ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Μετράμε 10 Χριστούγεννα μαζί.

Κάθε χρόνο είναι διαφορετικά.

Κάθε χρόνο έχω κάτι άλλο να θυμάμαι από τις στιγμές κάθε χρονιάς.

Από τότε που ήρθες στη ζωή μας, ξανανιώσαμε την παραμυθένια αίσθηση των Χριστουγέννων.

Χτες σε κοιτούσα, που πείραζες τα χριστουγεννιάτικα στολίδια του δέντρου (ΠΑΛΙ!) και προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου τα Χριστούγεννα των πρώτων σου χρόνων.

Θα μπορούσε να περιμένει κανείς ότι η πιο γλυκειά, ζεστή εικόνα που θα ερχόταν στο μυαλό μου είναι με σένα δίπλα στο δέντρο να  κοιτάζεις θαμπωμένη τα φωτάκια, που αναβοσβήνουν ή την επόμενη χρονιά που κάνοντας τα πρώτα βήματά σου έκανες επίθεση στο μεγάλο κουτί με την τεράστια κορδέλα, που σου είχε αφήσει ο Άι Βασίλης (κι εντυπωσιάστηκες πιο πολύ με τη συσκευασία παρά με το περιεχόμενο…κλασικά) ή τότε που τραγούδησες πρώτη φορά χριστουγεννιάτικο τραγούδι…

Κι όμως η πιο γλυκειά στιγμή στην καρδιά μου, η πιο ζεστή, η πιο ξεχωριστή είναι κάποια που δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά και φαντάζει πολύ απλή.

Ανήμερα τα Χριστούγεννα και έξω κάνει πολύ κρύο.

Είναι παράδοση της οικογένειας το Χριστουγεννιάτικο μεσημεριανό γεύμα να το ετοιμάζει η γιαγιά σου και μαμά μου.

Είσαι 2,5 μηνών κι εμένα τρέμει το φυλλοκάρδι μου.

Όλες οι ανησυχίες της πρωτάρας μαμάς.

Και τις θυμάμαι σαν χτες.

Θα είμαστε τόσα άτομα σε κλειστό χώρο. Μήπως την κολλήσει καμία ίωση κανείς;

Πώς θα τους πω να μην πλησιάζουν πολύ κοντά το πρόσωπό τους;

Μήπως κρυώσει στη διαδρομή  μέχρι να πάμε στους γονείς μου;

Μήπως την πιάσει εκνευρισμός και δεν μπορεί να κοιμηθεί και είναι ανήσυχη και έτσι τους ταράξει όλους;

Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…..

Όμως πρέπει να πάμε κι εγώ να αρχίσω να συνειδητοποιώ, ότι η ζωή μας είναι και έξω από το σπίτι.

Σου έχω φορέσει ένα φουστανάκι, που σου έκανε δώρο η κυρία Βίκυ και ο κύριος Αλέκος και σε έχω φασκίωσει φορώντας σου σκουφί, κασκόλ, μπουφανάκι, γαντάκια (όλα ασορτί, εννοείται!!)  και αφού σε βάζω στο καρότσι, σε σκεπάζω και με ένα κουβερτάκι.

Βγαίνουμε από το σπίτι, ο μπαμπάς οδηγεί το καρότσι κι εγώ σου σκεπάζω με την κουβέρτα τη μυτούλα σου, για να μην κρυώσεις.

Αυτή η διαδρομή, που οι τρεις μας πηγαίνουμε την πρώτη μας χριστουγεννιάτικη βόλτα, αυτή τη βόλτα των λίγων μέτρων, όπου και οι δύο μας είχαμε τα μάτια μας επάνω σου κι εσύ τα δικά σου σε εμάς και στον ουρανό, αυτή η βόλτα, αυτά τα δέκα λεπτά θα είναι η πιο γλυκειά ανάμνηση από τα πρώτα Χριστούγεννα της ζωής σου.

Ένιωσα τη ζεστασιά της πρώτης χριστουγεννιάτικης στιγμής μας σαν οικογένεια.

Δεν χρειάζομαι φωτογραφία να αποτυπώσω την εικόνα σε χαρτί.

Την έχω μπροστά στα μάτια μου.

Αυτή την απλή εικόνα.

Δύο γονείς με τα μάτια τους σε ένα καρότσι σε βόλτα ανήμερα τα Χριστούγεννα.

Απλά.

Στην απλότητα όμως κρύβεται η ουσία. 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

Image by senza senso