slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ, ΜΑΜΑ

27 Φεβρουαρίου, 2016

Έχετε προσέξει, ότι υπάρχουν φορές που κοιτάζουμε κάτι, αλλά ουσιαστικά δεν το βλέπουμε;

Η ματιά μας είναι πάνω του, αλλά η σκέψη μας αλλού.

Αυτό συμβαίνει και όταν μας μιλάει κάποιος, το οποίο δεν σημαίνει απόλυτα ότι τον αγνοούμε ηθελημένα.

Ο συνομιλητής μπορεί να είναι ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας κι όμως μπορεί να τύχει το ενδιαφέρον μας να είναι στραμμένο αλλού από ανάγκη ή οποιοδήποτε άλλο λόγο.

Για παράδειγμα, η αφεντιά μου. Όλη την εβδομάδα τρέχω. Ξυπνάω στις 06:00, κοιμάμαι μετά τα μεσάνυχτα και πάλι ο χρόνος δεν μου φτάνει να κάνω όλα όσα πρέπει ή θέλω. Το multitasking το έχω εφαρμόσει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και πάλι δεν προλαβαίνω.

Μέσα σε αυτή την πίεση, τα τελευταία χρόνια φροντίζω και “τραβώ χειρόφρενο” για λίγα λεπτά μέσα στη μέρα μου. Συνήθως το πρωί ή το βράδυ.

Είναι οι στιγμές που προσπαθώ να αφουγκραστώ τον εαυτό μου, να αισθανθώ πού βρίσκεται η ζωή μου, την τύχη για όσα έχω, την επιθυμία όσων θα ήθελα και ονειρεύομαι να αποκτήσω κυνηγώντας τα, δηλαδή να εκτιμήσω το παρόν μου (τη μέρα που αρχίζει) με βάση το παρελθόν μου (που μπορεί να είναι η προηγούμενη μέρα μου) και να συνεχίσω για το μέλλον μου (που μπορεί να είναι η μέρα στο γραφείο).

Εκεί είναι που χαμογελώ για τα φωτεινά και θλίβομαι για τους ανθρώπους που υποφέρουν σε όλο τον κόσμο.

Εκεί σκέφτομαι τους ανθρώπους μου, που αγαπώ, αυτούς που δεν είναι πια κοντά μου και μου λείπουν πολύ, αλλά πιότερο αυτούς που είναι δίπλα μου, αλλά δεν τους βλέπω. Τους κοιτάζω, είναι κοντά μου, αλλά δεν τους βλέπω γιατί το μυαλό μου δουλεύει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα ταυτόχρονα χωρίς να είναι παρόν.

Παραδέχομαι ότι κάποιες φορές είμαι παρούσα-απούσα ακόμη και από την οικογένεια που λέγεται “παιδί – σύντροφος -εγώ”, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Όταν είμαι στο σπίτι, οι ανάγκες του παιδιού διεκδικούν το χρόνο μου και έχουν προτεραιότητα. Ευτυχώς όλα τα χρόνια με το σύντροφό μου τις καθημερινές περνάμε μαζί τα βράδια στον ίδιο χώρο, στο σαλόνι μας μέχρι να πάμε μαζί για ύπνο κι έχουμε τη συνήθεια σχεδόν κάθε βράδυ να δούμε μια ταινία ή μια σειρά μαζί. Λίγο πριν και μετά θα μιλήσουμε, οπότε ακόμη και όταν χάνομαι, αυτή η συνήθεια της καθημερινότητας με επαναφέρει κοντά του.

Οικογένεια

Σε μία από αυτές τις ολιγόλεπτες στάσεις με τον εαυτό μου ένα πρωινό γύρω στις 06:00, την ώρα που έπινα τον καφέ μου και με το ραδιόφωνο να παίζει τραγούδια, άρχισα να σκέφτομαι τους γονείς μου και ένιωσα ότι μου έχουν λείψει.
Τη μαμά μου την είχα δει την προηγούμενη μερα και όμως ένιωθα ότι μου είχε λείψει.
Είχαμε μιλήσει, μου είχε πει ένα σωρό πράγματα και ειλικρινά ντρεπόμουν, γιατί δεν τα θυμόμουν και με έπιασε μια θλίψη, γιατί ξέρω ότι κάποιο πρωινό πολύ πολύ πολύ πολύυυυ μακρινό και με τη φύση του κύκλου της ανθρώπινης ζωής, δεν θα μπορώ να της μιλήσω και θα έχω χάσει μια ευκαιρία να την ακούσω και να την δω.

Το έχω ξαναζήσει και το είχα μοιραστεί μαζί σας εδώ Ραντεβού με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου…:)

Έτσι σήμερα το πρωί ξυπνώντας, την πήρα τηλέφωνο και μας αυτοπροσκάλεσα, να πάμε για φαγητό.

Φυσικά η χαρά και της μαμάς και του μπαμπά μου ήταν μεγάλη.

Πήγαμε και ένιωσα,  ότι χαρήκαμε όλοι μαζί.

Δεν ήταν πολλή η ώρα που μείναμε εκεί. Φάγαμε και καθίσαμε παρέα.

Δεν είναι ότι  είπαμε κάτι σημαντικό, ούτε ότι είχαμε χάσει την επαφή με τα νέα της ζωής μας.

Απλά, για ένα δίωρο συνδεθήκαμε. Για ένα δίωρο ήμουν με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου.

Η σημασία και η ουσία  κάποιες φορές βρίσκονται στα ασήμαντα.

Τους κοιτούσα και τους είδα χαμογελαστούς.

Έφυγα για το σπίτι μου πλήρης.  🙂

Χρειάζεται να βρίσκουμε χρόνο για την οικογένειά μας, ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας.

 

Κόρη Παιδοπούλου (a.k.a. Μαμά Μαμαδοπούλου)

 

2 Comments

  • Reply Callie 29 Φεβρουαρίου, 2016 at 9:41 πμ

    Ax σήμερα η ανάρτησή σου μου άρεσε πολύ… για δικούς μου λόγους! Τόσο απλή αλλά και τόσο βαθιά αληθινή. Ολοι νομίζουμε ότι κοιτάμε, ότι ακούμε αλλά κάπου στην πορεία το χάνουμε. Θα έλεγα κι άλλα αλλά άντε να μην καρφωθώ, χεχε! Καλημέρα όμορφη!

    • Reply KidsCloud 29 Φεβρουαρίου, 2016 at 10:16 πμ

      Κάποια στιγμή συμβαίνει σε όλους μας. 🙂
      Καλημέρα, όμορφή μου!

    Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!