Αλλά και ναι.
Η κόρη μου είναι πια 10 χρονών. Θεωρητικά θα έπρεπε να έχουμε κάνει τη συζήτηση περί ύπαρξης του Άγιου Βασίλη τα 1-2 προηγούμενα χρόνια.
Δεν ήθελα να ξεκινήσω εγώ τη συζήτηση. Όπως σε όλα τα θέματα που έχουν μια άλλη βαρύτητα, έτσι κι εδώ δεν ήθελα να της μιλήσω για κάτι που ίσως δεν ήταν έτοιμη ακόμη. Και δεν υπήρχε και άμεση ανάγκη, εδώ που τα λέμε.
Από τις ερωτήσεις που έκανε, αισθανόμουν ότι ήξερε, τί συμβαίνει σχετικά με τα δώρα του Άι Βασίλη. Ένιωθα, ότι ήταν το κοινό μυστικό της οικογένειας.
Πριν από λίγες μέρες έγινε μια συζήτηση στην τάξη και επέστρεψε από το σχολείο, έτοιμη ( ; ) για να κάνει τις “μεγάλες” ερωτήσεις. Ήταν η στιγμή που είχε προετοιμάσει τον εαυτό της να ακούσει κάτι που σίγουρα δεν θα της άρεσε.
Με κοιτούσε στα μάτια και με ρωτούσε να της εξηγήσω τα ανεξήγητα για το παιδικό της μυαλό με ένα ύφος όμως που κατά βάθος έλεγε:
(“Πες μου, ότι είναι αλήθεια! Πες μου, ότι υπάρχει! Πες μου, ότι όλα αυτά δεν είναι δημιουργήματα φαντασίας!” )
Την ρώτησα : Εσύ τί πιστεύεις;
“Μαμά, οι γονείς τα κανονίζουν όλα;”
Όταν της εξήγησα ότι αυτή είναι η αλήθεια, ότι πίσω από τα δώρα του Άι Βασίλη κρύβεται η μαμά κι ο μπαμπάς, απογοητεύτηκε, θύμωσε, βούρκωσε και την πήρε το παράπονο.
Μου είπε, ότι ήταν απαράδεκτο που τόσο καιρό της λέγαμε ψέμματα ( ! ).
-“Ποιός έτρωγε τα κουλουράκια κι έπινε το γάλα που αφήναμε δίπλα στο δέντρο;”
–” Εγώωωω!”, φώναξε ο μπαμπάς από το άλλο δωμάτιο. …Από το άλλο δωμάτιο γιατί η μαμά έπρεπε πάλι να βγάλει το φίδι από την τρύπα ΚΑΙ σε αυτή τη συζήτηση. Αχμφφφφ!!.
Μου δήλωσε ότι απογητεύτηκε με ένα πραγματικό συναισθηματικό βάρος.
“Δεν μου άφησες τίποτα να πιστεύω τώρα πια!”
Προς στιγμήν θυμωμένη έκανε ερωτήσεις μέσα από τις οποίες ήθελε να διαπιστώσει – αποδείξει ότι υπάρχει ο Άι Βασίλης και ότι αυτά που της έλεγα ήταν ψέμματα. Ένα κακό αστείο.
Δεν ήθελε να το πιστέψει.
“Ήμουν στα σύννεφα και με πέταξες στη γη!” (Χριθτούλη μου! Τί έκανα στο παιδί μου!).
Image by USACE Europe District
Οπότε άρχισα (πάλι εγώ) την αγόρευση:
“Νομίζω, ότι όταν οι γονείς καλλιεργούμε την ύπαρξη του Άι Βασίλη, στα παιδιά μας το κάνουμε για αρκετούς λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί καλλιεργούμε τη μαγεία αυτές τις γιορτινές μέρες και είναι όμορφο να βλέπεις χαρούμενα παιδιά, που τα συνεπαίρνει το όνειρο. Το πνεύμα των Χριστουγέννων που έχει μαγεία από μόνο του.
Ο κυριότερος λόγος όμως είναι ότι μέσα από την πίστη στον Άι Βασίλη, οι γονείς προσπαθούμε να σας δώσουμε τα πρώτα ψήγματα, πίστης στα όνειρά σας. Όταν τα πιστεύετε πολύ μπορεί και να γίνουν.”
-“Μα πώς γίνεται; Η φίλη μου Χ. είπε, πως όταν ήταν μικρή είχε δει έναν ολόκληρο ζωντανό τάρανδο στο δέντρο δίπλα.”
–” Κι εγώ σου είχα πει, ότι όταν ήμουν μικρή είχα δει τον ίδιο τον Άγιο Βασίλη δίπλα στο δέντρο. Κανείς δεν μπορεί να μου πει ότι ήταν ψέμματα. Όταν όμως κάποιες φορές θέλουμε να πιστέψουμε κάτι πολύ, νομίζουμε ότι το βλέπουμε μπροστά μας. Πολύ περισσότερο δε όταν είμαστε παιδιά και η φαντασία μας δεν έχει όρια, οπότε μπορούμε να πιστέψουμε ότι βλέπουμε τα πάντα. Άσε που μπορεί να έχουμε αυτή τη μαγική ιδιότητα σαν παιδιά και να την χάνουμε όταν μεγαλώνουμε.
Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει με την έννοια που την περίμενες και τη φανταζόσουν όλα τα χρόνια. Όμως δεν μπορώ να σου πω ότι δεν υπάρχει και ως έννοια, ως πνεύμα που εμφανίζεται ως αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων ή δεν βοηθάει τις ευχές μας.
Δεν αρκούν όμως μόνο οι ευχές για να πετύχει το όνειρό μας, κάτι που θέλουμε πολύ. Κάποιες φορές χρειάζεται βοήθεια από κάποιους άλλους (π.χ. από τη μαμά και τον μπαμπά για παράδειγμα για να αποκτήσετε ένα παιχνίδι που σας αρέσει πολύ, αλλά δεν μπορείτε μόνα σας), αλλά και προσπάθεια από εμάς τους ίδιους.
Θα σου πω ένα παράδειγμα. Σκέψου ένα παιδί που είναι στην τελευταία χρονιά του σχολείου και εύχεται να περάσει στο Πανεπιστήμιο στη σχολή που θέλει. Αν δεν διαβάσει, δεν προσπαθήσει, όσο τυχερό κι αν είναι, δεν θα περάσει μόνο με την ευχή που θα κάνει στον Άγιο Βασίλη.
Άρα μην απογοητεύεσαι γιατί τα όνειρα ακόμη και τα πιο τρελά βγαίνουν αληθινά. Αρκεί να τα πιστέψουμε πολύ και να τα προσπαθήσουμε.
Εγώ ακόμη και τώρα γράφω γράμματα στον Άη Βασίλη και καμιά φορά και τα δημοσιεύω και στο blog.“
“Και τί; Σου απαντάει κι εκείνος; Έχει δικό του blog;” (Χαλαρώσαμε κι αρχίσαμε και τα πειράγματα.)
“Με λίγα λόγια, εάν θέλεις να πιστεύεις, ότι υπάρχει μπορείς να το πιστεύεις, γιατί δεν μπορώ να σου αποδείξω, ότι δεν υπάρχει.”
“Και τις μπότες πότε τις είχες βάλει κάτω από το δέντρο;”
“Και το γράμμα ποιός το είχε γράψει;”
Η αποδόμηση …
“Δηλαδή, τώρα πάει; Δεν θα έχω δώρα από τον Άη Βασίλη;”
“Ποιός σου είπε κάτι τέτοιο; Το δώρο σου θα είναι κάτω από το δέντρο και θα σε περιμένει. Ε, απλά δεν θα του αφήνουμε πια κουλουράκια και γάλα.”
“Ναι, για να μην παχύνει ο πονηρούλης ο μπαμπάς. Χαχαχα!”
Και κάπου εκεί τελείωσε η συζήτηση με αγκαλιές-φιλιά κι αστεία.
Η απογοήτευσή της ήταν πραγματική και βαθιά.
Ήξερε την αλήθεια, βέβαια, αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει.
Ίσως να ακουστώ υπερβολική, αλλά για την ίδια ήταν πολύ σκληρή η αποκάλυψη και εξέφρασε πολλές πλευρές του θέματος.
Σήμερα μεγάλωσε λίγο περισσότερο.
Ένα ακόμη μικρό κομμάτι της αθωότητας έφυγε από το παζλ του παραμυθιού της ζωής.
Είναι από τα κομμάτια όμως που δεν τα αφήνεις να χαθούν.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα κρατάς στο κουτάκι με τους θησαυρούς σου και όταν έχεις ανάγκη να πιστέψεις λίγο στη μαγεία, να πασπαλιστείς με νεραϊδένια χρυσόσκονη, το ανοίγεις κι όλα ζωντανεύουν σαν σε παραμύθι.
Αυτό που κάποιες φορές έχεις ανάγκη να πιστέψεις.
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη….
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments