Είναι απόγευμα και είμαστε οι δυό μας στο σπίτι και συζητάμε για τη μέρα μας.
Ένα πράγμα που αγαπώ σε εκείνη, είναι ότι κάθε μέρα σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή θα με ρωτήσει
“Πώς ήταν η μέρα σου στη δουλειά;”.
Θα κάνει την ερώτηση ουσιαστικά, περιμένοντας να ακούσει ό,τι της πω.
Κρατά τις πληροφορίες και σε κάποια επόμενη ημέρα θα με ρωτήσει για την εξέλιξη, απόδειξη ότι ακούει την απάντησή μου με ενδιαφέρον.
Αυτό το απόγευμα μου έκανε την ίδια ερώτηση κι αφού της απάντησα, άρχισε να μου λέει για τη δική της ημέρα.
Ένιωσα ότι είναι από εκείνες τις φορές που το έδαφος είναι πρόσφορο για συζήτηση και την αφήνω να πάρει τα ηνία και να με οδηγήσει όπου θέλει.
Δεν είναι απλά ότι έχει διάθεση να μιλήσει. Έχει μια εσωτερική επιθυμία να ανοίξει διάπλατα τον πλούσιο κόσμο των σκέψεων και των συναισθημάτων της, να ακούσει τί θα της πω και να τα επεξεργαστεί, κάτι που δεν είναι απλό και συνηθισμένο και δεν έχει να κάνει με την εφηβεία. Είναι η ανθρώπινη υπόσταση που ανοίγει διαύλους και ρίχνει γέφυρες για να μπορέσεις να επισκεφτείς το κάστρο της απέναντι ψυχής, όταν εκείνη το έχει ανάγκη.
Έτσι και το κοριτσάκι μου έριξε γέφυρες (και τις κοτσίδες της μαζί για να ανέβω ως άλλη Ραπουνζέλ :p), για να με περιηγήσει στον όμορφο πύργο της.
Μιλάει, ρωτάει, θέλει να ακούσει, πειραματίζεται σε υποθετικά σενάρια κι ένας πλούτος μπροστά στα μάτια μου ανοίγεται.
Η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή μια εφηβική παρέα, που είχε σαν θέμα “Πες μου ποιόν αγαπάς!”
Το κοριτσάκι μου, παιδί της μαμάς του, θεωρεί αυτές τις ερωτήσεις πολύ αδιάκριτες, προσωπικές και άκομψες.
Μέχρι και την ενηλικίωσή μου τέτοιες συζητήσεις με ενοχλούσαν. Βασικά… και στη συνέχεια το ίδιο με ενοχλούσαν.
Όταν είχα να πω κάτι, το έλεγα από μόνη μου.
Το να έρθει μία ερώτηση στο ξεκάρφωτο και μάλιστα παρουσία άλλων, για το εάν με ενδιέφερε κάποιος ή εάν είχα κάποια σχέση ήταν αρκετό για να με κάνει θυμώσω – να εκνευριστώ.
Με αφορμή αυτή τη συζήτηση αρχίσαμε να αναπτύσσουμε το θέμα γενικά.
Την άκουγα να μου λέει τις σκέψεις της, τις απόψεις της με όλες τις εκφράσεις της εφηβικής σύγχρονης “αργκώ”, που φώναζε τόσο “Κοίτα με! Μεγάλωσα κι άλλο!” και δεν την χόρταινα.
Απολάμβανα την καθαρότητα της σκέψης της.
“Πώς μπορείς να συζητάς πίσω από την πλάτη κάποιου και να υποθέτεις, ποιός του αρέσει;
Πώς μπορείς να ξέρεις πώς νιώθει;
Δεν είσαι μέσα στην ψυχή του.
Κι αν δεν θέλει εκείνος, δεν θα μπεις, γιατί δεν είναι σωστό! Είναι πολύ προσωπικά θέματα αυτά.”
Η κουβέντα οδήγησε στην περίπτωση που ένα αγόρι της εκμυστηρευτεί, ότι είναι ερωτευμένο μαζί της.
