Η αγάπη που μένει

Νομίζω, ότι δεν θα ξεχάσεις ποτέ εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη, που έκλαψες τόσο πολύ από βαθύ πόνο ψυχής.

Ούτε εγώ θα το ξεχάσω.

Προσπαθούσα να σε παρηγορήσω.

Είχα κλάψει πριν από σένα, όταν μου είχε πει ο μπαμπάς, πως είχε έρθει η μέρα.

Έκλαψα  και μετά με αναφιλητά, όταν έμεινα μόνη μου και βυθίστηκα στις δικές μου σκέψεις.

Σκέψεις ανάμεικτες και συναισθήματα γλυκόπικρα.

Γλυκά για την αγάπη που μένει και πικρά για την απώλεια.

Θυμάσαι;

Εκείνο το βράδυ, που ο μπαμπάς μας φώναξε με βαριά καρδιά, για να αποχαιρετίσουμε το γεράκο μας;
Το μούργο μας, όπως τον έλεγα.

Του δώσαμε το πιο γλυκό χάδι μας, τα πιο γλυκά λόγια μας και δεν θέλαμε να τον αφήσουμε να φύγει.

Έπρεπε όμως.

Τί κι αν νομίζαμε, ότι είχαμε προετοιμαστεί με τις άπειρες συζητήσεις που είχαμε κάνει.

Κακά τα ψέματα. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για έναν τέτοιο οριστικό και αμετάκλητο αποχωρισμό.

Προσπαθούσα να σου μαλακώσω τον πόνο, ενώ έκλαιγες μιλώντας ακατάπαυστα με το πρόσωπό σου  στο μαξιλάρι και το μόνο, που άκουγα ήταν ένα “Γιατί; Γιατί; Γιατί;”

Προσπαθούσα, να σου εξηγήσω για άλλη μία φορά, ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Προσπαθούσα, να σου θυμίσω, πόσες φορές πιέσαμε τα πράγματα, για να κερδίσει λίγο περισσότερο χρόνο. Μήπως όμως… ήταν για να κερδίσουμε κι εμείς λίγο περισσότερο χρόνο μαζί του;

Προσπαθούσα, να σου δώσω να καταλάβεις, ότι ο γιατρός του είπε πως δεν γινόταν αλλιώς.

Προσπαθούσα να σου θυμίσω τις συζητήσεις, που είχαμε κάνει με τους  φίλους μας από τη φιλοζωική εταιρία της περιοχής μας, που συμφωνούσαν.

Προσπαθούσα, να σου λέω, για να τα ακούω κι εγώ και να βοηθήσω το βάρος από τύψεις και ενοχές να φύγουν από την ήδη μαυρισμένη μου καρδιά.

Προσπαθούσα, να δεχτώ, ότι πραγματικά δεν γινόταν να κάνουμε διαφορετικά. Δεν γινόταν να κάνουμε διαφορετικά.

Το είχε πει ο γιατρός του.

Δεν το αποφασίσαμε μόνοι μας.

Δεν θέλαμε.

Το είχε πει ο γιατρός του.

Κι όμως, δεν μου αρκούσε.

Κι όμως, ένιωθα υπεύθυνη, γιατί είχα συμφωνήσει.
Είχαμε συμφωνήσει με τον μπαμπά να τον πάει στο γιατρό, για να τον βάλει σε βαθύ ύπνο, από τον οποίο δεν θα ξυπνούσε ποτέ.

Σου το έλεγα και στο ξαναέλεγα, σαν να ήθελα να πείσω  πρώτα τον ίδιο μου τον εαυτό, ότι πραγματικά δεν υπήρχε άλλη επιλογή.
Μα, αφού αληθινά δεν είχα. Η συνέχεια για εκείνον θα ήταν βάσανο, πόνος που δεν μπορούσε να τον εκφράσει.
Έφερνα στο μυαλό μου την ουρά του που κουνιόταν χαρούμενα πέρα-δώθε, όποτε μας καταλάβαινε ή μας άκουγε (γιατί δεν μας έβλεπε καλά), που προσπαθούσε να χοροπηδήσει από τη χαρά του(και έπεφτε, γιατί δεν τον κρατούσαν τα πόδια του), που κολλούσε δίπλα μου από αγάπη στα σκαλοπάτια (αλλά μετά το 2ο σκαλοπάτι δεν μπορούσε να ανέβει και τον έπαιρνα αγκαλιά), που έχωνε τη μουσούδα του στη χούφτα μου, για να τον χαϊδέψω και αφηνόταν στο χέρι μου, όταν δεν είχε δύναμη να σηκωθεί…

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα, αγάπη μου.

