La La Land και αν σας αρέσουν τα μιούζικαλ, θα το λατρέψετε.
Ωραία χορευτικά και ένα υπέροχο soundtrack.
Θα σας θυμίσει λίγο τις ταινίες από τα τέλη των ’60s με τα υπέροχα χρώματα, τα ονειρικά χορευτικά, τα ρομαντικά τοπία με τους καλοντυμένους εκφραστικούς ήρωες.
Η ιστορία δύο νέων, ενός μουσικού της τζαζ και μιας νέας ηθοποιού που συναντιούνται, ερωτεύονται και μοιράζονται τα όνειρά τους.
Η πίστη στα όνειρά τους είναι αυτή, που φουντώνει τον έρωτα του ενός προς τον άλλον.
Εκείνη αν και τρέχει από casting σε casting, έχει σαν όνειρό της, να γίνει μεγάλη ηθοποιός και να ανεβάσει το θεατρικό που έχει γράψει η ίδια.
Εκείνος θέλει να φτιάξει το δικό του Jazz Club και να μάθει στον κόσμο την τζαζ μουσική, που λατρεύει με κάθε κύτταρό του.
Η ζωή και οι ανάγκες της όμως αλλάζει τους ανθρώπους και διαφοροποιεί τα όνειρα και τα κάνει άλλες φορές να πέφτουν σε λήθαργο και έτσι ξεθωριάζουν τα φωτεινά χρώματα στις καρδιές των ανθρώπων, ενώ κάποιες άλλες φορές δεν έχουν την αναμενόμενη επιτυχία και “κόβονται τα φτερά”.
Οι άνθρωποι όμως γίνονται ερωτεύσιμοι, όταν κάνουν όνειρα και δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο.
Αυτή η επιμονή και αυτή η πίστη σε αυτά είναι κυρίως χαρακτηριστικό των νεανικών χρόνων, όπου οι ανάγκες της ζωής έχουν άλλη σειρά προτεραιότητας.
Το La La Land είναι μια ταινία για τα όνειρα.
Ο Ryan Gosling και η Emma Stone πάρα πολύ καλοί (και το λέω, χωρίς να είμαι από αυτές που θεωρούν τον Gosling ωραίο. Μπα!).
Εξαιρετικοί και οι δύο και στα μουσικοχορευτικοτραγουδιστικά κομμάτια.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι παραμυθένια.
Γενικά, είμαι άνθρωπος που δεν παρακολουθώ εύκολα μιούζικαλ. Εχμ…βαριέμαι λίγο.
Το παραδέχομαι ότι ο κύριος λόγος που είδα το La La Land είναι εξαιτίας της μεγάλης προβολής, που έχει πάρει.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι δεν το βρήκα καλό, απλά…να….εμένα, θα μου άρεσε περισσότερο, εάν είχε λιγότερο χορό και τραγούδι στο α’ μέρος της ταινίας. Από την άλλη μεριά, θα μου πείτε, ότι η ταινία αυτό είναι. Ναι. Το ξέρω.
Το σημείο της ταινίας που με καθήλωσε ήταν το τέλος.
Ήταν πραγματικά συγκινητικό και αγάπησα το Epilogue του Justin Hurwitz από το soundtrack της ταινίας.
Κι εδώ θα σας πω ότι την ταινία την είδαμε τα δύο κορίτσια της οικογένειας.
Η κόρη μου κι εγώ. 🙂
Της άρεσε πολύ.
Για μένα ήταν μια ακόμη πολύ ξεχωριστή εμπειρία.
Είναι το σημείο, που σιγά-σιγά η ωριμότητά της αρχίζει να αγγίζει πιο βαθειά σημεία της ψυχής και του μυαλού μας.
Όταν είναι πολύ μικρά, παρακολουθούμε όλες εκείνες τις ταινίες που μας κάνουν κι εμάς να νιώθουμε παιδιά.
Όσο μεγαλώνουν, είναι σαν να συναντιόμαστε σε μελλοντικούς σταθμούς της ζωής μας.
Κι όταν συναντιούνται και οι ψυχές μας μέσα από την τέχνη, είναι μεγαλείο.
Όσον αφορά την καταλληλότητα της ταινίας, θα σας πω, πως ένιωσα, ότι για το 11χρονο κορίτσι μου ήταν μια χαρά (Νομίζω ότι γενικά η καταλληλότητά της είναι για άνω των 13 ετών).
Πέρα από μία “κακή” χειρονομία, που έχει στην αρχή της ταινίας, δεν ένιωσα άσχημα ή αμήχανα σε άλλα σημεία.
Η συναισθηματική ωριμότητα όμως του κάθε παιδιού είναι διαφορετική και αυτό το αναφέρω και για την κατανόηση μηνυμάτων της ταινίας.
Εμείς πάντως μετά την ταινία συζητήσαμε αρκετή ώρα.
Κι εκείνη από χτες τραγουδάει City Of Stars!
Η ταινία είναι υποψήφια για πολλά Oscar και η διανομή της στην Ελλάδα γίνεται από την Odeon.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments