ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΟ 1Ο ΜΠΟΥΣΤΑΚΙ

Πέρα από τις “επίσημες” και πανηγυρικές στιγμές που γίνονται ορόσημα τοις πάσι στη ζωή ενός γονιού (π.χ. πρώτα βήματα, οι πρώτες λέξεις, η πρώτη μέρα στο Δημοτικό) , υπάρχουν κάποιες άλλες που ίσως δεν φαίνονται να έχουν την ίδια σημασία – και ίσως να μην την έχουν-αλλά όταν τις ζεις και τις υπογραμμίζεις, αισθάνεσαι ότι σε πιάνουν απροετοίμαστο για τα συναισθήματα που νιώθεις, πασπαλισμένα με μία τεράστια έκπληξη για την εμφάνισή τους.
To κορίτσι μου είναι πλέον 10 ετών.

Είναι αυτή η φάση που έχει αρχίσει να ξεφεύγει κάπως από την παιδική εικόνα και  έχει κάποια χαρακτηριστικά της αρχής της εφηβείας.

Έχει ψηλώσει αρκετά, το πρόσωπο έχει λεπτύνει και τα μαγουλάκια μαζεύονται.

Το ντύσιμο και η κίνηση συνεχίζουν να παραμένουν παιδικά, γιατί εσωτερικά είναι ένα παιδί που χοροπηδάει σαν κατσίκι. Της αρέσουν τα μπιχλιμπίδια, αλλά δεν τα φοράει για πολύ γιατί την ενοχλούν, χτενίζεται βιαστικά (βαριέται θανάσιμα να φτιάχνει κοτσιδάκια, τσουλουφάκια κλπ – θα μπορούσε να φεύγει αχτένιστη κάθε μέρα για το σχολείο), ενώ ο συνδυασμός των ρούχων την ενδιαφέρει, αρκεί να είναι κυρίως άνετα και να ταιριάζουν με τα αγαπημένα της αθλητικά παπούτσια.

Στη διάρκεια ενός playdate που είχε με μια φίλη της, οι μαμάδες ήπιαμε έναν καφέ και λέγαμε διάφορα. Μεταξύ άλλων και των γνωστών “Πωωωω, πώς μεγαλώνουν! Πωωωω! Πότε έφτασαν 10!” κλπ, η άλλη μαμά μου είπε ότι η μικρή της άρχισε να φοράει ένα παιδικό μπουστάκι. Της το σύστησε, λέει, η παιδίατρος, ότι σε γενικές γραμμές θα είναι καλό να αρχίσει να το φοράει από τώρα. Μεταξύ άλλων της ανέφερε ότι επειδή οι αδένες είναι σε κάποιο στάδιο ανάπτυξης και εφόσον γυμνάζεται η μικρή, δεν θα ήταν κακό να αρχίσει να φοράει και αυτό το εσώρουχο.

Προβληματίστηκα λίγο, γιατί θεωρούσα ότι και οι δύο δεν έχουν αναπτυχθεί σε τέτοιο σημείο ώστε να χρειάζεται να φορούν μπουστάκι. Μάλιστα, αυτό το κοριτσάκι είναι πολύ πιο αδύνατο από τη δική μου και όχι τόσο ψηλό.
Και εδώ αρχίζει η διαδικασία του πώς οι άλλες μαμάδες μπορούν να σε επηρεάσουν.

Άρχισα, να το ψάχνω.

Γκούγκλις πάραυτα.

Άρθρα από εδώ, απόψεις από εκεί, έκανα και μια μικρή έρευνα μεταξύ άλλων μαμάδων-φιλενάδων και αποφάσισα ότι ήγκηκεν η ώρα.

Σκέφτομαι ότι :

1) Ένα μπουστάκι που δεν θα τη σφίγγει και δεν θα την ενοχλεί, κακό δεν θα της κάνει. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα πιο στενό εφαρμοστό κοντό μπλουζάκι-μπουστάκι.

