Κενά αέρος – Στιγμές βαρεμάρας #hello_εφηβεία

Η εποχή που γινόταν ένας καθημερινός εποπτικός τυπικός/ουσιαστικός έλεγχος για τη μελέτη του σχολείου από εμάς, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Φυσικά και καθημερινά έχουμε ενημέρωση για την ημέρα στο σχολείο, τα μαθήματα, τη συμμετοχή της στην τάξη, τα σχόλια από τους καθηγήτές και τη βαθμολογία της, αλλά η προετοιμασία γίνεται χωρίς τη δική μας ανάμειξη.
Αυτή η πρακτική είχε ξεκινήσει από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και προχωρούσε σταδιακά.

Πλέον όλη η προετοιμασία της μελέτης και των εργασιών της γίνεται μόνο από Εκείνη.
Υπάρχουν όμως κάποιες φορές, που ζητάει τη βοήθειά μας και αυτές είναι κάποιες ημέρες πριν από κάποιο διαγώνισμα.
Θέλει να είναι όσο καλύτερα προετοιμασμένη  μπορεί και γι’αυτό αφού διαβάσει μόνη της, έχει να κάνουμε μαζί μία δεύτερη επανάληψη, πιο πολύ για τις λεπτομέρειες.

ΌΜΩΣ δεν έχει την ίδια όρεξη κάθε φορά.
Βασικά….καμία φορά δεν έχει τρελή όρεξη, αλλά επιβάλλεται στη διάθεσή της, γιατί τώρα πια γνωρίζει, ότι η μελέτη είναι μια δική της υποχρέωσή δικής της ευθύνης (ένα καλό της εφηβείας, Παναγίτσα μου).

Υπάρχει όμως αυτό το… “ΟΜΩΣ”.
Κάποιες φορές είτε είναι κουρασμένη, είτε βαριέται κάπως το μάθημα, είτε το βαριέται πολύ, είτε το βαριέται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και εκεί για κάποια ώρα ζούμε ένα μικρό μαρτύριο, που ευτυχώς διαρκεί λίγο και ακόμη πιο ευτυχώς, δεν συμβαίνει συχνά.

Παρά το γεγονός ότι είμαι ψύχραιμη, ήρεμη και προσπαθώ να την ενθαρρύνω, είμαι άνθρωπος,φτάνω σε σημείο που φουντώνω(αλλά κρατιέμαι) και νευριάζω (αλλά κρατιέμαι – μπράβο μου!) και τσαντίζομαι (και δεν φωνάζω-φτου μου!) κι όταν νιώθω ότι θα ξεπεράσω τα όρια παρά τις απέλπιδες προσπάθειες  τόνωσής της, την αφήνω και φεύγω από το δωμάτιο.

10 στις 10 φορές “παίρνει μπροστά”  μετά από λίγη ώρα και φυσικά ξεπετάει την επανάληψη στο “πιτς φιτίλι”, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. :p

Σήμερα είχε να κάνει επανάληψη στην Οικιακή Οικονομία, γιατί γράφει διαγώνισμα μέσα στην επόμενη εβδομάδα.

Κάνει ανάγνωση επανάληψης το α΄μισό της ύλης και ζητάει τη βοήθειά μου.
Θέλει να κρατάω το βιβλίο κι εκείνη να μου το πει.
Και μου το “λέει νεράκι”.
Και αφού την επιβράβευσα, την άφησα για να κάνει επανάληψη στο β’ μισό της ύλης.

Μετά από λίγη ώρα ώρα, αρχίζει:

“Μαμάαααααα, νυστάζωωωω!”

(Κατάλαβαααααααααααααα!!)

“Ε, κοιμήσου, αγάπη μου!”

“Δεν θέλω να κοιμηθώ!”

“Κάνε ένα διάλειμμα”

“Δεν θέλω!”

“Οκ! Προσπάθησε να χαλαρώσεις λίγο.”

