Βόλτα στο Μουσείο της Ακρόπολης

20 Σεπτεμβρίου, 2015

Αρκετές φορές αναζητούμε μέρη και δραστηριότητες για να γεμίσουμε με ενδιαφέρον τον κοινό ελεύθερο χρόνο που περνάμε με τα παιδιά και συνήθως κάνουμε έρευνα για τα πιο πολύπλοκα και σύνθετα.

Δεν λέω, όλα καλά είναι και εμπειρίες προσφέρουν, αλλά υπάρχουν χώροι που πρέπει (κατά την ταπεινή μου γνώμη) να επισκεφτούμε και λίγο από αμέλεια, αλλά κυρίως γιατί τους θεωρούμε δεδομένους εξαιτίας της κλασσικής (αλλά σταθερής) αξίας τους, δεν επισκεπτόμαστε. Αυτό συνήθως συμβαίνει με τις εκθέσεις στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους.

Είναι κάμποσα χρόνια, που ξεκίνησε η λειτουργία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης και δεν είχαμε πάει με τη μικρή (που στο μεταξύ μεγαλώνει).

Το είχα στο μυαλό μου από την 1η μέρα.

Όλο το κανόνιζα κι όλο το άφηνα.

Η επιθυμία να βρεθούμε στο χώρο δεν ήταν μόνο για έρθει το παιδί σε επαφή με τα εκθέματα, την ιστορία και τον πολιτισμό εκείνης της εποχής, αλλά και για μένα.

Έτσι, κάποιο απόγευμα Σαββάτου κι εκεί που ήμασταν αραχτοί, μου έρχεται φλασιά (είναι υπέροχα τα ελληνικά μου ξέρω…:p) λέω στη μικρή,

“Σήκω. Πάρε την τσάντα σου, τη φωτογραφική σου και φύγαμε για το μουσείο της Ακρόπολης.”

Πετάχτηκε από τη χαρά της.

Φτάσαμε με το μετρό που βρίσκεται δίπλα ακριβώς στο χώρο.

Θα σας πρότεινα να αποφύγετε να πάρετε αυτοκίνητο, γιατί η συγκεκριμένη περιοχή δεν φημίζεται για την άνεση στους χώρους parking.

Η είσοδος του “Μουσείου της Ακρόπολης” είναι επιβλητική και αμέσως σε παραπέμπει σε μια πιο σύγχρονη εικόνα (εάν είχατε επισκεφτεί το παλαιό μουσείο…καμία σχέση).

Δεν θα σας κάνω περιήγηση περιγράφοντας αυτά που είδαμε.

Οι λόγοι είναι οι εξης :

α) Η φωτογράφηση δεν επιτρέπεται σε όλους τους χώρους του μουσείου. Επειδή σεβόμαστε τους κανόνες σε κάθε χώρο που επισκεπτόμαστε, δεν βγάλαμε φωτογραφία εκεί, οπότε μην περιμένετε να θυμάμαι απ’έξω ό, τι είδα.

β) Στις φωτογραφίες που τράβηξα δεν είχα κρατήσει σημειώσεις των εκθεμάτων, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να γράψω κάτι λάθος και γελάει ο κάθε πικραμένος.

γ) Για να σας παρακινήσω, να πάτε κι εσείς να το θαυμάσετε από κοντά.

(Προφανώς και κάποιοι θα θέλησαν να δημιουργήσουν μία παράδοση με τις ευχές όπως στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Πηγάδι χρημάτων, δεν το λες.)

Περιηγήθηκαμε για ώρα. Σε κάποια στιγμή είχα σταθεί για ώρα μπροστά σε ένα έκθεμα και το χάζευα. Η μικρή είδε, ότι με είχε συνεπάρει αυτό που έβλεπα και με ρώτησε, γιατί είχα απορροφηθεί τόση ώρα.

Της είπα κάτι που πραγματικά σκέφτομαι κάθε φορά, που βλέπω εκθέματα με δημιουργήματα που προέρχονται από πολλούς αιώνες πριν.

“Σκέψου, ότι αυτό το δημιούργημα φτιάχτηκε πριν από πάνω από 2.000 χρόνια. Κάποιοι άνθρωποι το φιλοτέχνησαν τότε και το θαυμάζουμε εμείς σήμερα, τόσα χρόνια μετά.

Κάτι ακόμη που θαυμάζω, είναι ότι αυτοί οι καλλιτέχνες είχαν τα ελάχιστα μέσα-εργαλεία, για να κατασκευάσουν όλα αυτά. Έβαζαν πολύ περισσότερο κόπο και δύναμη κι όμως έφτιαχναν αριστουργήματα.”

Από εκείνο το σημείο, άρχισε να προσέχει ακόμη περισσότερο τα αγάλματα. Νομίζω, ότι της έδωσα μία άλλη διάσταση στη ματιά της.

Αυτές που έκλεψαν την παράσταση και κυριολεκτικά εμένα τουλάχιστον με καθήλωσαν ήταν οι Καρυάτιδες.

Ο χώρος εκπέμπει μια ενέργεια, που δεν μπορώ να σας την περιγράψω.

Αν αναρωτιέστε, από ποιά ηλικία μπορεί να επισκεφτεί ένα παιδί το Μουσείο της Ακρόπολης, θα σας πω ότι κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κατώτατο όριο ηλικίας.

Ακόμη κι ένα μωρό στο μάρσιπο, θα απολαύσει το φως που μπαίνει από παντού στο γυάλινο κτίριο.

Ναι, εντάξει. Δεν εννοώ, ότι ένα βρέφος μπορεί να καταλάβει κάτι από αυτά που βλέπει (αν και πού το ξέρουμε με σιγουριά; ), θεωρώ όμως ότι είναι καλό να υπάρχουν τα όποια ερεθίσματα ακόμη και από αυτή τη μικρή ηλικία.

Στον τελευταίο όροφο υπάρχει μια κατασκευή Lego, ας πούμε, κάτοψη όλου του χώρου της Ακρόπολης και του Ηρώδειου, όπου “κολλήσαμε” μικροί και μεγάλοι.