χρόνο να σκεφτώ, να ενημερωθώ, για να μοιραστούμε σκέψεις, απόψεις και εμπειρίες.
Και κάπως έτσι το άγνωστο ταξίδι αυτής της ζωής, που εξελλίσσεται, αποκτά άλλο ενδιαφέρον.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments