ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤH MAMΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ…. :)

Όσο μεγαλώνεις και αλλάζει η προσωπική-οικογενειακή σου κατάσταση, οι συναντήσεις με τους γονείς αλλάζουν.

Και το ιδιαίτερο είναι, ότι δεν έχουν μία σταθερή φθίνουσα ή αύξουσα τάση.

Πριν παντρευτείς ή συζήσεις ή θελήσεις να μείνεις μόνος σου, τέλος πάντων, υπάρχει αυτή η καθημερινή επικοινωνία, όπου μαμά και μπαμπάς σε βλέπουν έστω και λιγο. Η μαμά έχει τη χαρά (της και σου) να σε φροντίζει. Σου πλένει-σιδερώνει,μαγειρεύει, ετοιμάζει κολατσιό για τη δουλειά, στρώνει το κρεββάτι σου κλπ Σε νιώθει εκεί. Ο δε μπαμπάς θα ελέγξει το αυτοκίνητό σου (νερό, λάδια, ξύδια κλπ), θα στο καθαρίσει επειδή έχει χρόνο και θα σου επιδιορθώσει κάθε πράγμα, που εσύ θεωρείς άχρηστο, όμως εκείνος -ως άλλος Μαγκάιβερ- θα βρει την κατάλληλη πατέντα για να δουλέψει.  Και οι δύο είναι εκεί και λίγο-πολύ θα βρεις λίγο χρόνο να πείτε μια-δυο κουβέντες. Να κάνετε λίγη παρέα, να αρπαχτείτε, ν’αγαπηθείτε, να ζήσετε μαζί.

Όταν πας να ζήσεις στο δικό σου σπίτι, η συχνότητα των συναντήσεων αλλάζει. Εάν δουλεύεις και γυρίζεις αργά το απόγευμα, εάν δεν υπάρχει λόγος πρακτικός, δεν συναντιέστε. Από το πρωί τρέχεις και θέλεις να γυρίσεις σπίτι σου. Η μαμά μπορεί να έχει φροντίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της με το τάπερ γεμιστά που έχει αφήσει στο τακτοποιημένο και καθαρό από τα χεράκια της διαμέρισμά σου, όπως και ο μπαπάς θα έχει φροντίσει να σου αγοράσει νέους γυαλοκαθαριστήρες, τους οποίους άλλαξε το πρωί πριν φύγεις από το σπίτι για το γραφείο (ε, αφού είχε βγει την πρωινή του βόλτα, δεν ήθελε να σε ξυπνήσει και τους άλλαξε γιατί να…κάπου εκεί μακριά, έχει κάτι σύννεφα βροχής..). Οι τακτικές συναντήσεις είναι αυτές του Σαββατοκύριακου, όπου θα περάσεις να τους δεις (γιατί σου λείπουν κι εσένα κατά βάθος), αλλά και γιατί είτε η μαμά βάζει αυτό το λεμονάτο κοτόπουλο στο φούρνο, είτε ο μπαμπάς έχει βρει κάτι “ωραιότατες τσιπουρίτσες” για να ψήσει στην ταράτσα και έτσι να φάτε όλοι μαζί ως οικογένεια.

Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεσαι βοήθεια! Καθημερινή! Συνεχόμενη! Όταν δε δουλεύεις κιόλας οι γονείς σου προσέχουν το παιδί. Ξαφνικά, επανέρχεσαι σε μία περίπου ίδια προηγούμενη κατάσταση, όπου συναντιέστε κάθε μέρα και χορταίνετε ο ένας τον άλλον, μοιράζεστε την καθημερινότητα του μωρού που μεγαλώνει (και βρίσκουν ευκαιρία να σε φροντίσουν λίγο περισσότερο κι εσύ να αφεθείς λίγο στη φροντίδα αυτή).

Αυτή η συχνότητα των συναντήσεων συνεχίζεται και όταν το μωρό, γίνεται νήπιο και πάει σε παιδικό σταθμό-νηπιαγωγείο (γιατί εσύ δουλεύεις μέχρι αργά, οπότε εκείνoι το  φροντίζουν μέχρι να γυρίσεις) και μέχρι που το παιδί πάει Α’Δημοτικού.