“Ωχ! Κι αν κάποιο αγόρι, δηλαδή, έρθει και μου πει Σ’Αγαπώ; Εγώ τί λέω;”
Σίγουρα όχι “Ευχαριστώ!”. :p
Κατανοώ την ανησυχία στη σκέψη της.
Είναι λίγο περισσότερο άβολο για εκείνη, που είναι ένα ευαίσθητο παιδί και επιθυμία της είναι να μην πληγώνει τους άλλους.
Ξεκινάμε μια συζήτηση, ότι το σωστό είναι να πει κάτι ευγενικό και όμορφο, γιατί ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος και φτάνει στο σημείο να εξομολογηθεί τα συναισθήματά του, είναι ευάλωτος και εύθραυστος.
Εάν απαντήσεις απρόσεκτα, υπάρχει περίπτωση να τον πληγώσεις απίστευτα πολύ.
-Εσύ τί σκέφτεσαι; Πώς θα απαντούσες;
-Xμ! Ναμίζω ότι θα έλεγα κάτι σαν “Είναι πολύ γλυκό αυτό που λες” και μέχρι εκεί.
Να σας πω όμως;…
Δεν νιώθω καλά να συνεχίσω να πω περισσότερα.
Όχι, γιατί μου έκανε αποκαλύψεις.
Απλά είναι ο δικός της τρόπος σκέψης, τα δικά της συναισθήματα, οι δικές της γλυκές ανασφάλειες σε σχέση με τους ανθρώπους που σε αυτό το θέμα νιώθω, ότι δεν είναι σωστό να τα μοιραστώ με κανέναν.
Είναι σαν να προδίδω το ότι μου άνοιξε διάπλατα το μυστικό κόσμο της.
Έμεινα με τη γλύκα της ευαίσθητης ψυχής της για άλλη μία φορά.
Που για εκείνη έχει μεγάλη σημασία το πώς θα νιώσει ο άλλος και τί θα κάνει η ίδια για να μην πληγωθεί.
Η γλυκειά ανησυχία της για να είναι προετοιμασμένη σε μια στιγμή που όσο γλυκειά μπορεί να είναι, μπορεί να πληγώσει και να γίνει τραυματική εμπειρία.
Συζητήσαμε για ώρα πολλή.
Χαθήκαμε στα υποθετικά σενάρια, που εκείνη έθετε κι εγώ βοηθώντας την να προχωρήσει τις σκέψεις της, βρήκα αφορμή να της πω πράγματα που θέλω να έχει ως βάση στη ζωή της.
“Ποτέ στη ζωή σου μην κάνεις σχέση από φόβο, ανασφάλεια ότι θα χάσεις κάποιον ή για να περάσει η ώρα.
Θα έρθει η στιγμή που είτε θα πληγώσεις τον εαυτό σου, είτε τον άλλον και που σε κάθε περίπτωση στο τέλος θα πληγωθείτε και οι δύο. Να μένεις σε μία σχέση μόνο όταν νιώθεις ευτυχισμένη. Σε μία σχέση που θα νιώθεις ελεύθερη μαζί με τον άνθρωπό σου.”
Με άκουγε με προσοχή και ήταν η πρώτη φορά, που δεν μου είπε “Μπλά, μπλα, μπλα, βλακείες – ξέρω!”, ατάκα που λέει όταν νιώθει άβολα ή πραγματικά βαριέται.
Αυτή τη φορά με άφησε να ολοκληρώσω και με κοίταγε στα μάτια.
Μεγαλώνει και χαίρομαι τόσο που είναι έτσι.
Και που έχω την ευκαιρία να μπορώ να θαυμάζω τις ομορφιές της ψυχής της.
Ανατρέχω 4 χρόνια πριν, όταν έξω από το εξεταστήριο της παιδοκαρδιολόγου μου είχε πει
“Μαμά, ελπίζω, να μην μπορεί να δει, ποιόν αγαπώ!”
Και τότε, που ήταν 8 ετών είχαμε κάνει μία άλλη κουβέντα, που μπορείτε να διαβάσετε στο Έρωτας στην παιδική ηλικία.
Φαίνεται το έχει το Φθινόπωρο, που φέρνει μαζί του συζητήσεις με ρομαντισμό. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments