ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΜΑΓΙΑ’ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!

Βαρύγδουπο ακούστηκε! Ναι!

Εντάξει…είναι λίγο, αλλά όχι τόσο! (Σαφέστατη.Το ξέρω. Σας κατατόπισα!)

Αφορμή αυτής της βαρυσήμαντης φράσης ήταν το “Καληνύχτα-Όνειρα Γλυκά-Θα σε δω το πρωί” με την μικρή.

Κάποια βράδια πριν κοιμηθεί και ενώ το cd player παίζει κάθε βράδυ σταθερά είτε παραμύθια είτε τραγούδια, μου ζητά να κάτσω λίγο μαζί της και μου λέει…“Μαμάααα, έλααα, πες μου ιστορία από τότε που ήσουν μικρή και με τον αδερφό σου κάνατε αταξίες πριν κοιμηθείτε!!”

Και θέλει ουσιαστικά να της πω για άαααλλη μία φορά με θεατρικό τρόπο (εννοείται) μία ιστορία, από τότε που ο αδερφός μου κι εγώ όταν ήμασταν μικρά είχαμε ένα κοινό παιδικό δωμάτιο. Το βράδυ τις περισσότερες φορές πριν κοιμηθούμε ερχόταν η μαμά στο δωμάτιό μας και μας έλεγε ιστορίες και έπαιζε παιχνίδια μαζί μας. Όταν έβγαινε από το δωμάτιο, μας έσβηνε το φως κι εμείς συνεχίζαμε να μιλάμε και να λέμε διάααοφορα. Κάποιες φορές μάλιστα (και αυτό είναι το σημείο που τρελλαίνεται να ακούει η μικρή μου) μας έπιαναν τα γέλια και το ένα αστείο έφερνε το άλλο με αποτέλεσμα, να μην κοιμόμαστε αμέσως.

Τότε ερχόταν ο μπαμπάς να μας μαλώσει, γιατί ήθελε να κοιμηθεί (ξυπνούσε 5.30 κάθε πρωί) και εμείς αντί να σταματήσουμε, συνεχίζαμε να σιγοψιθυρίζουμε και να πνίγουμε τα γέλια μας μέσα στα μαξιλάρια!

Αυτή η γλυκειά συνήθεια συνεχίστηκε και πιο μετά, όταν μεγαλώσαμε και είχε ο καθένας το δωμάτιό του και κάποια βράδια, αφήναμε τις πόρτες των δωματίων μας ανοιχτές για να ακούμε ο ένας τον άλλον και ενώ ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεββάτι, μιλούσαμε ο ένας στον άλλο φωνάζοντας.

Ο μπαμπάς πλέον, αφού είχαμε γίνει κοτζαμάν γομάρια (και ξυπνούσε κι εκείνος πιο αργά), απλά έκλεινε την πόρτα της κρεββατοκάμαρας.

Χρόνια αργότερα και όταν πλέον θα έφευγα μετά τον γάμο μου από το πατρικό σπίτι να πάω στο δικό μου, ένα βράδυ θα τον έπαιρναν τα κλάμματα, γιατί δεν θα είχε αυτή την βραδινή “ενοχλητική” συνήθεια!

Είναι ωραίο να μοιράζεσαι αναμνήσεις!

Είναι ωραίο να δίνεις υλικό στο παιδί για να φτιάχνει εικόνες από το παρελθόν σου. Θυμάμαι την μητέρα μου να μας λέει ιστορίες και τις έχω στο μυαλό μου σαν ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες.

Είχα την τύχη να έχω ένα σόι που “ψόφαγε” να λέει ιστορίες! Πολλές και διαφορών ειδών!

Θα σας πω μία που θυμάμαι που μου έλεγε η μητέρα μου και γελούσα μικρή και αφορούσε την γιαγιά της.

Η γιαγιά της μαμάς μου έζησε πολλά χρόνια. Πλησίασε τα 100. Όταν είχε μεγαλώσει αρκετά, λοιπόν, η προγιαγιά μου είχε τα πάντα όλα. Υπόταση, αναιμία και ζάκχαρο . Το τελευταίο μάλιστα ήθελε πολύ προσοχή. Επίσης δεν έβλεπε και καλά!

Η προγιαγιά, που λέτε, έπρεπε να μην τρώει γλυκά. Εκείνη από την πλευρά της έλεγε ότι “εγώ έχω ζήσει την ζωή μου, οπότε αφήστε με να φάω ό,τι θέλω”. Επειδή δεν την ενδιέφερε να προσέχει, στο σπίτι έκρυβαν ότι γλυκίσματα είχαν γιατί ήταν και γλυκατζού!

Κάποια μέρα ήρθε επισκέπτης στο σπίτι και έφερε μία τάρτα με μπόλικη μαρμελάδα! Την είδε η προγιαγιά και άρχισε να γλύφεται. Την πήρε χαμπάρι η γιαγιά μου και την έβαλε την τάρτα ψηλά σε μία βιτρίνα,για να μην την φτάνει η προγιαγιά μου κι έφυγαν όλοι για τις δουλειές τους. Όταν γύρισαν το απόγευμα, βρήκαν την προγιαγιά μου με μπανταρισμένο κεφάλι. Στην απορία πώς χτύπησε, εκείνη απάντησε ότι κυνηγούσε την γάτα, μπερδεύτηκε και έπεσε και χτύπησε.

Την πίστεψαν μέχρι που η γιαγιά μου, είδε μία καρέκλα δίπλα στην βιτρίνα πεσμένη κάτω και όταν υποπτεύθηκε και κατέβασε την τάρτα να την δει, είχε μία δαχτυλιά ΝΑ! με το συμπάθειο, από το χεράκι της προγιαγιάς (η οποία μετά ομολόγησε τα πάντα)!

Αυτήν την ιστορία θα την θυμάμαι και θα γελάω πάντα και θα έχω γλυκά στο μυαλό μου και την μαμά μου και την γιαγιά μου και την προγιαγιά μου (που δεν γνώρισα ποτέ-αλλά πολύ την γούσταρα από όσα είχα ακόυσει).

Να λέτε τις αναμνήσεις σας.

Προζύμι για τα ζυμαράκια μας! 🙂

(Photo by DebbieMous)