Όλες τις επόμενες ημέρες το συζητήσαμε πολύ.
Πάρα πολύ. Μιλήσαμε και οι τρεις, για την πίκρα μας, τη στεναχώρια μας.
Πενθήσαμε.
Ήταν μέλος της οικογένειάς μας.

Τί κι αν έχουμε τα άλλα δύο γούφι-πιτσιρίκια.

Η νέα αγάπη  δεν αντικαθίστα την παλιά.
Απλά μαλακώνει τον πόνο και σε βοηθάει να προχωρήσεις.

Όταν κάποια στιγμή πέσεις πάνω σε αυτό το κείμενο, θα θυμάσαι, ότι σου είχα πει πολλές φορές ένα πράγμα.

Το σημαντικότερο όλων είναι, ότι ο αγαπημένος μας γεράκος, ο αγαπημένος μας σκύλος, έφυγε χορτάτος από φροντίδα, τρυφερότητα και αγάπη.
Έτσι θέλω να πιστεύω, ότι ένιωθε.

Ήταν σκληρό για σένα, γιατί ήταν ο πρώτος σκύλος, που γνώρισες.

Μεγάλωσες παράλληλα μαζί του, μόνο που εκείνος μεγάλωσε πολλαπλάσια σε σχέση με σένα.

Όταν γεννήθηκες ήταν 4 ετών. Τώρα που έπεσε σε βαθύ ύπνο ήταν 14 ετών γεράκος.

Σκέψου, ότι τον φροντίζαμε και πρώτος και καλύτερος ο μπαμπάς, που τον είχε σαν μωρό μέχρι και τα τελευταία του(θυμάσαι, πόσο πιο δύσκολο ήταν για εκείνον).
Ο αγαπημένος μας δεν είχε χάσει καμία βόλτα πρωί και βράδυ (θυμάσαι που ακόμη και ξενυχτισμένος, ο μπαμπάς έβαζε ξυπνητήρι για να σηκωθεί για εκείνον και μόνο; ), δεν τον είχαμε αφήσει ποτέ μόνο του και ήταν πάντα μαζί μας ακόμη και στις διακοπές. Θυμάσαι που δεν πηγαίναμε σε μέρη και σε ταξίδια, αν δεν ήταν κι εκείνος μαζί μας; 

Θυμάσαι πόσο γλυκά του μιλούσαμε και μου είχες πει, όταν ήσουν πολύ μικρή, ότι τον έβλεπες να σου χαμογελάει;

Είμαι σίγουρη, ότι χαμογελούσε.  Ένιωθε την αγάπη μας.

Του δώσαμε αγάπη και μας άφησε πολύ περισσότερη.

Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έχουν περάσει δύο μήνες από εκείνη τη βραδιά.

Η παιδικότητά σου και η συναναστροφή σου με τα άλλα γούφι μέλη της οικογένειας μας σε έχουν κάνει να ξεχαστείς.

Όταν διαβάσεις αυτό το κείμενο, θα έχεις μεγαλώσει και η αίσθηση θα είναι γλυκόπικρη.

Όταν συνδέονται η ανάμνηση της αγάπης με την απουσία, αφήνουν τέτοια γεύση.

Η αγάπη που μένει πίσω όμως όλα τα αλλάζει.

Και η σχέση με τούτον τον μούργο σου έμαθε πολλά.

Σου έμαθε, τί σημαίνει να είσαι υπεύθυνος απέναντι σε μία άλλη ψυχή, ευαίσθητος, τρυφερός, πιστός φίλος και τί σημαίνει να  αγαπάς,  γιατί απλά…αγαπάς.

Κι αυτός ο μούργος ήταν αγάπη.

 

 

 

 

 

 

 

 

Μερικά από τα πολλά κείμενα που διάβασα:

Ευθανασία: Πότε είναι η σωστή στιγμή να γίνει;

Πότε είναι σοβαρά άρρωστος ο σκύλος σας

Όταν η ευθανασία είναι η μόνη λύση…

Μαμά Μαμαδοπούλου