Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ!

Θυμάμαι τα πρωινά τότε, που ήμουν μικρή.

Κοιμόμουν και μέσα στον ύπνο μου άκουγα τις ήρεμες κινήσεις της μαμάς μου στο σπίτι.

Ξυπνούσε αρκετή ώρα πριν έρθει η ώρα να σηκωθούμε.

Να ανοίξει τα παραθυρόφυλλα γύρω-γύρω να μπει ήλιος, να πλυθεί και μετά να φτιάξει το πρωινό της.

Όλο το σπίτι το έλουζε το φως.

Δεν έμπαινε στο παιδικό δωμάτιο αμέσως.

Λίγα λεπτά πριν έρθει για να μας χαϊδέψει στο πρόσωπο και να μας ξυπνήσει, άνοιγε το ραδιόφωνο, όπου ακουγόταν το σήμα του Β’ Προγράμματος και τραγούδια άρχιζαν να ακούγονται σε όλο το σπίτι.

Ήταν η ώρα, που άνοιγε τα παραθυρόφυλλά μας και η ώρα που έπρεπε να σηκωθούμε.

Μας ξυπνούσε ήρεμα και πάντα μοσχομύριζε η ίδια και τα χέρια της ήταν απαλά.

Δεν άλλαζε ρούχα και ήταν με τις πυτζάμες της.

Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, εκτός από όλη αυτή τη γλυκειά διαδικασία πρωινού ξυπνήματος, η εικόνα της μαμάς μου το πρωί με τα ρούχα του ύπνου, μου δημιουργούσε μία ασφάλεια. Ψυχαναλύοντάς το λίγο περισσότερο, όταν μεγάλωσα,  κατάλαβα ότι η ασφάλεια που ένιωθα υποσυνείδητα μάλλον προερχόταν από το γεγονός, ότι έβλεπα την ίδια εικόνα, που αντίκρυζα πριν κοιμηθώ.

Η μαμά με τη φρεσκάδα και “τα ρούχα του ύπνου” της.

Τις μέρες, που ξυπνούσαμε πιο αργά (Σαββατοκύριακα, διακοπές κλπ), σαφέστατα και απολάμβανα την άνεση του να κοιμηθώ λίγο περισσότερο, αλλά το γεγονός, ότι ξυπνούσα σε ένα σπίτι, που η ζωή του είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και η μαμά είχε ξεκινήσει τη μέρα της δυναμικά χωρίς εμάς κάνοντας δουλειές, μου ήταν λίγο άβολο. Ήταν λίγο απότομο αυτό το πρωινό ξύπνημα.

Ίσως και αυτός, να ήταν ο λόγος, που μέχρι και που πήγα Γυμνάσιο, είτε ήταν Σαββατοκύριακο είτε ήταν διακοπές, όταν την άκουγα τα πρωινά να σηκώνεται, μετά από λίγη ώρα σηκωνόμουν κι εγώ. Δεν με κρατούσε το κρεββάτι.

Μετά το Γυμνάσιο, ας πούμε, ότι έδωσα μία προτεραιότητα στον ύπνο. :p

Αυτό το συναίσθημα το έχω ακόμη και τώρα. Όταν περνάμε μαζί οικογενειακά Σαββατοκύριακα, μ’αρέσει να την προλαβαίνω να παίρνουμε πρωινό με τα πυτζαμάκια μας όλοι μαζί. Και είναι ακόμη πιο ωραίο, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας με τον αδερφό μου. Είναι μαζί μας και τα παιδιά μας!

Συνειδητοποιώ, ότι από τότε που έγινα εγώ μαμά, ακολουθώ τη ρουτίνα της μαμάς μου.

Ξυπνάω νωρίτερα (τις καθημερινές τουλάχιστον :p) και με ήρεμες κινήσεις για να μην κάνω φασαρία, θα ανοίξω τα παράθυρα γύρω γύρω στο σπίτι εκτός από το παιδικό, θα πλυθώ, θα ετοιμάσω το πρωινό και αφού ανοίξω το ραδιόφωνο, θα κατευθυνθώ στο παδικό δωμάτιο, να χαϊδέψω τη μικρή μου για να την ξυπνήσω, όπου θα ανοίξω τα παραθυρόφυλλα, για να λουστεί με φως το υπνοδωμάτιο.

Μπορεί να είμαι λίγο περισσότερο αγχωμένη από τη μαμά μου, γιατί η δική μου ζωή περιλαμβάνει και 10-12 ώρες μακριά από το σπίτι, οπότε και μέσα στην πρωινή προετοιμασία θέλω να έχω μαζέψει και τις πρωινές μας “ακαταστασίες” πριν φύγω για το γραφείο.

Η μαμά μου ήταν νοικοκυρά και ήταν πιο ήρεμη και καθόλου αγχωμένη, γιατί είχε το περιθώριο να ετοιμάσει ό,τι ήθελε, μόλις φεύγαμε εμείς για το σχολείο.

Αυτή η ρουτίνα, που ακολουθώ πλέον εγώ ως μαμά, αισθάνομαι ότι είναι ένας από τους λόγους που η κόρη μου είναι ήρεμη στο πρωινό της ξύπνημα.

Φορές που έχει τύχει, να ταραχθεί αυτή η διαδικασία, αισθάνομαι ότι της δημιουργείται εκνευρισμός.

Είναι φοβερό, το ότι ενώ προτιμά το snack για το σχολείο από το φούρνο, αντί του τοστ που της φτιάχνω στο σπίτι, όταν κάποια πρωινά της προτείνω να περάσουμε από το φούρνο να της πάρω κάτι πριν φύγουμε, δυσανασχετεί. Γιατί της αλλάζω το πρόγραμμα. Και μου το λέει κιόλας.

Η λέξη  “ρουτίνα”έχει πάρει χαρακτήρα αρνητικό στις αναφορές μας.

Είναι αυτό το ίδιο, που επαναλαμβάνεται, το βαρετό, το κουραστικό, κάτι που μας βαλτώνει.

Η κανονική έννοια της ρουτίνας, όμως, μόνο θετική αίσθηση μπορεί να προκαλεί.

Η ψυχολόγος η κυρία Δήμητρα Σταύρου, λέει ότι “η ρουτίνα, είναι αυτή που μας δίνει το αίσθημα οικειότητας και ασφάλειας. Δεν την αποχωριζόμαστε εύκολα γιατί μας παρηγορεί και μας καθησυχάζει. Κάνει τις μέρες μας να μοιάζουν μέσα από τις συνήθειες και μικρές τελετουργίες.”

Πριν από λίγες ημέρες ως μαμά-blogger είχα την τύχη να παρακολουθήσω μία συζήτηση, που έγινε με αφορμή μία μεγάλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο από το Κέντρο Ερευνών Κοινωνικών Θεμάτων για λογαριασμό της P & G, στην Ελλάδα, που επιχείρησε να διερευνήσει τη σημασία της καθημερινότητας των γονιών στη διαμόρφωση του τρόπου ζωής των παιδιών.

Η  κυρία  Σταύρου, που συμμετείχε παρουσιάζοντάς τα ευρύματα της έρευνας, συζήτησε μαζί μας για  τις  μικρές αυτές στιγμές της καθημερινότητάς μας, που τελικά….είναι πολύ μεγάλες σε αξία για τα παιδιά, που μεγαλώνουμε.

Είναι καταπληκτικό, ότι από την έρευνα προέκυψε πως το 84% των ερωτηθέντων δήλωσε : «τα καθημερινά πράγματα που έκαναν οι γονείς μου για μένα, μου έδωσαν τις πιο έντονες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας».

Οι γονείς είμαστε όλο αγωνίες, για το αν κάνουμε αρκετά και σημαντικά για τα παιδιά μας (που ποτέ δεν νιώθεις ότι είναι αρκετά-πάντα λειψά μου βγαίνουν).

Σκεφτόμαστε τα πολύπλοκα και δεν αναλογιζόμαστε, το μέγεθος της σημασίας που έχει η καθημερινότητα στην ανάπτυξη και διαμόρφωση του παιδιού.

Καθημερινές ασχολίες του σπιτιού, όπως το να βάζουμε πλυντήριο ή να καθαρίζουμε το πάτωμα, που για τους μεγαλύτερους δεν είναι παρά  μέρος μίας αναπόφευκτης ρουτίνας, για ένα παιδί συχνά σημαίνουν κάτι πολύ περισσότερο.

Μια μοσχομυριστή κουβέρτα και η αίσθηση της καθαριότητας των φρεσκοπλυμμένων και φρεσκοσιδερωμένων σεντονιών διεγείρουν τις αισθήσεις του, φέρνουν στο μυαλό του αναμνήσεις και κεντρίζουν τη φαντασία του, ένα αστραφτερό πάτωμα γίνεται ιδανικός χώρος παιχνιδιού και ένα καθαρό πουκάμισο του τονώνει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να σηκώσει το χέρι στην τάξη.

Από τα αποτελέσματα της έρευνας καταδεικνύεται η εξαιρετική δυναμική της «Στιγμής», ανεξάρτητα πόσο συνηθισμένη μπορεί να φαίνεται και επιβεβαιώνεται, ότι η «αγαπημένη καθημερινότητα» που οι μαμάδες μας διαμορφώνουν με όλες αυτές τις μικρές στιγμές, μας  συντροφεύει για όλη μας τη ζωή.

Όλα αυτά επιβεβαιώνονται καθημερινά στη ζωή μου και από ένα παιδί, που τουλάχιστον σε 3 συγκεκριμένα χρονικά σημεία μέσα στη μέρα (το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ) θέλει να ξέρει το πρόγραμμα :

“Μαμά, τί λέει το πρόγραμμα μετά;”.

Δεν κρίνεται ως ικανοποιητική η απάντηση “Θα πάμε σπίτι για μπάνιο” π.χ. εάν επιστρέφουμε από κάποια έξοδο.

Η σωστή απάντηση είναι : “Θα πάμε σπίτι, θα βγάλεις τα παπούτσια σου, θα πάρεις τα ρούχα σου, θα κάνεις μπάνιο, θα σου φτιάξω το γάλα σου, θα δεις λίγο τηλεόραση, θα βουρτσίσεις δόντια και ύπνο”.

Τουλάχιστον τα παιδιά έχουν ανάγκη από πρόγραμμα και από σταθερές μικρές καθημερινές τελετουργίες.

Με αυτό τον τρόπο νιώθουν ασφαλή.

Όπως και η ανάγκη, που τους δημιουργείται, όταν πέφτουν για ύπνο, που τις περισσότερες φορές, ρωτούν για την επόμενη ημέρα.

Κάπου είχα διαβάσει, ότι ακριβώς επειδή ο ύπνος είναι μία κατάσταση, που τα παιδιά δεν μπορούν να την εξηγήσουν και γι’αυτό την φοβούνται , όπως το θάνατο, η επιβεβαίωση, ότι αυτή η νύχτα έχει συνέχεια την επόμενη μέρα, που θα γίνουν όλα τα πράγματα που λέει το απλό καθημερινό πρόγραμμα, τους δημιουργεί ήρεμα συναισθήματα και αίσθηση ασφάλειας.

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, η έρευνα της P & G  επικεντρώθηκε στη σχέση μητέρας παιδιού και έδωσε την έμπνευση για ένα βίντεο, που στόχο έχει να μας παρακινήσει να στείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μαμά μας για όλες αυτές τις καθημερινές της μικρές πράξεις αγάπης.

Στο video θα αναγνωρίσετε δύο αγαπημένες μαμάδες blogger, την Άσπα Τσαμαδή  ( aspaonline.gr)  και την  Έφη Ανέστη (juniordiaries.gr)  που θυμούνται τις δικές τους ξεχωριστές στιγμές με τις μητέρες τους.

 

Άρα, κάθε φορά που σκεφτόμαστε, ότι δεν κάνουμε αρκετά,

πρέπει να ξέρουμε, ότι κάνουμε πολλά και σημαντικά,

με πρώτο αυτό της δημιουργίας ενός σταθερού οικείου περιβάλλοντος,

για να μεγαλώσουν ήρεμα και ευτυχισμένα παιδιά!

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

 

 

 

 

 

Η έρευνα διεξήχθη από το Social Issues Research Centre (SIRC) εκ μέρους της P&G τον Ιανουάριο του 2013, από ένα δείγμα 1,000 ατόμων στην Ελλάδα.