ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Κάθε χρόνο τις μέρες που η μικρή είναι παππουδογιαγιοδιακοπές, κάνω ξεκαθαρίσματα.

Αδειάζω ντουλάπες, συρτάρια, πατάρια, τα πάντα όλα, καθαρίζω, τακτοποιώ το χαμό που έχει προκληθεί από τη βιασύνη της καθημερινότητας της χρονιάς που πέρασε και ξεχωρίζω πράγματα για χάρισμα ή για πέταμα.

Σε αυτή τη διαδικασία, λοιπόν κάθε χρόνο ανοίγω τις κούτες στις οποίες φυλάω σαν θησαυρό τις ζωγραφιές της κόρης μου από τα μέχρι τώρα σχολικά και προσχολικά της χρόνια.

Κάθε φορά πριν ξεκινήσω, δηλώνω αποφασισμένη να πετάξω ζωγραφιές και να κρατήσω λίγες για ανάμνηση. Πόσες να έχουμε πια; Και τα τετράδια. Τί τα θέλουμε τα τετράδια της Α’Δημοτικού;

Και κάθε χρόνο καταλήγω να ξεφυλλίζω τις ζωγραφιές και να κάνω ταξίδι στο χρόνο και στις αναμνήσεις που φέρνει μαζί του το κάθε χαρτί.

Ίσως φταίει το γεγονός ότι αυτό το ξεκαθάρισμα το κάνω την εποχή που είναι διακοπές μακριά μας και αρχίζει και μου λείπει αρκετά.

Ίσως πάλι απλά να είμαι τόσο συναισθηματική.

Ίσως και τα δύο.

Η στιγμή που ανοίγω το μεγάλο κουτί και ξεχειλίζει χρώματα, καρδιές, χαμογελαστά προσωπάκια, λουλούδια, ήλιους, θάλασσες είναι λες και κάνω τσουλήθρα πάνω στο ουράνιο τόξο, που έχει φτιάξει η κόρη μου.

Χαίρομαι, που σε κάποιες ζωγραφιές της μαζί με την ημερομηνία είχα σημειώσει την περιγραφή που μου είχε πει.

Τη φαντασία ενός παιδιού δεν μπορείς να την δεις πάντα σε κάθε λεπτομέρεια.

Αυτή τη ζωγραφιά την είχε φτιάξει πριν κλείσει τα 5 χρόνια.

 

Νιώθω ότι τελικά με αυτές τις ζωγραφιές το καλοκαίρι είναι το ετήσιο ραντεβού μας.

Αυτό, που θα τις ξυπνήσω και θα τις βγάλω στο φως, να πάρουν τον αέρα τους, να γλυκάνουν εμένα από την ομορφιά της παιδικής ματιάς της κόρης μου.

Και αφού τις δω όλες,  θα τις ξαναβάλω πάλι για ύπνο να ονειρεύονται χρώματα μέχρι την επόμενη χρονιά.

Μαμά Μαμαδοπούλου