Ένα από τα πράγματα, για τα οποία μπορω να μιλήσω με σιγουριά από τότε που έγινα μαμά, είναι ότι σταμάτησα να είμαι σίγουρη για την εξέλιξη της δικής μου καθημερινότητας.
Είμαι σίγουρη, ότι δεν μπορώ να είμαι σίγουρη.
Δεν ξέρω, εάν ο Θεός γελάει όταν κάνω σχέδια, ξέρω, ότι σήμερα το πρωί θα είχε ξελιγωθεί.
Λέω χτες το βράδυ:
“Τί ωραία! Αύριο Σάββατο!
Θα αφήσω το σιδέρωμα για αύριο το βράδυ και θα πέσω για ύπνο κατά τα μεσάνυχτα.
Θα έχω γίνει κολοκύθα από την κούραση, οπότε θα απολαύσω ύπνο μέχρι το πρωί.
Γουάαααου! Να βάλω ξυπνητήρι στις 8.30.
Άντε, 08:45, ατιμούτσικο! Θα το “κάψουμε”, κυρ Στέφανε!”
(Ω,ναι! Φίλη από τα παλιά, ποτέ δεν θα πίστευες ότι θα ξυπνούσα στις 08.30 με χαρά και χορτασμένη από ύπνο.
Εγώ, που όταν έμενα στο πατρικό μου τα Σαββατοκύριακα ξυπνούσα μετά τις 11.00.)
Πέφτω να ξαπλώσω.
Δεν έχω κουράγιο να διαβάσω βιβλιαράκι.
Ανοίγω την τηλεόραση, να χαζέψω κάτι και σε λιγότερο από 5 λεπτά, έχω κοιμηθεί.
Ένας γλυκόοοοοος βαθύυυς ύπνος.
Απόλαυση.
“Μαμά! Είναι 6 και 22! Μέχρι τί ώρα θα κοιμηθείς;” ψιθυρίζει ο καλικάντζαρος στο αυτί μου.
Ανοίγω το ένα μάτι (το άλλο αρνείται).
Κοιτάζω τη φατσούλα, που έχει κολλήσει στο πρόσωπό μου και μουρμουρίζω :
“Κατά τις 8. Πήγαινε ξάπλωσε. Είναι πολύ νωρίς ακόμη.”
“Εντάξει, μανούλα!”, λέει.
Και πάει στο κρεββάτι.
Δεν κάθεται σε μία μεριά.
– Κρακ -κρακ-κρααακ! (Πρέπει να λαδώσουμε το κρεββάτι της)
– Γκντουπ, γκνταπ, γκντουπ! (Να θυμηθώ να κρύψω και όλα τα βιβλία της στο πατάρι)
– Γκρρρριιιιουν. Γκρρρρίιιουν! (Έχει μεγαλώσει πια! Θα της πάρω και τα παιχνίδια!)
– Ταπ -ταπ-τουπ! (Βηματάκια, βηματάκια! Πού στο καλό, πάει τώρα; )
– Tουπ-ταπ-ταπ! (Βηματάκια επιστροφής!)
-Κρακ-κρακ-κρααακ! (Τελικά, το κρεββάτι να φύγει. Το στρώμα στο πάτωμα και πολύ της είναι.)
-Μπιιιιπ -μπιιιμπ-μπιιιμπ! (Ξυπνητήρι του μπαμπά της. Έχει δουλειά. Κι αυτός Σαββατιάτικα πρέπει να δουλέψει;)
Ψιθυριστά αλλά πάνω από το κεφάλι μου:
“Μπαμπάααακα, κλείστο γρήγορα. Η μαμά κοιμάται. Έχει ανάγκη από ύπνο.”
Σηκώνεται ο μπαμπάς, πηγαίνουν στο καθιστικό και αφού πήραν πρωινό, αποφάσισαν να λύσουν αυτή τη μία άσκηση μαθηματικών, που είχε ξεμείνει από χτες…..κι ακούω όλη τη συνομιλία τους.
ΜΠΟΥΧΟΥΧΟΥΧΟΥΥΥ!!! (Εγώ!)
Σηκώθηκα.
Άρα, αγαπημένοι μου, αυτό που λέω με σιγουριά από τότε, που έγινα μαμά είναι, ότι ΙΣΩΣ να συμβεί κάτι που θέλω και κανονίζω.
ΙΣΩΣ, ξαναλέω.
Υπογράφουσα με παράπονο,
Η νυσταγμένη Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
Χαχαχαχα!!!!Πως σε νιωθω ομως!!!Και οι δικοί μου κάνουν τοσο θόρυβο το πρωι ο γιος μου φωνάζει στον μπαμπα “πιο σιγά θα ξυπνήσουμε την μαμαααααα”και καταλήγω να τον επιβραβεύω κιόλας που με σκέφτηκε….αλλα το αποτέλεσμα ειναι ολοι στο πόδι νωρίς…γκρρρρρ και αγαπουλες το ίδιο λεπτό!
Αχ, αυτές οι αγαπούλες…Χαχαχαχα!!!