Δεν λέω τίποτα άλλο.

Μετά από λίγο…
“Μαμάαααα, πεινάω!”

“Να σου φέρω κάτι να φας;”
“Ναι. Τί;”

“Θέλεις φρούτα;”

“Όχι!”

“Να σου φτιάξω ένα σάντουιτς;”
“Όχι!”
‘Ένα τοστ;”
“Όχι!”
“Ψωμί με μέλι;”
“Όχι!”
“Ψωμί με μαρμελάδα της γιαγιάς;”
“Όχι!”
“Να ψήσω κρουασανάκια;”
“Όχι!”
“…Τί θα ήθελες να φας;”
“Δεν ξέρω”

“Αγάπη μου, δεν πεινάς”

(Μήπως διψάς και δεν το ξες; )

Την αφήνω και ακούω, που αρχίζει να κάνει ανάγνωση επακριβώς:

” Η οικογένεια είναι η πρώτη κοινωνική ομάδα και μπλα μπλα μπλα μπλά μπλαααα. Ο σχηματισμός της οικογένειας οφείλεται στην μπλα μπλα μπλα μπλααααα. ΜΠΛΑ!”

Κάπου ανάμεσα ακούγονται και φωνούλες βαρεμάρας τύπου “Ωωωωωωωωωωωωωωω! Τώρα!”

Είναι η στιγμή που αποφασίζω, να επέμβω.
Της προτείνω να κάνει ένα διάλειμμα, δεν θέλει, γκρινιάζει πως βαριέται (ε…μεταξύ μας σε αυτή την ηλικία κι εγώ θα βαριόμουν να τα διαβάσω αυτά Σάββατο πρωί ) της προτείνω να πάμε βόλτα, δεν θέλει, θέλει να τελειώνει, την παίρνω αγκαλιά αλλά δεν θέλει, γκρινιάζει, της λέω ότι δεν μπορώ να την βοηθήσω με άλλο τρόπο, να πάει να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της,  της προτείνω μήπως θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε μαζί την επανάληψη και να την κάνει μόνη της, επιμένει πως θέλει να νιώσει πιο σίγουρη, αλλά ΒΑΡΙΕΤΑΙ, της ξαναλέω ότι έχω δουλειές και με φορτίζει η διάθεσή της, οπότε την αφήνω, “μαμά στάσου μύγδαλα”, αλλά έχω πάει ήδη στην κουζίνα γιατί από άνθρωπος έχω γίνει “χύτρα ταχύτητος” έτοιμη να σκάσει. Ωφού!

Την καταλαβαίνω.
Υπήρξα κι εγώ έφηβη, αλλά τώρα είμαι στην προκλιμακτηριακή φάση, γιατρέ μου και “έχω κι εγώ τα νευράκια μου”.
Ωμμμμμμ!! Ωμμμμμμμμ!!!

Μετά από μισή ώρα έρχεται και μου λεει,
“Λοιπόν, επειδή ΠΡΕΠΕΙ να τελειώνω, πρέπει να στο πω.
Ειδικά το κομμάτι “Ο ρόλος των γονιών” που πρέπει να το ακούσεις ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!”

Βαριέται και θυμώνει που κάνει κάτι που δεν θέλει αυτή τη στιγμή, αλλά την ίδια ώρα ξέρει, ότι δεν μπορεί να το αποφύγει και θυμώνει.
Θυμώνει πολύ, αλλά δεν ξέρει σε ποιόν να εκφράσει το θυμό της, οπότε λέει σε μένα το μάθημα με στόμφο και σοβαρότητα :
“|Οι γονείς έχουν να πραγματοποιήσουν διπλή αποστολή απέναντι στα παιδιά τους: βιολογική και συναισθηματική.
Η βιολογική αποστολή των γονέων προς τα παιδιά τους περιλαμβάνει την κάλυψη των αναγκών, όπως είναι η τροφή, η στέγη, η υγεία, η εκπαίδευση και η ψυχαγωγία.

Τα λέει με ένα απότομο ύφος, σαν να “τα έχει μαζί μου”, αλλά κατά βάθος ξέρει, ότι δεν υπάρχει πραγματικός λόγος για να τα βάζει μαζί μου και έτσι όπως τα λέει (που τα λεει σωστά), με πιάνουν τα γέλια και την πιάνουν κι εκείνη.
Και κάπως έτσι αποσυμπιέστηκε η κατάσταση και τελείωσε όλη την επανάληψη σε μισή ώρα.

Διανύουμε την εποχή του απρόβλεπτου της εφηβείας.
Την εποχή που η διάθεση της έφηβης κόρης μας είναι ρευστή, κατάσταση φυσιολογική για εκείνη και την ηλικία της.
Η πίεση της καθημερινότητάς της με όλες τις απαιτήσεις και τις ευθύνες, έχουν δημιουργήσει μία κατάσταση που είναι εντελώς καινούρια και άγνωστη για την ίδια.

Η ωρίιμανση που έρχεται σιγά -σιγά σε συνδυασμό με την υπευθυνότητα που έχει ως παιδί, κάποιες φορές την κάνουν να…αιωρείται σε άγνωστους μέχρι τώρα αιθέρες.
Είναι τα “κενά αέρος” που δημιουργεί η εφηβεία και είναι εντελώς φυσιολογικά.
Αυτές οι “αναταράξεις” κάποιες φορές δεν μπορούν να εξηγηθούν από τον έφηβο με λογική.

Επειδή είναι ένα υπεύθυνο παιδί και  θέλει να πηγαίνει προετοιμασμένη στο σχολείο, έχει την αίσθηση της ευθύνης και του καθήκοντος, οπότε έχει να αντιμετωπίσει αυτή την πάλη του “πρέπει” με το “βαριέμαι/δεν θέλω”.
Μία πάλη που την αντιμετωπίζουμε κι εμείς οι ενήλικες. Κάποιοι μάλιστα καθημερινά.

Ένα πρωί Σαββάτου από αυτά που χαλαρώναμε μαζί και λέγαμε σκέψεις μας, μου έλεγε πόσο βαριόταν να διαβάσει, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να το κάνει.
Της εξήγησα, ότι την νιώθω και πως κι εγώ έχω στιγμές που βαριέμαι πολύ.
Όταν τις καθημερινές γυρίζω αργά από τη δουλειά, βαριέμαι να ξεκινήσω να μαγειρεύω για την επόμενη ημέρα, αλλά είναι κάτι που πρέπει να κάνω.  Για όλους τους ανθρώπους είναι λογικό και φυσιολογικό, να μην έχουμε την ίδια διάθεση κάθε φορά για το ίδιο πράγμα.

Τις περισσότερες φορές που μου συμβαίνει αυτό, όταν πρόκειται για πράγματα που δεν μπορώ να αποφύγω, επιλέγω να μην τα καθυστερώ, γιατί νιώθω ότι παρατείνω τη βαρεμάρα και την κακή μου διάθεση.
Αν καθυστερήσω να ξεκινήσω το μαγείρεμα επειδή βαριέμαι, θα με πάρει όλο το βράδυ μέχρι να κοιμηθώ.
Εάν όμως καταπιαστώ με το που θα γυρίσω, θα ξεμπερδέψω και μετά θα έχω το χρόνο να χαλαρώσω και π.χ. να δω και μια ταινία με τον μπαμπά.

Όμως ό,τι και να λέω εγώ, Εκείνη βρίσκεται στην  ηλικία που τα ένστικτα και οι διαθέσεις της στιγμής υπερισχύουν της λογικής εξήγησης.
Στην ηλικία με τα πολλά ξαφνικά “κενά αέρος”. 🙂 #hello_εφηβεία

Μαμά Μαμαδοπούλου