Στη Β’ Δημοτικού τα πράγματα αλλάζουν. Στο πρόγραμμα του παιδιού μπαίνουν κι άλλες δραστηριότητες (αγγλικά, ζωγραφική, βόλλεϋ κλπ). Κάποια από αυτά γίνονται απογευματινές ώρες, οπότε οι γονείς σου παίρνουν το παιδί από το σπίτι και το αφήνουν στα αγγλικά π.χ. και εσύ περνάς να το πάρεις για το σπίτι, γυρίζοντας από το γραφείο. Κι αυτό γίνεται και με τη ζωγραφική και περνούν οι μέρες που ενώ μιλάς στο τηλέφωνο συνέχεια μαζί τους για ό,τι χρειαστούν, μια Παρασκευή συναντάς τη μητέρα σου στο σπίτι και σου λέει “Μου έλειψες. Έχω καιρό να σε δω!” και θες να πεις “Τί λες, καλέ μαμά; Αφού με είδες…..με είδες….πότε; …”…

Πότε,αλήθεια;

Τη μοναδική Δευτέρα που η μικρή δεν έχει κάτι μετά το σχολείο και γυρίζω τρεχάλα με την ψυχή στο στόμα στις 7 το απόγευμα, να προλάβω να τη δω και να κάτσω λίγη ώρα μαζί της, οπότε και οι γονείς μας φεύγουν για να ξεκουραστούν;

Το Σαββατοκύριακο που, ναι, θα περάσω για να τους δω (και να τους αφήσω και θελήματα, “Μπαμπάαααα, να σου αφήσω να μου πληρώσεις το λογαριασμό της ΔΕΗ; Μαμάαααα, να σου αφήσω αυτό το ρουχαλάκι για ράψιμο;”), αλλά…τρέχω, τρέχω, τρέχω, γιατί όλα πρέπει να γίνουν Σαββατοκύριακο. Super Market, καθαρίσματα, μαγειρέματα, βόλτες της μικρής και…και…και….

Και ξαφνικά ακούς τη μαμά σου,να σου λέει “Μου έλειψες!” και συνειδητοποιείς, ότι σου έχει λείψει κι εσένα εκείνη.

Δεν το έχεις καταλάβει μέσα στους ρυθμούς που τρέχεις.

Και ένας από τους λόγους είναι, ότι ξέρεις, ότι είναι η σταθερά σου, που είναι εκεί.

Γιατί υπάρχουν αυτές οι φορές, που νιώθεις την κούραση, το βάρος, τη στεναχώρια, αν το θες και αυτό που λαχταράς, είναι να πας στο πατρικό σου, στο δικό σου κρεββάτι, που θα είναι στρωμένο με τα μοσχομυριστά καλοσιδερωμένα σεντόνια της μαμάς, θα χωθείς στα σκεπάσματα και θα νιώσεις όλα, να φεύγουν δια μαγείας.

Σήμερα γύρισα από το γραφείο γρήγορα για να καθίσω με τη μικρή, αλλά και για λίγο με τη μαμά μου.

Ήθελα να την αφήσω ,να μου πει όοοοολα τα νέα, για τη θεία που πήγε στο γιατρό, για τον φίλο του μπαμπά που αλλάζει αυτοκίνητο και ο μπαμπάς τον βοηθάει στην επιλογή, για το θείο μου που έρχεται από την Κρήτη να μας δει και πήρε τηλέφωνο και ρωτούσε τί κάνουμε, για τη συνταγή πίτας, που της έδωσε η γειτόνισσα και θα τη φτιάξει το Σαββατοκύριακο για να μας δώσει να φάμε, για τις “ωραιότατες τσιπουρίτσες” που θα αγοράσει την Παρασκευή ο μπαμπάς από την αγορά για να τις ψήσει και να φάμε μαζί Σάββατο ή Κυριακή μεσημέρι……“Ε…Θα έρθετε να φάμε μαζί Σάββατο ή Κυριακή μεσημέρι; Όποια μέρα μπορείτε. E;”

Θα έρθουμε, μαμά μου! 🙂

(photo via http://sayingimages.com/family-where-life-begins-and-love-never-ends/ )