Είναι έτοιμη για το σχολείο και με παρακολουθεί την ώρα που μακιγιάρομαι μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου.
Μαμά, γιατί φοράς make up;
Είσαι πιο όμορφη, όταν είσαι άβαφη.
Προς στιγμήν παρασύρομαι και ρίχνω τη ματιά μου στον καθρέφτη με την επιθυμία να πιστέψω ότι έχει δίκιο.
Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου ζητούν το κονσίλερ τους και το αναιμικό δέρμα μου έναν ελάχιστο τόνο “υγείας” από το ρουζ μου.
Δεν φοράω ούτε make up, ούτε κραγιόν.
Μια ελαφριά πούδρα, μια διακριτική σκιά και λίγο μάσκαρα.
Την βλέπω που απογοητεύεται, γιατί δεν κάνω αυτό που θέλει, αλλά της εξηγώ ότι σήμερα στη δουλειά έχω ένα σημαντικό ραντεβού και καλό θα είναι να έχω μια πιο “φρέσκια” εικόνα.
Φεύγει από το δωματιό μου και χαμογελάω.
Είναι αυτή ενδόμυχη ικανοποίηση, που ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε βλέπει όμορφη, όπως κι αν είσαι.
Ο αχτένιστος, αγουροξυπνημένος, ατημέλητος, απεριποίητος εαυτός σου, θα μοιάζει όμορφος.
Για τη μαμά σου, αλλά και για το παιδί σου, που σε ζωγραφιζει πάντα χαριτωμένη.
Ίσως γιατί και οι δύο βλέπουν με τα μάτια της ψυχής.
Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
Εγώ που δεν είμαι μαμά σε νιώθω απόλυτα.
Γιατί πάντα ξέρω πως υπάρχει ενας δύο….δέκα είκοσι , εικοσι πέντε που κάθε μέρα με βλέπουν όμορφη, βασικά την πιο όμορφη στη γη.
( είναι που δε σε ξέρουν βρε)
Xαχαχαααααααααααααα!!! Δεν έχεις συναγωνισμό εκεί μέσα.
Πραγματικά είσαι η πιο όμορφη, γλυκειά δασκάλα μας. 🙂