Στην αμιγώς παιδική ηλικία οι ατάκες είναι αυτές που έχουν την τιμητική τους.
Μεγαλώνοντας, οι ατάκες παίρνουν χρώμα από την μετάβαση στην εφηβεία μέχρι και την ενηλικίωση.
Οι ατάκες είναι η καθημερινότητα πια, είναι η έκφραση.
Αποφάσισα να καθιερώσω μία “στήλη” (όπως λένε στα περιοδικά), μια υποκατηγορία της κατηγορίας #hello_εφηβεία και θα την ονομάσω “Εφηβικές Γκάφες”, που θα καλύπτει ένα εύρος θεμάτων.
Αφορά όλα εκείνα τα αμήχανα, περίεργα περιστατικά που είναι μαθήματα για το επόμενο στάδιο του υπέροχου ταξιδιού της ζωής.
Και κάτι μου λέει ότι θα έχω πολύ υλικό να μοιράζομαι μαζί σας (με το οποίο θα γελάει και εκείνη διαβάζοντάς το, όταν μεγαλώσει).
Οπότε αυτό το πρώτο σχετικό ποστ το ονομάζω Vol 1.
Θα ξεκινήσω με μία γκάφα-μάθημα στα σόσιαλ μήντια.
Μάνα και νεαρά είμαστε αραχτές και χαζολογάμε συζητώντας.
Φυσικά και συζητάμε για τις φίλες, τους φίλους, τις παρέες (αυτό είναι το κύριο θέμα μας εξάλλου).
Μεταξύ άλλων μου λέει :
“A, βλέπαμε τις φωτογραφίες που έχω στο κινητό μου με την Τάδε και είδε μια φωτογραφία που μας είχε στείλει το καλοκαίρι στην ομάδα viber ο Δείνα, που είναι ερωτευμένη μαζί του η Τέτοια, ξέρεις….και μου είπε να της την στείλω, να χαρεί. Και την έστειλα.”
Και μου το είπε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.
Ρωτάω : “Την φωτογραφία αυτή ο Δείνα την είχε στείλει και την Τέτοια;”
“Ε…Όχι.”, λέει.
“Και θεωρείς ότι είναι σωστό, μια φωτογραφία που έστειλε ο φίλος σας σε μια συγκεκριμένη ομάδα, να την στέλνεις χωρίς την άδειά του σε ένα άλλο κοριτσάκι;”, είπα η μάνα με όλη τη σοφία που κουβαλώ.
Με κοιτάει, βουτάει το κινητό:
“Δεν έχει δει το μήνυμα η Τέτοια. Οπότε έσβησα τη φωτογραφία, που της έστειλα.”
Και ξανακάναμε μία ολόκληρη συζήτηση για το δικαίωμα που έχουμε να μοιραζόμαστε προσωπικά στοιχεία και γενικά προσωπικά δεδομένα άλλων.
Το πιο πιθανό είναι το αγοράκι να μην είχε θέμα, αλλά και πάλι πρέπει να καταλαβαίνει ότι κάτι ασήμαντο και καλοπροαίρετο, μπορεί να δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα.
Και κάπως έτσι προλάβαμε μία παρ’ολιγον γκάφα.
Πάμε και σε κάτι πιο χιουμοριστικό.
Γενικά στο σπίτι μας δεν βρίζουμε.
Δεν χρησιμοποιούμε βωμολοχίες.
Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό γίνεται από τότε που έμεινα έγκυος.
Κάναμε εξάσκηση στην περίοδο της εγκυμοσύνης, έτσι ώστε να μην μας ξεφεύγει “βρώμικη” κουβέντα.
Καμαρώνουμε γι’αυτό, γιατί τελικά τα καταφέραμε.
Αυτό δημιούργησε μια καλή συνήθεια, όπου γενικότερα πια δεν μας ξεφεύγουν τέτοιες λέξεις.
Η μικρή, λοιπόν, έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον χωρίς “κακές λέξεις” και χυδαίες εκφράσεις.
Γιατί σας τα λέω αυτά;
Αντιπροχτές που λέτε, καθόμαστε στον καναπέ οικογενειακώς και χαζεύαμε κάτι στην τηλεόραση σχολιάζοντας.
Στα ξαφνικά πετάγεται η μικρή που έχει μεγαλώσει και λέει,
“Βρε, την (ΜΠΙΙΙΙΠ!)” (Όπου ΜΠΙΙΙΙΙΙΠ, πολύ κακιά λέξη. Πολύ κακιά, όμως.)
“Τί είπες;;;”, λέει έντρομος ο πατέρας.
Με το σαγόνι στο πάτωμα και ενώ την βλέπω να έχει παγώσει μετά την “ψύχραιμη” αντίδραση του μπαμπά, ξέρω τί έχει συμβεί και τη ρωτάω:
“Αγάπη μου, ξέρεις τί σημαίνει η λέξη που είπες;”
“Ε…χαζή!;”, απαντά εκείνη.
Της εξηγήσαμε ότι σημαίνει κάτι πολύ χειρότερο (“Δηλαδή, MΠΙΙΠ ΜΠΙΙΙΠ!”) και κατέβασε το κατακόκκινο πρόσωπό της.
Στο μεταξύ ο μπαμπάς επέμενε στην ερώτηση “Πού το άκουσες;” και “Πού το άκουσες;”
Του κάνω νόημα, να ηρεμήσει. Hellooo! Mercy! Easy, boy! Στάκα, μάνα μου.
Κολλάει η μικρή…“Εεεεε! Εεεεε! Στο σχολείο, μπαμπά..”
Έχοντας κουλάρει από το πρώτο σοκ ο μπαμπάς, λέει “Ρωτάω, μην το άκουσε κάπου αλλού. Για να ξέρουμε.”
Της είπα, ότι είχα κάνει κι εγώ κάτι τέτοιο στην ηλικία της.
Έπινε η μαμά μου καφέ με μιά φίλη της και πέταξα ένα τέτοιο αντίστοιχο “μαργαριτάρι” με την ίδια φυσικότητα.
Δεν θα ξεχάσω τα γέλια που έκαναν η μαμά μου με τη φίλη της, ενώ εγώ αναρωτιόμουν γιατί γελούσαν.
Μάνα και φιλενάδα, που με ήξεραν, ήταν σίγουρες ότι δεν είχα ιδέα, τί ήταν αυτό που είπα.
Μα… εγώ το είχα ακούσει στο σχολείο και μου φαινόταν πολύ wow έκφραση.
Αφού την χρησιμοποιούσαν όλα τα “άτομα” στο προαύλιο και ήθελα κι εγώ να δείχνω “ανετήλα”.
Με ηρεμία και γλύκα η μητέρα μου εξήγησε, ότι αυτό που είπα ήταν μια χυδαία έκφραση.
Ακόμη έχω ανάμνηση του συναισθήματος ντροπής που ένιωσα (και η μαμά μου με τη φίλη της ακόμη γελούν κάθε φορά που το θυμούνται – κανένα σέβας στην εύθραυστη ψυχολογία της κόρης της. Μανάδες, σου λέει ύστερα. :p)
Όταν το εφηβάκι μου άκουσε την ιστορία, γέλασε πολύ.
Με ρωτούσε για την αντίδραση της γιαγιάς της, τη δική μου και κάπως έτσι έκλεισε εκείνο το βράδυ με πολύ γέλιο (και με ένα ακόμη μάθημα για τον μπαμπά για ανάγκη ψυχραιμίας σε αυτή τη φάση).
Θέμα : “Εφηβικές γκάφες”, λοιπόν!
Καλή συναρπαστική αρχή! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments