Είπε το ανθρωπάκι κουνώντας το δείκτη του χεριού της, ο οποίος γλύτωσε τη δαγκωνιά από μένα, γιατί η παρατήρηση δεν αφορούσε εμένα, ενώ το άλλο χεράκι ήταν “κανατάκι” στη μέση.
“Η Ίλια και εγώ σήμερα δώσαμε άλλη μία ευκαιρία στη Δέσποινα τη μικρή!
Τέ-λος!
Μετά δεν θα είναι πάλι φίλη μας!”, δήλωσε με σοβαρό ύφος και ως όφειλα, της έδωσα την πρέπουσα προσοχή!
“Θέλεις να μου το εξηγήσεις;” τη ρώτησα.
“Συ(ν)φωνήσαμε με την Ίλια, ότι η Δέσποινα μπορεί να έχει άλλη μία ευκαιρία μόνο, γιατί κάνει κάποια πράγματα που δεν μπορεί να είναι φίλη μας.
1ον) Δεν μας λυπάται, όταν χτυπάμε! Δεν είναι σωστό, να μην μας λυπάται, μαμά! (Μετά από επεξηγηματικά σχόλια κατάλαβα, ότι σήμερα ενώ έπαιζαν μαζί οι τρεις πιτσιρίκες, οι δύο έπεσαν κάτω και το θέαμα φάνηκε αστείο στη Δέσποινα, η οποία έβαλε τα γέλια και αυτό τις ενόχλησε.)
2ον) Δεν μας αφήνει να παίζουμε με άλλα παιδιά και αυτό δεν είναι σωστό, μαμά! Είναι; Δεν είναι! Πρέπει να μπορούμε να παίζουμε και με άλλους φίλους μας. (Κατανοητό!)
3ον) Δεν μας κάνει παρέα, όταν παίζει με την Αντιγόνη. (Κατανοητό κι αυτό!)
και 4ον) (Εδώ είναι το καλό) Μας δίνει από το φαγητό που παίρνει στο σχολείο. Δεν γίνεται να μας δίνει από το φαγητό της, μαμά!!” …….???
Και εκεί, με τον τελευταίο λόγο χτυπάς ένα “disc error”, αλλά σύντομα αντιλαμβάνεσαι, ότι εδώ εχουμε μία αποποίηση ευθύνης, κυρίες και κύριοι και θα σας το εξηγήσω αμέσως!
Η Δέσποινα, η μικρή (γιατί έχουν και μία άλλη Δέσποινα, που είναι η μεγάλη, αλλά σωματικά η μεγάλη είναι πολύ πιο μικροκαμωμένη από τη μικρή-μη με ρωτάτε, μη με ρωτάτε πώς βγήκαν τα προσδιοριστικά, δεν ξέρωωωω!!) είναι από τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο με πολλές λιχουδιές.
Πολύ συχνά έχει μαζί της πατατάκια, σοκοφρετάκια, μπισκοτάκια και φυσικά οι πιτσιρίκες που κάνουν παρέα μαζί της επωφελούνται και τρώνε από αυτά, ενώ ξέρουν, ότι δεν είναι καλό για τη διατροφή τους και στη βάση δεν επιτρέπονται καθημερινά.
Οπότε…τί πιο εύκολο; “Εγώ φταίω που τρώω από αυτά τα snack της Δέσποινας; Όχι, βέβαια! Η Δέσποινα που μου τα προσφέρει” (και η δικιά μου φυσικά δεν μπορεί να πει όχι…:p).
Συζητήσαμε ήρεμα και δίνοντας της όλη την προσοχή που απαιτούσε, γιατί για εκείνη το θέμα αυτό ήταν πραγματικά σοβαρό. Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω την αιτία του τελεσίγραφου που έθεσαν με την Ίλια στην φίλη τους. Της πρότεινα όμως αύριο να κάτσουν και τα 3 κορίτσια μαζί και να συζητήσουν ήρεμα, λέγοντας τα παράπονά τους στη Δέσποινα. Της εξήγησα ότι είναι καλό να μιλάμε ήρεμα με τους φίλους μας, αν μας ενοχλεί κάτι να τους το λέμε και να τους δίνουμε μία ευκαιρία να μας εξηγήσουν τη συμπεριφορά τους. Έτσι κάνουν οι φίλοι!
