Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής

Κι όμως ο τίτλος δεν είναι υπερβολή.

Δυστυχώς υπάρχουν παιδιά, που νιώθουν έτσι.
Υπάρχουν παιδιά που νιώθουν δυστυχισμένα και μόνο στην ιδέα, ότι πρέπει να πάνε στο σχολείο.

Η Στέργια Κάββαλου έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο-εργαλείο,  που μιλάει για το σχολικό εκφοβισμό (bullying) σε εικογράφηση της Σοφίας Γαλή.

Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής

Ο ήρωας της ιστορίας, ο Κάρολος, γίνεται θύμα σχολικού εκφοβισμού με αφορμή το όνομά του, που φαίνεται παράξενο στα παιδιά του σχολείου.
Τις περισσότερες φορές ο εκφοβισμός ξεκινάει λόγω της διαφορετικότητας.
Το διαφορετικό όνομα του ήρωα, εμπνευσμένο από έναν τεράστιο κλασικό συγγραφέα, τον Τσαρλς Ντίκενς, στον κόσμο των ενηλίκων θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο διακριτικό χαρακτηριστικό, που αποπνέει ευγένεια.
Τα παιδιά όμως γίνονται σκληρά και μπορούν να σε κάνουν να μισήσεις τον εαυτό σου, για κάτι που σε κάποια άλλη στιγμή θα καμάρωνες.

Ο Κάρολος δεν μιλάει για αυτά που περνάει.
Προφασίζεται ψέμματα για να καλύψει όλα όσα συμβαίνουν.

Οι μεγάλοι διακρίνουν διάφορα περίεργα στη συμπεριφορά του, αλλά δεν θέλουν να πιστέψουν ότι κάτι κακό συμβαίνει.

Όταν ο Κάρολος πιέζεται περισσότερο από το φόβο του για τα γυαλιά οράσεως που φοράει, αναγκάζεται να πει στον οφθαλμίατρο, τί περνάει. Ο γιατρός αντιλαμβανόμενος την έκταση που έχει το θέμα, ενημερώνει τη μητέρα του κι έτσι στη συνέχεια το μαθαίνουν όλοι, η δασκάλα, το σχολείο και οι γονείς των συμμαθητών του.
Το πρώρο σημαντικό βήμα έχει γίνει αφού ο Κάρολος μετά την εξομολόγηση στη μητέρα του νιώθει καλύτερα.

Όλοι οι μεγάλοι που δεν γνώριζαν ότι συνέβαιναν όλα αυτά, προσπαθούν να επανορθώσουν και να σταματήσουν τα άσχημα περιστατικά που κάνουν τον μικρό Κάρολο να νιώθει φοβισμένος και δυστυχισμένος.
Είναι το σημείο που αρχίζουν οι προσπάθειες αλλαγής προς όλες τις κατευθύνσεις.

Οι συμμαθητές καταλαβαίνουν το κακό που έκαναν στο μικρό ήρωα, ζητούν συγγνώμη, οι μεγάλοι νοιάζονται και η δασκάλα αναλαμβάνει δράσεις που θα κάνουν τα παιδιά να έρθουν πιο κοντά και να νιώσουν μια μεγάλη ομάδα.

Μέσα από το παιδικό βιβλίο “Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής”, η Στέργια Κάββαλου περνάει μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους.

Δείχνει στους μικρούς ότι πρέπει να μιλούν στους μεγάλους για όλα όσα νιώθουν, γιατί οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν πάντα τί συμβαίνει στις παιδικές παρέες.
Οι δε μεγάλοι είναι αυτοί που πρέπει να βρουν λύσεις, είναι αυτοί που έχουν την ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών που δεν πρέπει να ζουν με φόβο και όλα τα συνεπακόλουθα που οδηγούν στη δυστυχία. Από την άλλη μεριά  οι μεγάλοι πρέπει να είναι ουσιαστικά κοντά στα παιδιά.
Όταν είμαστε κοντά τους, μπορούμε να αντιληφθούμε, να διαισθανθούμε, πότε συμβαίνει κάτι. Μπορούμε να διαβάσουμε τις συμπεριφορές και το πρόσωπό τους.

Στο βιβλίο παρουσιάζονται δράσεις και παιχνίδια που μπορούν να δυναμώσουν το δέσιμο της τάξης, να έρθουν όλοι οι συμμαθητές πιο κοντά και να γίνουν ομάδα.  Μπορούν να μαθαίνουν να εστιάζουν στα καλά, στα όμορφα, στο ενδιαφέρον για το διπλανό μας στην ομάδα, αφού ο κάθε ένας είναι μέλος του συνόλου. Στο βιβλίο η δασκάλα δραστηριοποιείται αμέσως και  ετοιμάζει σχετικές δράσεις, όπως το “Ημερολόγιο κατορθώματος” που  σημειώνουν τα κατορθώματα της εβδομάδας ή το παιχνίδι μέσα από το οποίο μοιράζονται πράγματα που αρέσει στον καθένα, ενώ παράλληλα προσπαθούν να θυμηθούν αυτά που αρέσουν και στους υπόλοιπους ή ένα ξεχωριστό παιχνίδι με μια μπάλα.
Όλα αυτά η Στέργια τα εφάρμοσε την  ημέρα της παρουσίασης του βιβλίου της στον Ιανό, την Ημέρα του Βιβλίου.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν παιχνίδια, που κρατούν ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον των παιδιών και μπορεί να γίνει βάση για εκπαιδευτικές στιγμές και από τους γονείς αλλά και τους δασκάλους.

Θεωρώ, ότι το βιβλίο μπορεί να γίνει ένα υπέροχο  εργαλείο και για στιγμές εκπαίδευσης μέσα στην τάξη.
Αφού διαβαστεί, μπορούν τα παιδιά να παίξουν τα παιχνίδια που  παίζει η τάξη του Κάρολου.
Κι ως γνωστόν τα παιδιά μαθαίνουν τον κοσμο μέσα από το παιχνίδι.