2) Είναι μια είδους εκπαίδευση για την αίσθηση, που θα έχει σε λίγα χρόνια για το εσώρουχο που θα προστεθεί στην γκαρνταρόμπα της

ΚΑΙ (ίσως το βασικότερο)

3) Είναι ενός είδους εκπαίδευση σχετικά με τον κανόνα των εσωρούχων.  Ναι μεν το κορίτσι μου το έχει εμπεδώσει σε αυτή την ηλικία, αλλά η επανάληψη είναι η μητηρ πάσης μαθήσεως και επίσης η αίσθηση ότι αρχίζει να φοράει ένα επιπλέον εσώρουχο της υπογραμμίζει ότι πρέπει να επιστήσει την προσοχή της λίγο περισσότερο και σε εκείνο το σημείο.

Δεν πήρα τηλέφωνο την παιδίατρο. Θα το συζητήσω μαζί της, όταν έχουμε την επόμενη συνάντηση ρουτίνας. Δεν θεωρώ, ότι βλάπτω το παιδί μου ή την επηρεάζω αρνητικά. Είναι αυτές οι στιγμές που οι μαμάδες βάζουμε λογική, ένστικτο και τη γνώση σχετικά με το παιδί μας και παίρνουμε αποφάσεις.

 

Μια και δύο, πήρα το κορίτσι μου και πήγαμε στο μαγαζί ρούχων της αγαπημένης της θείας για να διαλέξει τα πρώτα της μπουστάκια.

Περιττό να σας πω για τη χαρά της μικρής, που από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί χοροπηδούσε από τον ενθουσιασμό της και ανυπομονούσε να τα φορέσει.

Πήραμε 4 διαφορετικά χρώματα και μόλις μπήκαμε στο σπίτι, έτρεξε να τα δοκιμάσει όλα.

Μας  έβαλε με τον μπαμπά της να καθίσουμε στο σαλόνι και τα φόρεσε για να τη δούμε (“Ο μπαμπάς κατ’εξαίρεση μπορεί να με δει.”) Την ώρα που καμάρωνε τον εαυτό της στον καθρέφτη τον κοίταξα στα μάτια και ήταν σαν να λέγαμε χιλιάδες πράγματα, που δεν λέγαμε με λέξεις.

Κοιτούσα την πλάτη της όση ώρα χαριεντιζόταν στον καθρέφτη και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που συνέβαινε μπροστά μου.

Μια μικρή δεσποινίδα.

Εκείνη τη στιγμή που βρισκόμαστε και οι τρεις μπροστά στον καθρέφτη του σαλονιού, νομίζω ότι θα την θυμάμαι πάντα στη ζωή μου.

Σαν ξαφνικά να πέρασε ένα μαγικό φίλτρο φωτογραφίας από πάνω της και μου φάνηκε, ότι μεγάλωσε. Είναι προεφηβάκι.

Πείτε μας υπερβολικούς, αλλά μπαμπάς και μαμά βουρκώσαμε και οι δύο.

Αν μου έλεγε κάποιος ότι εκείνη την ώρα, την πρώτη φορά που θα φορούσε το πρώτο της παιδικό μπουστάκι (μιλάμε για απλά ένα κοντό εφαρμοστό μπουστάκι που θα μπορούσε να φορεθεί το καλοκαίρι έξω), θα ένιωθα τέτοια συγκίνηση, δεν θα το πίστευα. Ίσως είναι η ιδέα, που σχηματίζουμε εμείς και όχι τόσο η εικόνα.

Έρχομαι να συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά ότι ως γονείς βλέπουμε τα παιδιά μας πάντα σε αυτή την τρυφερή παιδική ηλικία. Όσο κι αν μεγαλώσουν μάλλον.

Υποθέτω ότι είναι αυτές οι στιγμές που μας κάνουν και συνδεόμαστε με την πραγματικότητα και όχι με αυτό που βλέπουν τα μάτια της ψυχής μας.

Μεγαλώνουν, ανθίζουν και σε λίγες μόλις στιγμές θα είναι ενήλικες εκεί μπροστά μας για να συνεχίσουμε να τα καμαρώνουμε.  🙂 

_______________________________________________________________________

 

Αυτή η ξεχωριστή στιγμή της δικής μας οικογενειακής ζωής, που  έχει άμεση σχέση με τον κανόνα των εσωρούχων, μου δίνει την αφορμή να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία κινουμένων σχεδίων με ελληνικούς χαρακτήρες, “Το Μυστικό της Νίκης”, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της καμπάνιας “ένα στα πέντε” του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης .

 

Μαμά Μαμαδοπούλου