Μετά τη συζήτησή μας μου πέταξε ένα “Έτσι θα κάνουμε, μαμά! Είναι φίλη μας εξάλλου!” και η έκφρασή της άλλαξε. Ηρέμησε. Φούσκωσε από υπερηφάνια για τον εαυτό της, γιατί είμαι σίγουρη, ότι σκέφτεται πόσο καλά θα είναι να φερθεί, όπως οι μεγάλοι.
Παρόμοιες σκηνές έχουμε ξαναζήσει και όχι μόνο φέτος, αλλά και από το νηπιαγωγείο ακόμη. Εκεί είχαμε ένα περιστατικό, όπου ο “κολλητός” της Δημήτρης κάτι της είχε πει (δεν θυμάμαι) και την είχε στεναχωρήσει.
Εκείνη όταν επέστρεψε στο σπίτι, έκλαιγε και το είπε στον παππού, ο οποίος υπερπροστατευτικός(κλασσικά εικονογραφημένα) της είπε, να μην στεναχωριέται και θα μιλήσει στο Δημήτρη εκείνος την επόμενη ημέρα (για να “καθαρίσει”…καταλαβαίνετε…!).
Όταν γύρισα εγώ σπίτι και μου εξιστόρισε το γεγονός (αφού μίλησα με τον παππού και του ζήτησα συνεργασία με διαφορετικό χειρισμό-απόσταση), της εξήγησα ότι δεν έχει καμία δουλειά κανένας μεγάλος σε αυτό που συνέβη. Έπρεπε να το λύσουν οι δυό τους.
Την έφερα στη θέση του Δημήτρη και την έκανα να σκεφτεί, πώς θα ένιωθε εκείνη αν ερχόταν ο παππούς ή ο μπαμπάς ή η μαμά του και της έκαναν παρατήρηση, για κάτι που είχε συμβεί μεταξύ τους. Αγχώθηκε και μου είπε ότι θα στεναχωριόταν.
Την ώθησα, λοιπόν, την επόμενη ημέρα να μιλήσει με το φίλο της, να του πει, τί τη στεναχώρησε και να τα βρουν.
Το επόμενο απόγευμα πετούσε από τη χαρά της και δεν κρατιόταν να μου πει με περηφάνια τη συνομιλία τους, που δεν θα την ξεχάσω.
“Του είπα ότι δεν ήταν σωστό αυτό που μου είπε και ότι με στεναχώρησε, αλλά επειδή είμαστε φίλοι του ζήτησα, να μου πει συγγνώμη. Μου είπε συγγνώμη και μετά παίξαμε! Έτσι είναι οι φίλοι, μαμά!”
Απλά, ξεκάθαρα και σταράτα! Και η χαρά της μεγάλη, γιατί το χειρίστηκε μόνη της! 🙂
Αυτό που έχει σημασία κατά τη γνώμη μου είναι, να μάθει να είναι δυνατή και χειρίζεται τις σχέσεις με τους συνομίλικούς της μόνη της σε αυτή τη φάση.
Είναι μαθήματα συμπεριφοράς πριν βγει στην “κοινωνία των μεγάλων” και το μόνο νομίζω, που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να είμαστε κοντά, να ακούμε, να μην κοροϊδεύουμε (αυτά τα προβλήματα είναι πολύ σοβαρά για τα ίδια, όσο μικρά και αστεία φαίνονται σε εμάς) και με συζητήση να τα μαθαίνουμε, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύχρωμες και διαφορετικές και έτσι πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε.
Με σκέψη, συζήτηση και διάθεση να ακούμε τον άλλο.
Ε, κι αν μας προσφέρει ο φίλος και καμιά λιχουδιά…τί να κάνουμε; Εμείς φταίμε; Να τον προσβάλουμε; 😛
(photo by Girls_Silhouette_details.htm )
No Comments